A broken lightbulb ~Percy Weasley~

Finally in peace

"Minnie nee! Die zijn niet om te eten!" Roept Percy terwijl hij een bloemetje uit zijn dochters mond haalt. Alex komt lachend aanlopen, "Kom op Perc, laat haar kind zijn." Zegt ze en ze tilt het kleine meisje op.

Ze lijk rond de twee jaar oud, ze heeft rode haren en oranje bruine ogen. Het is een klein popje, zo schattig. Ze is genaamd Minnie, misschien herken je die naam nog wel. Ze is vernoemd naar een goede en dappere vrouw.

Percy grinnikt zachtjes, "Jaja madam Weasley? Kom je, Molly? Ik denk dat we mama een bloemenkroon moeten geven!" Roept hij dan. Een tweede meisje komt aanrennen, met haar handen vol met madeliefjes.

Dit meisje lijkt iets ouder, rond de vijf jaar. Ze heeft lang zwart haar en een luchtige blauwe jurk aan. Dit meisje heet Molly, vernoemd naar haar oma. Een van de aardigste en meest vriendelijke vrouw nooit geleefd.

"Oh, jeetje, dat zijn er veel. We moeten maar snel beginnen." Zegt Percy dan lachend en het meisje stopt de bloemen in haar handen. "Het moet een hele mooien worden papa, dus je moet je best doen." Zegt het meisje.

"Nou, ik ga je zusje op bed leggen. Gaan jullie maar knutselen, misschien willen ome Harry en tante Ginny er ook wel een, die komen vanavond." Zegt Alexandra en ze glimlacht. Percy heeft wijd open ogen en maakt een gezicht wat zegt, ga niet weg, naar Lexie. Ze grinnikt en steekt haat tong uit. Hij maakt een geluidje wat klinkt als 'help', maar het is niet goed te verstaan.

Alex schud lachend haar hoofd en veegt wat haren uit het gezicht van het meisje in haar armen. "Kom Minnie, we gaan even een slaapje doen." Fluistert ze dan zachtjes. Het kleine meisje schud resoluut haar hoofd, "Nee. Ik ben veel te groot om nog een slaapje te doen." Alex grinnikt, "Tuurlijk meisje, maar zullen we het toch even doen?"

Het meisje blijft haar hoofd schudden, "Nee. Ik wil pap en Molly helpen." Alex likt haar duim en veegt wat modder van het gezicht van Minnie af, "Oké, ik heb een idee." zegt ze dan, "Als je nu een slaapje gaat doen, mag je vanavond wakker blijven als ome Harry en tante Ginny komen. Misschien nemen ze James wel mee."

Even lijkt ze er na over te denken en dan knikt ze zachtjes, "Oké dan." Alex kietelt het meisjes buikje, "Je gaat nu al ome George achterna." Zegt ze dan. Het meisje lacht onschuldig en klemt zich dan vast aan haar moeder.

Toen ik begon met het vertellen van dit verhaal vertelde ik je dat Percy en Alexandra belangrijk zouden zijn. Maar niet alleen hun waren belangrijk. Elk kleine dingetje dat gebeurde heeft geleid tot waar ze nu staan. En deze twee, acht jaar na ze elkaar ontmoetten, zijn nooit gelukkiger geweest.

Alexandra is langzaam aan gewoon ouder aan het worden. Toen ze de eerste grijze haar in al haar zwarte lokken kon ze wel juichen. Ze is rustig ouder geworden. Hun kinderen weten nog niet dat ze zo oud is, als ze oud genoeg zijn zullen ze het uitleggen. Maar eerst moeten ze rustig kind zijn.

Ze zijn goede ouders geworden. Ze helpen hun kinderen en leven met ze mee. Twee kleine meisjes, vernoemt naar twee dappere vrouwen. En ze hadden de hele toekomst nog voor zich.

Eigenlijk kan ik het nu wel gewoon zeggen. Dit is het einde van mijn verhaal. Je zal niks meer over deze mensen lezen, maar ik kan je wel iets beloven.

Ze leefde nog lang en gelukkig.