A broken lightbulb ~Percy Weasley~

[20] Alexandra Hemsworth

"Het was niet de bedoeling het nooit te zeggen. Ik wou je gewoon niet kwijt. En ik dacht Max ook niet. En toen wou ik het niet meer opbrengen. Toen Max ziek werd wou ik het vertellen maar ik durfde niet. En toen hij dood ging was je ineens weg. Ik, ik vergat het een beetje." Minnie praat snel.

"JE VERGAT HET?! Je vergat mijn droom. Hoe heb je het me niet kunnen vertellen? Weet je wel waar ik doorheen ben gegaan?!" Roep ik boos. Alles in me is boos. Geërgerd. Uren zoeken. En zij wist het gewoon. Alles.

"Ja, maar als jij weg zou gaan zou ik alleen zijn. Het was niet terugdraaien, je gaat gelijk dood als je dit doet. Ik wou niet alleen zijn. En toen liet je me allen." Zegt ze met haar handen in haar haar. Haar ogen staan hopeloos. Maar niks in me voelt sympathie.

"Je hebt me nooit gevraagd waar ik was. Jij was mijn beste vriendin en niks in jou dacht dat ik jou misschien nodig zou hebben na zijn dood. Dat ik in ieder geval naar je zou komen. Want dat had ik gedaan als ik kon, echt." Roep ik gekwetsts.

Ze fronst en schud haar hoofd, "Waarom kon je dan niet? Max was ook mijn vriend. Ik had jou ook nodig."

Ik kijk haar met open mond aan. De tranen wellen op in mijn ogen. Ik pak mijn arm vast. Zachtjes schud ik mijn hoofd, "Dit kan je niet doen." Fluister ik zachtjes. Alles in me voelt onzeker.

"Wat kan ik niet doen?" Vraagt ze terwijl ze met hoofd in haar handen zit. Ik zak terug neer op de stoel. Zachtjes adem ik in en uit. Ik kijk omhoog.

"Ik denk niet dat je snapt waar ik doorheen ben gegaan toen hij dood ging." Zeg ik in een adem. Ze kijkt me recht aan. Ik leg mijn hand op mijn hoofd, "Toen ik verdween omdat Max dood ging koos ik er niet voor.

Ik werd ontvoerd door mensen van Voldemort.

Ik werd gemarteld. Ze wouden weten waarom ik niet dood was. Ze wouden dat ik het uitlegde, ookal kon ik dat niet. Alleen maar door die spreuk. Die verdomde spreuk.

Ik hoorde al wel dat hij achter me aan zou komen, dat was toen Max er nog was. Ik maakte me geen zorgen, Max stond hoog in de toverwereld en ik was aardig veilig.

Maar een dag na zijn begrafenis, vonden ze me. Ze hebben me geprobeerd te vermoorden. Ze hebben me gemarteld. Ze hebben me ondervraagd. Hij wou mij zijn. Ik kan niet dood, nee, maar ik voel wel verdomde pijn.

Iedereen zag me als een God. Als iemand die alles had wat iedereen wou. En dat wouden hun ook. Maar ik? Ik niet. Voor mij is dit een vloek. Een vloek die ik altijd mee zal moeten dragen.

Het leven is een vloek voor mij.

En jij had de vloek kunnen oplossen. En je dacht het niet even te zeggen. Weetje, dat is het vreselijkste wat je had kunnen doen. Ik zei dat ik niet boos zou worden, dus dat doe ik niet. Maar ik geef je wel de schuld."

Ik sta op en pak het boek. Dan loop ik weg. Ik weet dat het niet helemaal aardig is. Maar ik ga deze kans niet laten gaan. Denk ik. Misschien wel. Nee. Ja. Ugh.

Zachtjes zak ik tegen de muur in een gang neer. Ik sla het boek open. Rustig begin ik te lezen, maar de letters draaien voor mijn ogen. Ik laat mijn hoofd rusten op de muur achter me.

Ga ik het echt allemaal laten gaan? Ik weet het niet. Ik heb al zo veel gedaan in mijn leven, maar er is nog zo veel te doen. Ik wil oud worden. Ik wil samen met iemand zes katten kopen. Ik wil een klein kindje krijgen. Ik wil verder vechten voor vrouwen rechten. Ik wil nog al mijn verhalen aan iemand vertellen.

Ik wil met Percy zijn.

Voorzichtig sla ik het boek dicht en leg ik het naast me neer. "Gaat het wel goed?" Ik schrik op van een stem voor me. Gelijk kijk ik op. Een meisje van denk ik achttien negentien jaar staat voor me. Ze heeft rood haar en grijzige ogen. Ze had zo een Weasley kunnen zijn.

"Ja, nee, ik had een lastig gesprek. Jij hebt vast les of zoiets." Zeg ik terwijl ik opsta. Ze glimlacht, "Mijn les is net uitgevallen. McGonagall kwam niet opdagen. Dus ik heb de tijd. Vertel op." Ik lach een beetje, "Je had zo een Weasley kunnen zijn, jeetje."

