I Love You, Bastard! [MewGulf - BoyxBoy]

Chapter 28:

MAGNUS

Panay yung ngisi nila habang nag-uusap sa isa't isa while waiting for their orders. St. Thomas-U basketball team probably won the semis against Xavier University. Nandito sila sa Café Bistro ni Max near their school where I manage. They are on their civilian attires. Pero I was wondering kung bakit kasama si Dwight sa kanila. As far as I know, hindi naman ito nagbabasketball from what his parents have told me. Probably may kaibigan lang siguro siya sa basketball team kaya napasama siya. I see all of these scenes behind the kitchen walls. Napapasulyap lang ako pasekreto dahil ayokong makita ako ni Dwight.

Pero di ko maiwasang maattract sa mukha niya. Yung mapula-pula niyang mga labi. Ang kanyang matangos na ilong at pormadong panga. And especially yung nawawala niyang mata kapag ngumingiti. All of these physical attributes make me like him romantically.

Gabi-gabi akong nagbabakasali na maparito siya. Hanggang 4:30 lang kasi yung classes ko everyday. And if walang practice yung basketball team ay diretso na ako rito to manage the branch.

Moments passed, napabaling uli ako ng tingin sa kanilang inuupoan. Unti-unti na silang nagpapaalaman hanggang sa apat nalang silang natira including Dwight. Ito sigurong nakaupo katabi ni Dwight yung kaibigan niyang basketball player dahil panay yung usapan nila sa isa't isa.

Biglang tumayo si Dwight at lumakad papunta dito sa counter which is not too far from the kitchen. Agad-agad akong napatago sa likod ng mga dingding. He's ordering a strawberry frappe just what I was expecting. Favorite flavor of drinks niya yan. I slowly craned my neck para  tingnan si Dwight and he was a bit confused nang di siya pinagbayad ng crew namin. Marahil sinabihan ko kanina yung crew na kapag bibili ng strawberry frappe si Dwight ay it's on me.

Nagtataka yung pagmumukha ni Dwight hanggang sa napatalikod na siya. Hindi naman siguro niya alam noh na ako nagpapabigay sa kanya ng strawberry frappe? He probably didn't mind nung sinabi ni mom sa kanila when were having dinner sa kanilang bahay na I manage the café bistro near St. Thomas-U.

The next day, same old routine since wala kaming practice ng basketball.  Pagkatapos ng klase ay dumiretso na ako ng café bistro. I parked my car tas bumaba na rito. Habang naglalakad ako papasok ng café ay napansin kong wala sa aking pocket yung cellphone ko. My eyes and hands are searching in my leather shoulder bag ng hindi napapansin yung nilalakaran ko.

I suddenly bump into someone sa may paanan ng pintuan. Nahulog niya yung librong dala niya at agad ko naman itong pinulot at nagsorry.

"Shocks. Im really sorry."

Nang nag-abot na yung tingin namin ay nakita kong si Dwight pala itong nakabangga ko.

"Magnus?—— oi bat ka naparito?" Slightly awkward yung tono ni Dwight.

"Uuhm——dito kasi yung regular na study out café ko." Bahagyang nahihiya kong tugon kay Dwight.

"Aaah ganon ba?" Napatango-tango si Dwight.

"Sir Magnus! Nandito na pala kayo. Nakahanda napo yung billing documents ng café sa cubicle niyo." Bati ng isang crew na nagbukas ng pintuan.

Potaaaaaaa. Anong kahihiyan to? I smiled a bit to Dwight pero with embarassment. Sakto din ng timing nitong crew din ano?

Tikom yung bibig ko habang tinitingnan ako ni Dwight katapat ng aking inuupoan sa isang table. His smirks were taunting. Yung mga ngiting nangangantsaw? Alam mo yun? Ako naman na parang tanga, di makapagstart ng conversation para maibsan yung kahihiyan ko lol.