A broken lightbulb ~Percy Weasley~

[15] Alexandra Hemsworth

"Weten ze dat ik misschien zou komen?" Vraag ik terwijl we voor Percy's huis staan. Hij knikt, "Ze weten dat er misschien iemand mee komt. Ik heb niet verteld dat jij het was. Ik uhm, neem niet echt vaak mensen mee, dus het kan een beetje raar worden."

"Niet? Wow, je moet mensen wel erg haten." Zeg ik en ik haal mijn haar los. Even probeer ik het er oké uit te laten zien. Even een hand erdoorheen, het was toch vreselijk, kan niet erger worden.

Hij fronst, "Ik mensen haten? Waarom?!" Ik pak zijn hand en bijt op mijn lip, "Omdat mensen jou niet kunnen haten en iets moet de reden zijn." Hij word rood en ik schiet in de lach.

Het is schattig als hij verlegen word.

Oh nee. Zo mag ik níet denken. Hij is een vriend van mij. We zijn vrienden. Ik kan niet te close worden met mensen. Dat gaat fout. Vrienden. Ik ben getrouwd. Was. Ben. Was? Het maakt niet uit. Het punt is dat dit niet kan.

"Relax, ik zal niks raars doen bij je familie. En ik ben wel wat gewend, veel kan er niet gebeuren." Ik knijp in zijn hand en laat los. Hij lacht, "Dankje." En hij opent de deur.

Het is een schattig huisje. Echt voor een familie. Er komen stemmen van mensen uit de keuken. We lopen de woonkamer binnen. Er staat een bank en een kleine tafel. Op de tafel staat een schaal met appels. Er vliegt een haak en draad, wat aan het haken is.

"Perc!" Een stem van een jongen klinkt luid door het huis. Ik draai me om naar hem, ik zie rood haar. Het is een van die tweeling. Ik weet niet welke. Percy heeft over hun verteld. "En je hebt een meisje mee?! Wow. MAM! Er is nieuwe visite." Roept hij naar achter.

Ik haal een hand door mijn haar, "Hi ik ben Alex," ik steek mijn hand uit. Hij pakt hem aan, "Fred hier. Je ziet er bekend uit, heb ik je eerder gezien?" Vraagt hij. Percy slaat zijn arm over mijn schouder, "Ze maakt muziek. En heeft je leven gered."

Fred's mond valt open, "Alexandra Hemsworth? Jij speelt in die band. Ik wil al tijden met Roos naar een concert, maar jullie zitten helemaal volgeboekt." Ik lach, "Ja dat ben ik inderdaad. Kom een keer met mij mee. Percy en Daisy zijn er ook vaak, het is gezellig."

"Man, deze moet je houden." Zegt Fred dan tegen Percy. Percy kijkt hem schuin aan, "We zijn niet samen." Hij rolt met zijn ogen, "Het zal wel. Kom, mam zal je ook wel willen ontmoeten."

Ik knik en loop achter Fred aan. Hij lijkt me een beetje een rare vorm van aardig. Maar het maakt niet uit. Het is familie van Percy, dat kan niet vreselijk zijn.

We lopen de keuken in. Een grote tafel staat er. Het keukentje is klein, maar alles past net. Het is gezellig klein. Er staan misschien ook wel heel veel mensen. Het voelt niet alsof ik hier nog bij pas.

Er staat een jongen identiek aan Fred, dat moet George zijn. En een meisje, een van de twee enige niet gingers hier, dat moet Roos zijn. Een oudere vrouw, dat is waarschijnlijk Molly. Ook zitten er een wat twee wat jongere jongens aan tafel. Een van de twee heeft zwart haar, dus dat zal wel Harry zijn. De andere is rood harige en gewoon een versie van Percy, dat moet Ron zijn.

"Percy! Jullie zijn precies op tijd!" Molly zet een pan op tafel en loopt naar me toe. Ik wil mijn hand uitsteken, maar ze negeert het. Gelijk slaat ze haar armen om me heen. Ze ruikt naar moeder. Naar mijn moeder.

Dan laat ze los, "Alexandra toch? Je hebt mijn zoon gered." Ik grinnik, "Waarom blijft iedereen dat zeggen? Het was niks, echt. Ik heb Percy erdoor leen kennen en dat is geweldig, verder niks."

Ze lacht, "En de rest van ons. Je bent nu praktisch een deel van de familie." George loopt achter me langs en pakt me vast, "Je komt er nooit meer uit." Fluistert hij dan. Molly gooit haar overhandschoen naar zijn hoofd, "GEORGE! Straks komt ze nooit meer!"

Percy duwt me op een stoel. George ploft naast me neer. De ongemakkelijkheid van hoe dichtbij hij komt de hele tijd stopt een beetje, het word oké. Ook nu pakt hij mijn hand, "Iets in me zegt dat ze niet zo bang is."

Ik schiet in de lach, "Dat heb je helemaal goed gezien. Jullie zijn gezellig." Tegenover me zit de Harry jongen.

Ik leg mijn hand op mijn mond, "Merlin's roze onderbroeken. Jij bent Harry Potter, de-" Hij onderbreekt me en rolt met zijn ogen, "Jaja, ik weet het de jongen die-" Nu is het mijn beurt om hem te onderbreken, "DE JONGEN DIE EEN SLANG OP ZIJN NEEFJE AFSTUURDE! Je bent een legend in de muggle wereld."

Iedereen schiet in de lach. Ik geef hem een high-five, pak zijn hand en schud hem, "Je wil gewoon een tiener jongen zijn. Ik snap m. Ben er ook geweest." Hij knikt, "Thanks, is dat slang ding echt groot geworden?" Vraagt hij dan.

Ik knik, "Iemand filmde het. Je staat op vine. Het was huge op mijn school." Ron geeft hem een elleboog stoot, "Dat is sick man."

Iedereen aan de tafel begint te praten. Molly gaat achter Harry staan, "Blijft iedereen slapen?" Vraagt ze terwijl ze ovenwanten uit doet. Iedereen knikt. George kijkt me aan,

"Het ziet ernaar uit dat je moet blijven slapen."