༒︎ KARANLIĞIN RUHU༒︎ (𝙴𝙹𝙳𝙴𝚁'𝙸̇𝙽 𝚁𝚄𝙷𝚄 𝚂𝙴𝚁𝙸̇𝚂𝙸̇-𝙸)

GLODİA GÜNLÜĞÜ SAYFALARI BÖLÜM V

BOZ EJDER'DEN...

Günler ayları, aylar yılları, yıllarsa sonsuzluğa dönüşmeye başlıyordu.

Zaman tüm acımasızlığıyla ilerliyor, sonsuz arayış ümitlerini yavaşça yok ediyordu.

Zamansız arayışlar, kaybolmaya yüz tutmuş ümitler, duyduğu pişmanlık ve keder, beynini yavaş ama keskin bir biçimde ele geçiriyordu.
  
Yüreği, duyduğu acıya daha fazla dayanamıyor, her geçen gün hiçliğin içinde kayboluyordu...
   

Tuttuğu acı dolu soluğunu bıraktı. Bildiği son yere bakmış, son ümit kırıntısını da orada bırakıp inine dönmüştü.

Bitkindi, yıllardır gözüne hiç uyku girmemişti. En son ne zaman yemek yemişti, ne zaman uyumuş veya su içmişti?

Hatırlamıyordu...

  Yorgun düşmüştü. Artık bu acıya daha fazla dayanamıyordu. Hüzünle başını taş zemine koydu.

Ayağa kalkamayacak kadar halsiz ve yorgundu.

Tuhaf, yıllar sonra ilk defa bu kadar çok uykusu geliyordu.

Uyku hiç bu kadar tatlı olmamıştı...

Ağırlaşan gözlerini usulca kapadı. Genzinden çıkan  acı dolu hırıltı, sessizce mağaranın içine  yayıldı.

Duyduğu keder ve üzüntü, birer göz yaşı olup aktı. Ebediyete sessizce ilerliyordu.

Güçlükle aldığı nefesini,

"Onu koruyamadım... Çok...Çok üzgünüm..." diyerek serbest bıraktı...
  

__________

 

Gecenin ilerleyen saatlerinde parlak, göz alıcı bir nesne Boz Ejder'in inine sessizce girdi. Kendinden emin bir şekilde ejderin dibine kadar sokuldu. 

Yavaşça eğilip kulağına,

  "Minik kız draellların yanında, Glodia'ya da. Oraya gitmek için dev ormanları geçmeli ve çorak topraklara adım atmalısın." dedi.  

Boz Ejder, gözleri öfke ile parıldayarak olduğu yerden doğruldu. Etrafını kolaçan edip, sesin sahibi aradı.

Kimseyi bulamayan ejder, kaşlarını çatıp mağaranın uçuruma bakan yüzüne geldi.

Aya ümit dolu bir bakış attıktan sonra hiddetle havalanıp, yıllarca kendisine ev sahipliği yapan inini geride bıraktı.

Aklında tek bir düşünce vardı:

Ona emanet edilen küçük kızı bulmak...
 
           
🐲🐲🐲

 
Not: Bu resim bana ait değildir...