A broken lightbulb ~Percy Weasley~

[5] Alexandra Hemsworth

Terwijl ik mijn auto parkeer heb ik het gevoel dat er een brok in mijn keel zit. Ik leg zachtjes mijn hoofd op het stuur. Even probeer ik mijn adem weer onder controle te krijgen. Adem diep in en weer uit.

Dit is niet mijn favoriete plek om te zijn.

Maar toch open ik mijn deur. Je kan dit Alex. Ik vertrouw op je. Je bent dit aan hem verschuldigd. Als je verder gaat leven, weer muziek gaat maken, moet je eerst met hem praten. Of het aan hem vertellen.

Ik stap uit de auto en pak een bos met bloemen van de bijrijders stoel. Met kleine stappen loop ik over het grindpad. Voet voor voet.

Ik ken het pad uit mijn hoofd. Eerst vijftien stappen met het pad mee. Dan draai ik naar het links. Nog drie stappen rechtdoor en dan rechts. Ik ben hier zo vaak geweest, door de afgelopen vijftig jaar.

Ik zak neer op de aarde. Zachtjes leg ik de bos met bloemen voor me. De woorden voor me lijken me aan te staren,

Maximus Hemsworth,
beloved husband, best friend and band member.
With the stars, but in our hearts.
1905-1932.

Hij was te jong. We hadden de hele toekomst nog. We zouden voor altijd samen zijn. Totdat de dood ons scheidt. Dat beloofde we. Daarop zijn we getrouwd.

"Hey Maxie,

Ik mis je. Elke dag. Elke minuut. Elke seconde. Elk moment. Maar speciaal als ik muziek maak. Dat was ons ding.

Weet je nog ons laatste concert voor het ongeluk. We wisten niks. We stonden op het podium met zijn alle zoals altijd. De zaal zat zo vol. We speelde het dak eraf. We speelde tot onze longen klapte.

We speelde geweldig. Zoals altijd.

Maar ik moet je vertellen dat ik verder ga leven. Zoals je altijd wou. Ik ga je niet vergeten, dat kan ik niet. Dat moet je begrijpen. Een leven met jou is zo lang geleden. Ik ben niet verder geleefd, dat is onmogelijk. Maar ik ga een nieuw leven bouwen.

Ik ga op auditie bij deze band. Als ze me niet aannemen, ga ik op zoek naar een andere. Als jij nu hier zou zijn geweest zou je me stompen en zeggen dat dat geen optie is. Je vond alles aan me geweldig. Dat mis ik zo.

Merlin ik miss niet alleen dat.

Ik miss alles aan je.

Hoe je me boos aan probeerde te kijken terwijl je stuk ging van het lachen. Hoe je Minnie altijd vertelde dat ze chiller moest zijn. Hoe je me knuffelde als ik boos op je was. Hoe je me altijd hielp een oplossing zoeken.

Vlak voor het ongeluk zei je dat je het bijna gevonden had. Dat we dicht bij waren. En kijk naar me nu. Meer dan zeventig jaar later en nog steeds geen oplossing. Merlin ik wil zo graag bij je zijn.

Maar ik ben aan het accepteren. Het is zo en het gaat niet veranderen. Ik blijf zoeken, want er moet iets zijn. Maar het is niet meer zo obsessie achtig als toen.

Weet je nog toen we midden in de nacht honger kregen? En dat er helemaal geen eten meer was? Toen besloten we dat we eten gingen halen, maar we waren middel of nowhere op tour.

Dus we gingen naar een ijssalon. De enige winkel met eten in de hele wijde omgeving. En het was dicht. Jij pakt je staf en opende de deur. Ik weet nog dat ik me kapot schrok. Maar je liet geld achter.

Het was een van de beste avonden van mijn leven. Hoe jij zoveel deed voor me, dat was waarom ik van je hield. Waarom ik nog steeds van je hou.

Ik denk aan je en hou van je, maar nu moet ik gaan. De audities beginnen zo, duim voor me vanaf daarboven."

Ik sta op en klop mijn kleren af. Even veeg ik mijn vochtige wangen af. Dat was mijn allergische reactie.

Op het leven.