Piqued by a Kiss

Kabanata 28

Kabanata 28

Habang kumakain kami ng 3-in-1 ni Tristan ay hindi ko maiwasang panoorin kung paano siya ngumuya. What a shame. Ang sexy niya kasing tingnan. Nakakaasar. Pero kung tatanungin ko kung ano ang tinutukoy kong 3-in-1, ay simply means, pang-umagahan, pananghalian at ang pangmeryenda. Pinagsabay-sabay na kasi namin lahat.

"Sigurado ka bang sa bahay niyo tayo magdidinner?" tanong ko kay Tristan nang tumingin ito sa akin. Inunahan ko na siyang magsalita dahil baka punahin niya akong tinititigan siya. Hmp. Atsaka kinakabahan din ako dahil before kami kumain, nagsabi siyang sa bahay nila kami magdi-dinner, meaning, makikilala ko na ang Lolo niya at Kuya niya. What a shame.

"Yes, bakit? Are you nervous?" Binaba ni Tristan ang kaniyan kubyertos at hinawakan ang kamay kong nakapatong sa mesa. Mas lalo lang akong kinabahan sa ginawa niya. Kaloka.

"Uh, hindi masiyado. First time ko kasi ito dahil never akong nagka-boyfriend kaya ayan, medj kabado," walang halong pagsisinungaling sabi ko kay Tristan. Ngumiti siya na parang pinapahiwatig na ayos lang ang lahat. Na walang magiging problema.

"You don't have to worry anything about it. Kaya kumain ka na and just relax. Matatapos ang dinner na maayos kaya 'wag ka mag-isip ng kung ano. Basta, gusto ko lang sabihin baby, kung may mangyari man and we kailangan nating maghiwalay, I want you to trust me and don't listen to anyone. Just listen to me and wait for me," makahulugang sabi ni Pax Tristan. Hindi ko maiwasang kabahan lalo dahil dito. Para kasing may hindi mangyayaring maganda and parang masasaktan na naman ako. Pero tama si Tristan. I should trust him.

"Tristan, if and only if may mangyari ngayong gabi na hindi ko magugustuhan, gusto kong makita ka sa Barcelona. Hihintayin kita doon at gusto kong makasama ka nang matagal. Gusto kong gawin natin ulit 'yong mga ginawa natin hindi bilang taga-bantay ko pero bilang boyfriend ko. I want to be happy with you, Tristan," sabi ko na may halong takot. Naalala ko kasi ang sinabi ni Tristan kahapon na hawak siya ng Kuya niya sa leeg niya at kailangan niyang sundin ito kung hindi ay mapapahamak ako.

Haist. Normal na ata ang gan'to sa relasyon. Lahat naman siguro ng relasyon, palaging may hadlang e', hindi ba? Pero hindi naman lahat ng hadlang ay hindi nalalampasan.

"Baby, you're worrying so much but yes, I'll follow you kahit saan. Kahit sa dulo pa ng mundo. I want to live with you and we'll make it possible together. I'll be with you for the rest of my life, and I assure you that pero sa ngayon, we need to face our trials together and eventually, we'll conquer it all. Cleopatra, baby, always remember what I've told you para hindi ka mahihirapan na wala ako," seryosong sabi ni Tristan. Natakot tuloy ako. Parang ayaw ko nang tumuloy sa dinner na 'yan.

"Nagpapaalam ka ba?" hindi ko maiwasang itanong. Mukha kasing nagpapaalam siya sa akin e'.

"No, sweetheart pero gusto kong tandaan mo lahat ng sinabi ko, okay?" Tumango naman ako sa sinabi niya. Hindi ko alam alam ang dapat kong sabihin. Hindi ko naman alam ang mangyayari. Kaya kung me'ron man, gusto kong i-cherish ang bawat sandali.

"I love you, Cleopatra." Tumingin ako sa mga mata ni Tristan na nagpapaalam sa akin kung gaano katotoo ang sinasabi niya.

Pinilit kong ngumiti. "I love you too," and said it sweetly.

