Pulli Gelin | Maviye Tutkun Serisi-2

Pulli Gelin -61-

Herkese merhaba mavilerim💙
Öncelikle Kadir Gecemiz Mübarek olsun🙏🏼
Bir kulun diğer kula ettiği dua kabul olurmuş, ettiğimiz tüm dualar kabul olur inşallah💙
Yeni bölümümüzü şuraya bırakıyor, sıradakini yazmak için uzaklaşıyorum. Keyifle okuyunnn💙

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Sancar Holding...

Genç adam sıkıntıyla iç çekti. En yakın arkadaşının yakında bebeği olacaktı. Kendisi gibi baba olmanın mutluluğunu onun da yaşayacak olmasına sevinirken içini sıkan çok başka şeyler vardı. Yıllar geçmiş olmasına rağmen karısının abileriyle arasındaki meseleyi çözüp tam anlamıyla bir aile olabilmeyi başaramamışlardı. Üstelik aralarında öyle elle tutulur hiçbir sebep olmadığını üçü de çok iyi biliyordu; ama ne yazık ki üçü de birbirinden inat koca adamlar olduğu için hiçbiri aralarındaki mesafeyi kabullenmiyordu.

Bir şeyler yapmalıydı onları bir araya getirmenin bir yolunu bulmalıydı. En yakınlarının arasındaki uzaklığı kabul etmek istemiyordu. Kendi sıkıntılarını bir kenara bırakıp arkadaşlarının hayatlarına yoğunlaştı. Evet, o Barkın Sancar'dı! Ve bu işin üstesinden geleceğine de emindi. Ama nasıl yapacağını henüz bilmiyordu.

Parmaklarını ritmik bir şekilde masanın üzerinde oynatırken düşünmeye çalıştı. Kafasında sürekli bir şeyler kuruyor ancak hiçbirini onaylamıyordu. Hem Ilım'ın abilerini hem de Ilgar'ı bir araya getirecek bir şeyler bulmalıydı. Kulaklarına telefonunun sesi dolduğunda düşlerinden sıyırıldı. Göz ucuyla ekrana baktığında arayanın Yaman olduğunu gördü.

"Sanırım farkında olmadan telepati yaptım, kardeşim," diyerek açtı telefonu. Yaman'ı aklından geçirir geçirmez aramasının başka açıklaması olamazdı çünkü.

"Telepati mi?" diye sordu telefonun diğer ucunda olan Yaman.

"Evet, kardeşim. Telepati."

"Ne Saçmalıyorsun sen, dostum."

"Bizim seninle bir plan yapmamız lazım, Yaman."

"Kötü bir şey mi oldu? Herhangi bir not mu geçti eline?"

"Hayır, hayır not falan geçmedi. Bu konu benimle ilgili değil."

"Peki ya kiminle ilgili?"

Barkın, derin bir nefes aldı. "Ilgar ve ağa abiler," deyip nefesini bıkkınlıkla bıraktı. Yaman'ın "Yanına geliyorum," deyişinin ardından kapandı telefon.

Ilım ve sorunları hayatının hiçbir yerinden eksilmeyecekti ki kendi de kabullenmek istemese de eksilmemesi için elinden geleni yapıyordu. Ilım'ı kardeşlerinden ayırmadığını bilmeyen kalmamıştı. Gizleme gereğinde de bulunmuyordu zaten. İşine odaklanmaya çalışarak açıkta olan bilgisayarına geri döndü.

Dakikalar geçiyordu. Ofis kapısının çalınmasıyla bakışlarını kapıya doğru çevirdi. Yarıya kadar açılan kapıdan Yaman'ın kafası göründü. "Müsait misin?"

Genç adam gülümsedi. "Gel bende seni bekliyordum."

Oturduğu yerden ayağa kalkıp masanın etrafında dönerek arkadaşına doğru ilerledi. Kısaca tokalaşıp oturması için buyur etti. "Anlat bakalım," dedi Yaman. Bu sırada bedenini rahatça deri koltuğa bırakmıştı. Barkın, tam karşısındaki yere geçerken "Ilgar ve abileri artık bir araya getirmemiz lazım. Aralarındaki anlamsız mesafe hepimizi germeye başladı," dedi.

Anlamsızca arkadaşının yüzüne baktı Yaman. Onun neden böyle bir şeye bulaştığını çözmeye çalışıyordu. "Sen neden uğraşıyorsun ki? Koca adamlar kendileri çözsün."