A broken lightbulb ~Percy Weasley~

[4] Percy Weasly

"Echt Daisy? Je bent hier nog nooit geweest? Ze hebben geweldige broodjes." Zeg ik en ik open de deur van mijn favoriete bistro. Normaal boeit waar eten me niet zo, maar hier is het gewoon geweldig.

Als ik naar binnen loop zie ik weinig andere mensen. Helemaal achteraan zit er iemand alleen, die ik niet goed kan zien. Een gitaar koffer staat naast de persoon. Meer naar voren zit een groepje van vier. Het zijn oudere mensen. Ook is er een jong koppel. Een van de vrouwen is zwanger.

Meer mensen zijn er niet.

Ik loop door naar achter, waar nog een tafel voor twee vrij is en zak neer. Daisy werpt een blik naar achteren en gaat met haar ogen gefixeerd op iets achter me zitten."Is er iets?" Vraag ik zachtjes.

Er zijn nog steeds deatheaters die vrij rond lopen. Misschien is de persoon achter me er een. We kunnen niet veilig genoeg doen. Ik val aardig op met het rode haar, er zijn niet veel mensen die zulk rood haar hebben.

Ze haalt een hand door haar en kijkt me eindelijk aan, "Dat meisje, die je zocht, waar raakte het steenblok haar?" Vraagt ze dan. Ik frons, "Op haar achterhoofd. Maar McGonagall zei dat ze alweer genezen was binnen een dag."

Waar wil ze naartoe met dit? Zou dat persoon achter ons haar zijn misschien?

"Kan zij het zijn?" Vraagt ze en ze knikt met haar hoofd naar achter. Ik draai me voorzichtig om. Maar precies als ik dat doe houd ze de menukaart weer voor haar gezicht.

Raar.

"Het zou wel heel toevallig zijn. Ik zou er maar niet teveel op rekenen." Zegt Daisy dan. Ik knik, "Het zal wel," Maar ik ben niet overtuigd. Ze kan het makkelijk zijn.

Ondanks dat kijk ik niet meer om.

Misschien wil ik dit meisje wel in mijn hoofd houden. Nu kan ik denken dat ze geweldig is. Dat er geweldige mensen bestaan. Maar waarschijnlijk heeft ze haar eigen verhaal. Haar eigen niet perfecte dingen. En voor nu wil ik haar als perfect zien. Het is een comfortabel gevoel.

Als ik haar een keer zeker weten -misschien opnieuw- zie, ga ik naar haar toe.

Maar voor nu hou ik haar voor mezelf. Ik heb iets perfects nodig, sinds ik dat zelf niet meer ben. Sinds ik zelf niet meer kan doen alsof ik dat ben. Ik ben imperfect. Maar hoop op geven op perfectie is weer een hele andere stap.