Sol yanım >Cennet< ~Serisi 2~

42~

Korkuyla ona döndüm    o ise elini yüzüme uzattı. Elleri yanağımı çekerek çekerek yaklaştırdı. Ben  ne olduğuna anlam veremezken  dudakları dudaklarımı buldu.  Benim gözlerim şaşkınlıkla açıldı. Gözüme bir araba farı çarpınca hafiften kapadım.İşte sanırım şimdi tam anlamıyla yakalanmıştık.Artık hiçbirşey hissetmiyordum.Elleri saçlarımdan sırtıma , oradanda ceketin aşağısından belime kayınca  ben çoktan uçsuz bucaksız nehirlere sürüklenmiştim.
Sahi ben neden bu kadar büyülenmiştim?
Sanırım şu zıt kutupların birbirini çekme  olayı gibi birşey oluyordu.
Ne kadar uzun süre öyle kaldık bilmiyorum, ama benim bir oksijen tüpüne ihtiyacım olabilirdi. Dudaklarını anlıma dayandığında gözlerim hala kapalıydı. Nefesimi almayı geçtim, tekrar konuşabilmem için alfabeyi öğrenmem gerekecekti...
Sahi biz nerdeydik?
Gözlerimi açıp ondan birkaç santim uzaklaştım. Sadece bu hareket ile başımı dönme dolap gibi dönmesine yetmişti.
Yutkunup ona baktım.Ama o ..

" Aklımı başımdan aldın .."

Yüzünde öyle bir bakış vardı ki..
Ama ben hala tepki verememiştim.Anlamış olacak ki...

"Hala öpücüğün etkisinde misin yoksa? "

Bunu sorduğunda utanarak dudağımı ısırdım.Yüzümü çekinerek ondan uzaklştırıp ..

" Eee kimi gördün. ?"

Diye sorarken , o biranda güldü..

"Komik birşey söyledim neden gülüyorsun.?"

"Kimse yoktu" dediğinde kafamdan aşağı kaynar su dökülmüş gibiydim.

"Ne demek kimse yoktu?
Neden öptün ki  !"

Dedim üstüne yürüyerek.
Oda ellerini havaya kaldırarak..

"Pratik yaparsak   yapacağımız planlar daha kusursuz ol.."

Elimle onu susturup arkamı döndüm şuan tek kelime ne duyacak nede edemeyecektim.Hızlıca arabaya binip gözlerimi kapattım. Hayatım da belkide en derin nefesi bırakmıştım.

~Sanırım o ilk unutulmayan öpücükler böyle bir şeydi...~♥♡