A broken lightbulb ~Percy Weasley~

[19] Alexandra Hemsworth

"Jij bent hier opgegroeid?!?! Dit is nog enormer dan enorm. Al die begroeiing, het lijkt wel een sprookje." Zegt Percy verbaasd. Hij en ik staan voor een groot kasteel. Mijn kasteel om precies te zijn. Waar ik opgegroeid ben.

"Ja... De tuin is nog groter, maar is aan de andere kant. De bibliotheek is ook enorm, en daar moeten we nou net zijn." Zeg ik dan. Ik pak hem bij zijn pols en begin te lopen. Hij strompelt achter me aan. Ik grinnik in mezelf

We gaan een grote poort door en komen op de binnenplaats. Er staan restanten van spullen. Marktkraampjes en kleren staan aan de zijkanten. In het midden zit een grasveld.

Ik herinner me hoe het vroeger was. Het bruiste van leven hier. Ik was er graag. Mama wou het niet, ik moest trainen voor de kroon, maar dit was veel interessanter. Samen met de andere kinderen was het veel gezelliger.

Zonder iets te zeggen sleep ik hem verder. We gaan een grote deur door. We lopen langs van alles. Door gangen en langs oude schilderijen. Ik herinner de mensen die erop staan. Opa's en oma's, vrienden en leiders van andere landen. En mijn ouders.

"We zijn er." Zeg ik dan als we bij de bibliotheek komen. Ik gooi de grote deur open. De enorme bibliotheek komt tevoorschijn. Percy's mond valt open. Er zijn verschillende verdiepingen, vanwaar je naar beneden naar kijken. Er staan rijen met boeken.

Het voelde als een hemel vroeger.

Mijn moeder was altijd zo van, 'boeken zijn beter dan jongens'. Een prins zoeken kwam later wel. Ze wou dat ik een geweldige jeugd had. Dat was het enige wat ze altijd wou. Ze wou het beste voor me.

"Dit is geweldig. Hier moeten we iets kunnen vinden." Zegt Percy dan. Ik glimlach, "Ik heb de eerste twee verdiepingen al gedaan. Alleen de bovenste niet." Percy's mond zakt nog verder open, "Dit alles heb je al gedaan?! Jeumig. Dat moet jaren hebben gekost."

Ik grinnik, "Ik had hulp, Minnie, Max en ik hebben hier dagen gezeten." Hij kijkt me verbaasd aan, "Minnie als in McGonagall??" We lopen een ronde trap op. Ik lach een beetje, "Ja! Ze is een vriendin van me, we zaten samen op Hogwarts."

"Wow. Het is onwennig dat je zo veel ouder ben dan ik, maar toch jonger. Want je bent 20 fysiek, maar mentaal besta je al 394 jaar." Zegt hij dan. Ik rol met mijn ogen, "Dat wist ik nog niet. Fijn dat je me even in licht." Hij stompt me, "Je weet wel wat ik bedoel, je doet gewoon Bloody irritant."

Ik lach opnieuw, "Weet ik! Ik hou ook van jou." Ik stop met lachen. Dat was niet de bedoeling. Het schoot er gewoon uit. Ik draai me om. "Ik bedoelde het niet- het was- ik praatte- dat was niet hoe-" Hij onderbreekt me,

"Ik hou meer van jou."

-||-

"Hey Minnie. Ik ben er weer, je wou me zien." Zeg ik terwijl ik door de deur van haar kantoor loop. Ze zit daar. Ze ziet er vermoeid uit. Alsof ze al weken niet geslapen heeft.

"Ja, nee, ja, gewoon bij praten. Je zei dat je weer aan het zoeken was?" Zegt ze dan. Ik knik enthousiast, "Ja! Percy helpt me. We hebben de bibliotheek hier zo'n beetje gehad. Ik heb hem meegenomen naar het kasteel in Zweden en daar zoeken we nu."

Ze kijkt omhoog, "Jullie hebben het hier al gehad?? En de bibliotheek in de stad?" Vraagt ze dan. Ik lach breed, "Beide al gehad! We zijn er echt bijna, ik weet het zeker!" Ze valt stil. Ik frons, "Gaat het goed? Is er iets?" Vraag ik bezorgd.

"Ik denk dat ik iets moet vertellen. Opbiechten eerder." Zegt ze dan. Ik kijk haar schuin aan. Waar kan ze het over hebben? "Kom maar op." Mompel ik. Ze maakt me zenuwachtig.

"Je moet beloven niet boos te worden." Zegt ze dan. Ik rol met mijn ogen, "Tuurlijk niet, daar zijn we vrienden voor." Ze vouwt haar handen samen en laat haar hoofd erop rusten, "Dat is het probleem. Dat zijn we zo misschien niet meer."

Ik friemel met een haar elastiekje om mijn pols. "Ik kan niks beloven. Als je het zo zegt dan. Alsjeblieft vertel gewoon." Zeg ik maar. Ze ademt diep uit en pakt iets van uit een van haar bureau lades.

"Toen in Zweden zochten wij ook. Weetje nog?" Vraagt ze. Ik knik, "Ja." Ze legt een boek op de tafel. Ik staar van haar naar het boek. En weer van haar naar het boek. Het zal toch niet.

"Nee toch?" Vraag ik zachtjes. Ze bijt op haar lip en kijkt me medelevend aan. Ik spring op. Ik begin heen en weer te lopen door haar kantoor. En schud zachtjes mijn hoofd. Het kan niet zo zijn. Het kan niet. Ik kijk naar haar. De tranen staan in haar ogen. Ik schud mijn hoofd. Ze knikt.

"Ik had de oplossing gevonden."