Ze haalt een wenkbrauw op, "Ben ik ook. Ginny, Ginny weasley." Zegt ze en ze steekt haar hand uit. Ik schiet in de lach en schud haar hand, "Alexandra Hemsworth. Sorry, ik ben goed bevriend met een van je broers."

"Weet ik. Percy toch? Harry heeft me over je verteld. Ze zijn aardig fan van je daar." Zegt ze terwijl ze me weer op de grond dakar zitten. Ik grinnik, "Ja, ik merkte het. Ze vertellen ook veel over jou." Als ik zou gaan zou ik dat ook achter laten. Alles eigenlijk. De band, mijn vrienden, alles.

"Kan je een geheim bewaren?" Vraag ik terwijl ik haar schuin aan kijk. Ze glimlacht, "Tuurlijk. Al kan ik je niet beloven dat ik het niet aan Hermione vertel." Ik haal mijn schouders op, "Daar kan ik mee leven." Ze wrijft in haar handen, "Kom maar op."

"Ik ben een prinses. Koningin eigenlijk. Toen ik klein was ben ik vervloekt. Ik kan niet dood." Fluister ik zachtjes. Ze fronst, "Hoe weet je dat zo zeker? En wanneer is toen je klein was?" Vraagt ze verbaasd.

Ik zucht, "Ginny, ik ben 394 jaar. Ik ben vrij zeker dat ik niet dood kan." Ze schrikt, "Sorry, ik, bedoelde het niet zo, ik dacht dat je iets van 21 was of zoiets."

"Ja, dat is het punt. Fysiek ben ik ook 20, in mijn uiterlijk. Maar ik ben geboren rond 1600." Zeg ik terwijl ik weer met mijn haar elastiekje pruts. Ze kijkt me nog steeds met open mond aan, "Dus je ouders zijn?" Ik knik, "Mijn ouders zijn dood. Net zoals al mijn vrienden van heel vroeger. Mijn oom en tante. Mijn man."

"Je man?? Je bent getrouwd?" Vraagt ze verbaasd. Ik knik opnieuw zachtjes, "In 1927, we zijn vijf jaar getrouwd geweest voor hij dood ging." Ze houd mijn hand vast, "Hoe ging hij dood??" Vraagt ze zachtjes.

Ik bijt op mijn lip, "Hij was ziek. We wisten dat hij dood zou gaan. Maar ik zou alles doen om bij hem te kunnen zijn. Dat heb ik ook gedaan, ik heb honderden boeken gelezen voor een oplossing. En nu komen we naar het gesprek dat ik had."

Haar mond valt open, "Ik zweer het, jou leven is een gekke boek serie." Ik schiet in de lach, "Weet ik. Ik heb een keer ene protest geleid, dat was echt cool." Ze zucht, "Kijk, dat is cool. Maar ga door. Wat voor gesprek had je?"

"Met Minnie, uh, McGonagall voor jou. We waren vrienden op Hogwarts. Ze had jaren terug een boek gevonden dat me kan helpen. Maar ze wou het niet aan me vertellen, ze was bang om me te verliezen. En nu dus heeft ze dat nu pas verteld." Zeg ik zachtjes.

Ze bijt op haar lip, "Ga je het doen? Dit zal Percy vermoorden." Fluistert ze zachtjes. Ik knik langzaam, "Daarom weet ik het niet. Misschien moet ik eerst iemand anders voor hem vinden. Zodat hij niet alleen is."

"Ik ken je nog niet zo lang, maar ik heb veel over je gehoord. Denk je echt dat je iemand zou kunnen vinden als jou voor Percy? Man, je hebt hem laten leven, dat gaat niet zo maar over." Zegt ze dan.

Ik laat mijn hoofd tegen de muur aan rusten en sluit mijn ogen, "Ik weet het niet. Echt. Ik zal moeten gaan afwegen of ik dit echt wil."  Ik voel Ginny's hand op de mijne, "Doe waar jij je goed bij voelt. Dit is jouw leven. Maar denk ook aan de consequenties. Aan je band. Aan Percy. Aan Mcgonagall."

Ik knik en lach naar haar. Ik sta op en trek haar omhoog, "Dankjewel." Zeg ik dan. Ze glimlacht terug, "Geen probleem. Al moet je beloven dat Percy niet ineens verlaat. Hij is dan wel misschien niet de beste broer voor me geweest, maar hij is mijn broer. Ik wil niet dat hij met jou dood gaat."

"Ik zal mijn best doen. Ik hoop je nog te spreken." Zeg ik dan. "Ik jou ook. Maak er wat van hè." Zegt ze en ze loopt weg. Ik kijk haar na. De hersenen zitten vast in de familie.

En twee seconden later heb ik een plan gemaakt.

A/N,
Ik heb echt behoefte aan chocolade koekjes. Kan iemand ze komen brengen. Of opsturen. Of geven. Of gewoon laten zien.

Thank u

Laat trouwens nog even weten, wat willen jullie nog lezen. Ik had ofc een plan, maar Miss is er nog iets wat je echt wil lezen dan kan k dat erbij voegen.