A broken lightbulb ~Percy Weasley~

[18] Percy Weasley

A/N bij het muziek stuk móet je eigenlijk wel het liedje aanzetten anders begrijp je de vibe gwn niet zo goed.

Ik weet niet wat er gebeurde gisteren. Ik weet alleen dat ze brak. Ze brak compleet. Ik weet niet hoe lang ze dat binnen gehouden had. De paniekaanval was eng. Ze trilde en huilde, ik had nog nooit zoiets meegemaakt.

De nacht lang had ze nachtmerries. Zachtjes huilde ze in haar slaap. Ze heeft de hele nacht tegen me aan gelegen. Ik heb amper geslapen, maar zij was het waard. Zij is alles waard.

Ik moet stoppen ze te denken. Dat bedacht ik vannacht. Ze heeft me nodig als vriend. Ze is een weduwe en ze heeft het nooit verwerkt. En er zit meer. Ik wéét dat haar meer dwarszit. Ik voel het in hoe ze doet.

Maar ik laat het los.

Ik moet het loslaten. Als ze er klaar voor is zal ze vertellen. En misschien is dat wel nooit, dat is dan maar zo. Het zal zo zijn. Ze moet uit mijn hoofd. Haar bestaan niet, maar hoe ik wil dat ze me ziet. Ik zou willen dat ik haar vast kon pakken en haar kon zoenen.

Maar dat is niet wat ze nodig heeft.

Ze heeft een vriend nodig. Een uitlaatklep. Iemand die haar helpt zoeken naar een oplossing. Ze heeft mijn hersenen nodig. Niet een of andere domme verliefde jongen.

"Het ontbijt is klaar." Zeg ik terwijl ik eten op tafel zet. Ik heb croissantjes met jam gemaakt. Meer kan ik niet maken. Ik ben een ramp in de keuken. Lexie lacht, "Lekker dankje."

"Becca wil bij Daisy intrekken." Zegt ze dan ineens. Ik frons, "Echt? Heeft ze niet gezegd. Maar nu je het zegt, ze is bijna nooit meer thuis. Altijd bij haar. Dit kan serieus zijn."

"Ik weet het. Becca praat ook al nergens anders meer over. Ik dacht ik licht je even in, dan komt het niet helemaal uit het niks." Zegt ze dan. Ze heeft oude kleren aan en haar haar zit vast. Het is de laatste tijd bijna nooit meer los.

"Ja. Ik denk dat ik maar iets anders moet gaan zoeken. Het zou toch niet lang blijven werken zo. Dais en ik botsen vaak." Zeg ik terwijl ik door eet. Ze bijt op haar lip en kijkt naar beneden, "Je zou hier kunnen komen wonen..." fluistert ze dan zachtjes.

Een lach verschijnt op mijn gezicht, "Wil je dat echt?" Ze knikt hard, "Ja! Het is best eenzaam alleen wonen weet je. Het zal gezellig zijn en ik heb de ruimte." 

Ik spring op van mijn stoel. Snel loop ik naar haar kant en trek ik haar uit haar stoel. Ze kijkt me verbaasd aan, maar ik sla mijn armen om haar heen. Ik hoor haar gniffelen en ik kus haar op haar wang.

"Ik zal tegen dais zeggen dat ik ga verhuizen. Zij en Becca kunnen ons appartement hebben." Zeg ik dan terwijl ik haar los laat. Ze lacht, "Zullen ze leuk vinden. Je zoekt maar een leuke kamer uit. We zullen die dan ook gelijk mee verven."

Ik pak onze borden en loop naar de keuken, "Zal ik doen. Maar vandaag eerst welke kamers al moesten." Ze lacht, "Sure. Ik heb wel een concert vanavond, je zou moeten komen, Daisy komt ook."

Even haal ik mijn wenkbrauwen op, "Je krijgt me nog verslaafd aan jou concerten op deze manier. Maar goed, ik kom." Opnieuw moet ze lachen, "Jammer genoeg aan mijn concerten en niet gewoon aan mij."

Ik draai me gelijk om. Maar ze is al op gestaan en weg gelopen. Merlin waarom moet ze zo doen. Hoe ga ik zo niet voor haar vallen.

-||-

Daisy en ik staan op het concert van Lexie. We staan vooraan, maar het podium is nog leeg. Ik heb een drankje in mijn hand en sta rustig te praten.

Dan gaat er een spotlight midden op het podium. Het word stil in de zaal. Het is algemeen bekent dat de band op elk optreden een andere intro maakt.