A broken lightbulb ~Percy Weasley~

[7] Percy Weasly

"Serieus Daisy? Concertkaartjes. Voor mij. Soms vraag ik me af of je überhaupt ooit een keer met me gepraat hebt." Zeg ik terwijl ik stop met het schrijven van een brief naar mam.

"Je zeurt altijd over te weinig hebben gemaakt van je tiener jaren. Zie dit als wat tijd om in te halen. Het schijnt een goede band te zijn en ze zijn nog niet super populair." Zegt Daisy, ze komt van haar kamer uit lopen.

Ik rol met mijn ogen, "Door naar een zaal vol gestoorde mensen te gaan en naar muziek te luisteren van mensen die hun leven vergooien. Nee dankje." Daisy komt naast me zitten, "Percy Ignatius Weasley, wat zeg ik altijd? Je moet een beetje leven. En plus, als de muziek vreselijk is, doe het voor de ervaring."

Even frons ik, "Hoe kom jij aan mijn middelnaa- Het maakt ook niet uit. Als jij betaalt voor alles en eten regelt voor vanavond vind ik het goed." Zeg ik dan. Ze springt op, "YESSS Eindelijk."

"Wanneer is dit eigenlijk?" Vraag ik terwijl ik me weer over de brief buig. Daisy staat met een pakje noedels in haar handen bij het aanrecht. "Morgen..." zegt ze dan zachtjes.

Ik laat mijn veer vallen, "MORGEN?! We moeten morgen werken dais. Ik ga níet naar dat concert toe." Daisy zucht, "Alsjeblieft Perc, overmorgen zijn we vrij. Ik zie het probleem niet."

"Oké... oké... Maar als ik het haat, zoals ik verwacht, regel jij eten voor de komende twee maanden." Zeg ik eigenwijs. Ze lacht, "Ja gaat het zoiezo naar je zin hebben, dus dat word geen probleem."

Ik haal mijn schouders op, "We zullen zien."

-||-

Ik wurm me tussen de mensen door. We staan bijna binnen. Maar iets in het nummer dat ik hoor laat me naar binnen worden getrokken. Daisy kent de mensen hier en krijgt ons makkelijk naar binnen.

"Ze zijn al begonnen, laten we daar drankjes halen." Zegt Daisy en ze pakt me bij mijn pols. En zonder me tijd te geven om tegen te stribbelen, trekt ze me de zaal in. Ik grinnik en loop me.

We proberen zo ver mogelijk naar voren te komen. En dan hoor ik de echte stemmen, en niet meer alleen de muziek. Het komt over het gejuich heen,

"The stairs creak as I sleep
It's keeping me awake
It's the house telling you to close your eyes

And some days I can't even dress myself
It's killing me to see you this way

'Cause though the truth may vary
This ship will carry our bodies safe to shore"

Ik herken de stem. Ik weet niet waarvan maar ik herken het. Gelijk pak ik Daisy vast en beuk ik iedereen naar voren. Geërgerd krijg ik drankjes over me heen, maar het boeit me niet.

"There's an old voice in my head
That's holding me back
Well, tell her that I miss our little talks

Soon it will all be over, and buried with our past
We used to play outside when we were young
And full of life and full of love

Some days I don't know if I am wrong or right
Your mind is playing tricks on you, my dear

'Cause though the truth may vary
This ship will carry our bodies safe to shore

Hey
Don't listen to a word I say
Hey
The screams all sound the same
Hey"

Ik ga nog sneller. Deze stem, het heeft iets. Ik moet het zien. Daisy blijft me maar raar aankijken. Maar ik glimlach en trek haar mee. Ze schud lachend haar hoofd en gaat mee.

"And though the truth may vary
This ship will carry our bodies safe to shore

You're gone, gone, gone away
I watched you disappear
All that's left is a ghost of you
Now we're torn, torn, torn apart
There's nothing we can do
Just let me go, we'll meet again soon

Now wait, wait, wait for me, please hang around
I'll see you when I fall asleep"

En dan realiseer ik het me. Ik ren verder naar voren. Het pad is vrijer hier. En na wat voelt als uren sta ik vooraan. En eindelijk kan ik het podium zijn. De zangeres. De gitariste.

Het is haar.