Wala naman sigurong mamamatay hindi ba? Hindi naman yata mamamatay tao ang pamilya ni Tristan. God. Kung oo man, paano na ang kumpanya ko? Paano na kami ni Tristan ko? Paano na ang sperm cells niya at ang egg cells kong naghihintay na lang sa aming dalawa?

What a shame. I need to be prepared.

Kinakabahan akong nakatingin sa pinto ng mansion nila Tristan ngayon. Today is the night that I'll be meeting his Lolo kaya talagang kinakabahan ako. Hindi ko alam kung tatanggapin ba ako nito--- dzuh, hindi naman pala siya ang boyfriend ko kaya kahit hindi niya ako tanggapin, ano namang pake ko? Basta mahal ako ni Tristan.

Mahal nga ba? Syempre, mahal.

Naramdaman ko ang higpit ng paghawak ni Tristan sa kamay ko kaya napangiti na lang ako. Ngumiti rin siya sa akin kaya nawala ang kaba ko. Nang makapasok kami ay sinalubong kami ng mga maids na nakahilera. Sabay-sabay pa silang yumuko and I was impressed. Para silang trained dogs. Chars. Tumango lang si Tristan sa kanila at hindi ko alam ang dapat kong gawin kaya hindi ko na lang sila pinansin.

Dumiretso kami sa dining area para makitang wala pang tao. What a shame. Maaga ba kaming masiyado? Uh, six na sa gabi kaya dinner na 'di ba? Well, sinabihan na rin naman ako kanina ni Tristan na seven in the evening na lang kami pumunta pero ako itong nagpumilit sa kaniya, kaya ito kami ngayon, maghihintay pa ata ng isang oras.

"Masiyado tayong maaga, baby. I told you," bulong sa akin ni Tristan sa tainga at nagreact nang husto ang katawan ko. It sends shiver down to my spine and I didn't want how my body reacts from Tristan's presence. Para kasing gustong i-surrender ng body ko ang sarili sa harap ni Tristan habang nakahiga sa kama. Oh god, what am I thinking. Umirap na lang ako at umupo nang iusog ni Tristan ang upuan para sa akin.

"CR muna ako, okay? I'll be back," ani ni Tristan at hinalikan pa ako sa noo, bago umalis. Napailing na lang ako. I just wandered my eyes around the dining area and realized that the style looks similar with the dining area I have in my rest house. It has glass walls that shows the garden outside the house. It feels fresh in the eyes because of the theme at talagang para itong tulad ng nasa rest house ko.

"Oh, maldita, you're here." Napatingin naman ako sa medyo paos na nagsalita at nanlalaking matang tiningnan ang matanda. Oh sh*t!

"Matandang hukluban!" Fuck, I'm doomed. Bakit dito kami nagkita? Damn. Don't tell me he is Tristan's Lolo? Why didn't I knew about it?

What a shame.

Hindi man lang ako nagtanong kay Tristan. Pero si Tristan, alam niya ba ito... I mean, dzuh, baka ito ang butler ni Tristan pero what the hell. Sinong niloloko ko? Syempre sarili ko lang.

"Mabuti naman at dinala ka na rito ni Pax Tristan. Grabe maldita, apo, gumanda ka lalo after five years nating hindi pagkikita," naiiling na sabi ng matanda at umupo sa dulo ng dining table. Ang haba naman kasi ng mesa nila Tristan. Ilang multo ba ang pinapakain nila?

Pagkaupo nang matanda ay sunod sunod lumabas ang mga maids sa kung saan at nag-serve ng maraming pagkain. Last dinner ko na po ba ito? Bibitayin na ba ako?

Hindi ko tuloy alam kung anong sasabihin ko kay matandang hukluban. Hindi pa nadi-digest ng utak ko ang rebelasyong ito. God. Natatakot ako sa mga p'wedeng mangyari sa susunod na mga oras dahil nakakaamoy ako ng sunog na sinaing--- chars.

Nakakaamoy ako ng hindi maganda.