Meet my man from other world

CHAPTER 16: Life together

DEZIRELLE'S POV

Time flies so fast.. weeks, months, and years passed us by without even noticing it because we're just facing it happily contented. We faced everything together.

Oh diba spokening dollars, englishera na din haha! Kasi naman madalas mag-english si Christopher kesa mag-nihongo naalala niya daw kasi daddy niya at nag-reresult yun ng sadness sa kanya na namimiss niya lalo family niya sa Japan.

Parang kailan lang noong sinagot ko si nuknok tapos ngayon third year na kaming dalawa at 2 years na kaming magkasama. Walang nakaka-pagod na araw at nakaka-stress na linggo kapag kasama ko siya. Kapag malungkot ako pinapasaya niya ako. Kapag natatakot at kinakabahan ako pinapakalma niya ako. Kapag may sakit ang isa sa amin ay inaalagaan namin ang isat-isa.

Araw-araw looking forward ako na kasama siya.. tuwing gigising magchachat kami kahit jan lang naman siya sa tapat ng pinto ko haha! tapos magka-sabay kaming papasok at umuuwi. Madalas din sabay kumain at gumawa ng school works.

May mga tampuhan at minsanang hindi pagkaka-unawaan pero agad naman naming inaayos bago pa magpasyang matulog. Tinuturing din kasi namin na pahinga ang isat-isa kaya hindi namin hinahayaan na matulog ang isa samin na mabigat ang loob. Tsaka bukod sa school ay marami akong natutunan sa relasyon namin ni Christopher, isa na jan ang pagiging matatag sa lahat ng pagsubok na hindi lang para sa akin kundi para din sa kanya. Kinailangan namin maging matatag at malakas para sa isat-isa para maging sandalan namin ang isat-isa sa lahat ng pagsubok na dadating at susubok samin.

Life throws us so much disappointments, break downs, stress, rejections, sadness, conflicts etc when it comes to school. It also really hard for us knowing that his father is in the hospital still no yet recovered from a cancer it's getting worse because his father is in a coma for weeks. Yes 2 years has passed and doctors still treating his father continuesly.. 1 year in the hospital the doctor said Christopher's dad can go home but after a months his dad's doctors knew that the cancer cells still alive and spreading trough out his father's body, and it's killing Christopher more. I can't help him but to be strong for him.

Sa kabila ng lahat ng problema. We still had collected so much memories.. happy memories to be exact. Ang daming masasayang pangyayari sa buhay ko. I'm just really glad knowing that I had my mom who supports me and Christopher who never leave my side, they both become my strength to fight. Kahit madalas na hindi tugma ang schedule namin ni Christopher ay hindi naman kami nakakalimot mag-laan ng oras para sa isat-isa.

Natigil ako sa pagtitig sa mga litrato namin ni Christopher ng may kumatok. Kaya agad ko itong ibinalik sa mini album at ipinasok sa table cabinet ko.

*tok tok tok*

Ayan na kumakatok na naman si Lea, nandito na naman si lokaret, parang kahapon lang nandito siya eh.

"sandali Lang! " -sigaw ko.

Inayos ko muna ang sarili ko at ang pagkaka-tali ng buhok ko bago buksan ang pinto.

Nagulat ako ng buksan ko ang pinto. Bumungad sa harapan ko si Lea na umiiyak at walang alinlangang yumakap agad sakin.

Sa sandaling pagkagulat ko ay niyakap ko siya pabalik.

"Pumasok muna tayo." -sabi ko.

Pumasok kami sa loob at umiiyak padin siyang umupo.

"Anong nangyari? ba-bakit ka umiiyak? Lea.." -nagaalalang tanong ko.

"Zirelle..." -sagot niya habang humihikbi.

Hinahagod ko lang ang likod niya para kumalma siya kahit papaano. Ngayon ko lang siya nakitang umiiyak ng ganito. Palagi ko siya nakikitang masaya o tumatawa kaya kung sino man ang rason ng pagiyak niya susumpain ko.