İNTİKAM MEVSİMİ ( TAMAMLANDI)

27. İLK KAN

Şarkılar: MaNga, Yad Eller
Billie Eilish, Idonwannabeyouanymore

  🍂Keyifli okumalar🍂

*Doğukan'ın ağzından.*

Hayatta her şeyin bir ilki olduğunu söylerler. Her doğrunun ya da yanlışın ilki. Yeryüzündeki ilk cinayet bir kardeşin diğer kardeşi katletmesiyle gerçekleşmişti. İnsan insana yaşamın ilk tarihlerinde kıymıştı. Ben ise henüz on sekiz yaşımdayken. Bir istek uğruna, özgür olmak için. Uçurumdan fırlayıp gitmiş olan arabaya bakarken kazandığımı hissettiğim söylenemezdi. Bir yanım o arabanın içinde olmak istedi. Bu yükün altında ezilen ruhum değil bedenim olsaydı. Yine kaybetmiş hisseder miydim? Ben, kaybetmiştim. Henüz neyi kaybettiğimi bilemezken kaybettiğime emindim.

"Doğukan." Nefes nefese yanıma gelen Mert'in yüzüne çeviremedim yüzümü. Toz bulutunun altında kalmış arabadaydı tüm dikkatim. "Gitmemiz lazım, kendine gel." Mert yönümü değiştirip çekiştirdi bedenimi. "Doğukan bitti! Pişman olmak için çok geç!" Pişman olmak için çok geçti. Başımı göğe kaldırıp soğuk havadan payımı aldım. İlk kez birinin ölümüne sebep olduğumu kalbim almıyordu. "Arabaya binelim hadi! Hadi bak yakalanacağız!" Titreyen sesini duymak tüylerimi diken diken ederken tutulup arabaya doğru çekiştirildim. Mert benim gibi pişman mıydı yoksa sadece korkuyor muydu? "Olan oldu, İbrahim Nevşin öldü. Bu bir kazaydı. Bizim hiçbir bağlantımız yok." Beni arabanın yanına getirene kadar titreyen sesinden bu cümleler döküldü. "Keşke durdursaydın beni." Kötü olabilecek tüm duygular içimi deşerken avuç içlerimin kanla doluşunu hissettim. İlk olmayacak dedi bir ses. Bu aldığın ilk can olmayacak. "Mert, ben kimseyi öldürmeyeceğim, bir daha asla." Başım omzuna yaslanırken avucu ensemi kavradı. Vicdan azabı gözlerimden koca damlalar olarak akarken yükü kucaklamaya çalıştım. Yük benim yükümdü. Benim taşımam gerekiyordu. "Öldürmeyeceksin, ben de izin vermeyeceğim." Kendimi arabanın içinde bulduğumda son kez baktım karşımdaki uçuruma. Masumiyetimi, vicdanımı ve çocukluğumu gömdüğüm çukur. Hayatımı bitirdiğim yer.

🍂🍂🍂

Güm. Güm. Güm. Güm.

Yaşamın sesi, oğlumun karnımın içindeki kalp atışları. Jelin ıslaklığı karnımda giderek daha büyük bir yer kaplarken ilk kez duyuyormuş gibi duygu doluydum. "Kalp atışları iyi. Olumsuz bir durum yok." Küçük yüzü ultrasonda belirdiğinde gözyaşlarımın bulanıklığından kurtuldum. "Doğukan." Yedinci ayımıza giriş yapmıştık. Artık karnımda gerçek anlamda bir bebek taşıyordum. Küçük olduğu, rahatça hareket ettiğim günler çok eskide kalmıştı. "Resmen sana benziyor." Çatık kaşlarının altında küçük gözleri vardı. Minicik burnunun kenarına koyduğu elleri ona tekrar tekrar aşık olmamı sağlıyordu. "Gelişiminde de bir sorun görmüyorum." Doğukan'ın yumuşak gülüşlü yüzü gözlerimi bulunca göz pınarlarımda biriken yaşları sildim. "Temmuz'un son haftası, belki bir ihtimal Ağustos'un başında doğum yapma ihtimalin yüksek." Doğukan her ultrason sonrasında olduğu gibi peçeteyle karnımı temizlemeye başladı. "Daha sık görüşeceğiz." Kalkmamda da yardımcı olduğunda elbisemi toparladım. "Olağan dışı bir durum olursa Alya sizi hemen arıyor zaten." Ayten hanımla vedalaşıp, karnımın izin verdiğince Doğukan'a sokuldum. "Ne kadar büyümüş gördün mü aşkım?" Bedenimi geniş omuzlarının ortasına alıp yüzümdeki gülümsemeden defalarca öptüm. "Seni geçecek diye korkuyorum ya. Benim bebeğim minicik." Zaman bizim için o kadar güzel geçiyordu ki akıp giden her gün biraz daha aşık olarak, severek uyanıyordum. Doğukan hayatımı giderek daha güzel bir hale getiriyordu. "Benden çıkana kadar o kadar büyümese iyi eder. Yoksa bir ömür nazımı çekersiniz baba oğul." Beni arabaya kadar göğsünde yürütüp siyah incinin yanına getirdiğinde dudaklarımdan açlıkla öpmüştü. "Şimdi sürprizine gidiyoruz." Bu gün siyah inciyle gelmiş olmak benim için süprizlerin en güzeli olmuştu. Uzun zaman sonra Doğukan'ın uğraşları sonucu toparlanan araba bu gün ilk kez sokaklara çıkmıştı. "Tatile mi götürüyorsun beni?"