A broken lightbulb ~Percy Weasley~

[13] Alexandra Hemsworth

Lieve Minnie.

Sorry, voor de laatste keer dat ik er was... Ik has niet zo ruw moeten zijn. Het is gewoon zwaar, maar dat geeft me niet het recht het af te reageren op jou.

Hoe gaat het met jou? En de school? Ik hoorde dat je hoofd bent!! Ik wist altijd al dat ze het zo ver zou schoppen...

Fred Weasley. Zo heette de jongen die ik heb 'gered'. Hij en zijn tweelingbroer zijn me eeuwig dankbaar. Dat weet ik, want een van de jongens heeft me gevonden.

Percy Weasley. Hij heeft me gevonden. En niet alleen mij, ook mijn geheim. Maar ik heb met hem gepraat. We zijn een soort van vrienden nu? Het was raar, maar gezellig.

Oh jeetje, ik schrijf over niks. Ik zal naar mijn punt komen... Staat je aanbod om op bezoek te komen nog? Ik wil verder gaan met mijn onderzoek. Ik zal er niet lang zijn, want ik heb werk.

OHJA! Ik heb gedaan wat je zei. Ik maak weer muziek. Ze hebben me gevraagd bij een band. Het is een gezellige kleine groep en we worden snel bekent.

Ik hoop dat ik snel iets van je hoor....

Xx Alexandra

-||-

Lieve Alex.

Ik ben trots op je. Ik ben zo trots op je, het is niet te beschrijven. In de jaren dat ik je ken ben je zo gegroeid. Wie had dit 77 jaar geleden verwacht...

Je bent hier altijd welkom. Ik zorg dat mensen weten dat je komt. Ik ben erg druk, maar ik kom je zeker helpen.

Percy was altijd een van mijn favoriete studenten. Hij was rustig en volgde de regels, in tegenstelling tot zijn broers. Zijn familie keek niet echt naar hem om. Hij was 'perfect'.

Hij heeft iemand zoals jij nodig.

Ik weet zeker dat je band in een paar weken super bekent is. Dat is gewoon zo. Je speelt geweldig. Ik was altijd jullie grootste fan en dat zal ik altijd zijn.

Hier gat het goed. De school was net voor het nieuwe jaar weer opgebouwd. Er zijn minder studenten dan andere jaren. Ouders zijn nog steeds een beetje terughoudend. Maar die draaien wel bij.

Alles is anders zonder Albus hier. Ik mis hem eerlijk gezegd wel. Vertel dat maar niet aan hem. Hij deed meer hier op school dan ik wist. Maar het lukt, ik doe het niet alleen.

Tot snel,
Xx Minerva.

Ps, Als het lastig word, denk aan wat Max altijd zei, 'Elke morgen is een nieuw begin. Lach, dans en leef, er is niet meer dat we kunnen doen'

Ik bijt op mijn lip, Minnie is geweldig, echt. Ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten. Na Max's dood was alles donker in mijn leven. Zij was mijn enige lichtje.

Ik zit op het bankje van mijn tuin. Ik heb mijn hotelkamer opgezegd en ik woon weer in mijn ouder huis. Mijn en Max's huis. Toen ik hieruit verhuizende deed ik dat omdat alles aan hem deed denken. Maar het is tijd om verder te leven.

Dan kijk ik omhoog. Ik hou de brief tegen me aan. Ik denk aan hem, "Elke morgen is een nieuw begin." Ik voel de tranen in mijn ogen komen en een brok in mijn keel kruipen. Mijn lippen trillen en mijn handen shaken, "Lach, dans en leef, er is niet meer dat we kunnen doen."

Ik bijt mijn lopen samen en een verdwaalde traan stroomt over mijn wang. Ik sla met mijn hand op de bank en veeg ruw de traan weg. Mijn lichaam lijkt onder spanning te staan. Ik sta op van het bankje en laat mezelf op het gras vallen.

Ik denk aan alle keren dat we hier over het gras rolde en lachten. Ik denk aan alle keren dat we hier ontbijt picknicks hadden. Ik denk aan alle keren dat je me spontaan vastpakte en me zoende. Ik denk aan alle keren dat we met Vivi, onze hond, speelde. Ik denk aan de honderden watergevechten, die we hadden alsof we kleuters waren. Ik denk aan hoe je achter me aan rende met slagroom voor op mijn gezicht. Ik denk aan hoe je me hier ten huwelijk vroeg. Ik denk aan hoe we droomde over staan hier met onze kinderen. Ik denk aan de nachten waar ik hier in slaap viel.

Ik denk aan jou.

Mijn handen gaan naar mijn gezicht. Ik wrijf de tranen weg. Nog een keer kijk ik omhoog, "Ik mis je." Fluister ik zachtjes.

Ik voel mijn hart een beetje meer breken. Alles met hem was, liefelijk. Alles aan hem was overweldigend. Alles aan hem schreeuwde, 'IK LEEF'. Het was bijna intimiderend hoe mooi hij was. Van binnen en van buiten.

"God ik mis je." mijn stem breekt, "Kom terug, alsjeblieft."

Voorzichtig grijp ik naar onder mijn shirt. Naar een kettinkje. Er zit geen bedeltje aan, maar een ring. Een zilveren ring met een klein groenen steentje erin. Ik omsluit het met mijn hand. Het is alsof ik hem erin kan voelen. Alsof er een deel van ons hierin zit.

Ik weet dat ik hem nooit meer terug zal zien. Maar ik voel het niet. Het voelt alsof hij zometeen naar buiten komt, zijn arm om me heen slaat en een kus op mijn voorhoofd zet. En dat hij me zachtjes heen en weer wiegt terwijl hij me mijn hart laat luchten.

Dat hij zo hier komt en zegt dat het allemaal goed komt. Ik wíl dat hij zo hier komt en zegt dat alles goed komt. Maar het gaat niet gebeuren. Hij is weg. Ik was erbij. Hij is weg. Hij zal nooit meer terug komen. Het is zo. Daar moet ik mee leven.

Maar God wees bij hem. Hij moet oké zijn. Hij zou willen dat ik oké zou zijn. Hij zou willen dat ik zou lachen. Hij zou willen dat ik verder zou leven. En dat maakt hem alleen maar beter. Dat maakt me hem alleen nog maar meer missen.

"Ik hou van je."

A/N,

Ik weet niet waarom ik dit heb geschreven. Nou, eigenlijk wel. Een heel wijs (en leuk, cute, mooi, geweldig, etc) meisje zei dat ik gewoon moest schrijven zonder teveel te denken. En ja dit dus. Een beetje backstory op Max en Alex. Im sowwey.