The Red Army

{ the coronation of the King }

Ik lag in een grasveld met achter mij Minas Tirith. Een hertje liep weg. Ik stond op en zag een rood leger. Zo rood als bloed. Een moment daarna zag ik een gevangenis, bedorven onder het vuil. Weer verplaatste ik, ik was in en hut. Een oude hut met 3 mannen, een elf, een mens en een dwerg. Dat kom je niet elke dag tegen. Nu was ik in een ruimte leeg, koud, alleen ik en ....

Ik schrok wakker. 'Oef, het was maar een droom.' Ik zag dat de zon net opkwam, het was dus 6 uur. Ik stond op en ging naar de ehhmm... waskamer? Ik deed een witte bloese en een blauwe broek. Over mijn bloes deed ik een donker blauwe golf aan met korte mouwen. Ik deed gemakkelijke schoenen aan en borstelde mijn haar. Mijn haar was blond en zeer lang, met  golfjes erin. Ik deed mijn haar in een strakke staart. Ik liep naar beneden en nam vlug een appel. Ik deed een kap aan zodat niemand me zou herkennen. Niet dat iemand me kent, maar toch. Ik liep de deur uit en ging naar de stallen. Nadat ik op Appeloose (appeloeze) was gesprongen en naar het pad was gereden dacht ik opeens aan iets. Ik liep terug naar binnen en pakte mijn wapens. Een boog met pijlen (natuurlijk), een zwaard dat ik aan mijn linker heup hing en nog 2 zwaarden die dan weer op mijn rug zaten, mijn kap deed ik erover zodat niemand het zou zien. Ik schreef nog rap een briefje zodat mijn vader wist dat ik vertrokken was en ging terug naar mijn paard. Na een laatste keer om te kijken galoppeerde ik weg. De berg af opwegen naar de witte stad. In de stad aangekomen stapte ik van mijn paard af en liep naar binnen. Mijn paard had ik achter gelaten in de stallen nadat ik ervoor betaald had. Ik liep naar het grote plein, waar al vele mensen stonden. Ze schonken mij geen aandacht, ze keken alleen naar de deur die weldra open zou gaan. 'Wat gaat dit hier worden?' Vroeg ik in mezelf, ik was nogal van de nieuwsgierige kant. Net toen ik daar een antwoord op aan het bedenken was, ging de deur open. Een man, ik gok rond de 38 jaar oud, kwam naar voren. Iedereen begon te juigen. 'Hmm. Dus dat is de toekomstige koning.' Ik zag dat er een Dwerg aan de zijlijn stond en ook een heel elfengenootschap. Hij knielde en de priester kroonde hem. 'Lap, nu komt weer zoon super lange speech di de stadskeepers ook altijd doen.' Maar hij hield het kort. Pff, wat was ik opgelucht. Hij liep naar de dwerg en bedankte hem, daarna liep hij naar de voorste elf, ze legden de handen op elkaars schouders. Ik had gezin flauw idee wat dat betekende. Daarna zag hij en meisjes elf. Blijkbaar waren ze samen want ze begonnen te kussen... dat was heel schattig. Uiteindelijk ging hij naar 4 hobbits. Hij maakte een korte buiging en liep terug naar het podium. "Lang leve koning Aragorn!" Riep iedereen plots tegelijkertijd. Mijn vader had gezegt dat ik hier een week mocht blijven dus ik zocht een verblijfplaats. Ik vond er geen dus ik ging bij mijn paard slapen. 2 dagen later vertrokken de Hobbits terug naar hun huis, iedereen wuifde ze uit. Na dat feest was iedereen stom dronken, bijna iedereen. Op de 6de dag. Was het terug Zaterdag. Zaterdag was de dag geweest waar ze hun stad behouden hadden en verdedigd tegen de Orken. Dus het was feest. Iedereen ging er naartoe dus ook ik.

~~~

(Pov. Legolas)

Iedereen was aan het feesten, het was namelijk een week geleden dat we gewonnen hadden van de Orken. Iedereen was blij. Ik stond bij Aragorn en Gimli naar het volk te kijken. Ineens voelde ik een trilling, toen ik naar een bepaalde groep keek. Het waren gewone mensen die in het dorp woonden maar eentje was niet van het dorp. Ik zag hij of zij weglopen van het feest gedruis. Ik ging an het balkon staan en zag haar naar de stadspoort lopen. Ik ging rap Aragorn halen en we gingen samen op de stadsmuur staan. We zagen hem of haar naar een hertje wandelen. Het hertje zat vast in een doornstruik. Hij of zij haalde het hertje eruit en verzorgde de wonden. Ze deed haar mantel uit, nu was het wel duidelijk dat het een meisje was, ze deed haar staart los en legde een zwaart weg. Ze had een zwaart bij, waarom? Ze ging zitten in het gras en speelde met het hertje. Plots liep het hertje weg. Ze stond op een tuurde in de verte, ik tuur ook, ik kon heel ver kijken wat ik was een elf. Ze schrok duidelijk. Zij had het dus ook gezien. Aragorn vroeg me: "Wat zien jouw elvenogen beste vriend?" "Een rood leger. Ze zijn met honderden." We zagen dat ze haar boog pakte en ging klaarstaan om te schieten. Het leger kwam dichterbij, ze schoot recht door het hart van een officier. Ik wouw weglopen om haar te gaan helpen maar was telaat. Ze vocht dapper maar werd knock-out geslagen en meegenomen naar een plek, ver weg. "Vreemd," zij Aragorn, "waarom doden ze haar niet en waarom vallen ze de stad niet aan?" Gimli antwoordde: "Ik snap er niks van, wie kan mij het uitleggen ?" "Ik niet," antwoordde ik," maar Gandalf wel. We besloten Gandalf te roepen, dat was makkelijk want hij gaf ons een belletje voor hij vertrok. "Rinkel 3 keer in nood en dan ben ik er binnen 5 dagen." Waren zijn woorden toen hij vertrok. We haasten ons naar het kasteel en Aragorn nam de bel en rinkelde 3 keer.

♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡

Heyyyyyyy.... nieuw hoofdstukje van mij XD .. Hoe vind je het? Pleasure comment....

♡♥♡♥-tjes