The Royal Knights (Completed)

Chapter 22

Curse

Nagising ako nang para akong bumagsak mula sa napakataas.

At tama nga ako, nasa ibaba ako nang bangin. Ako ang naaawa sa sarili ko. Duguan, nabali pa ang paa ko. Paano pa ako babalik sa hideout lalo na at hindi ko nga alam kung nasaan ako?

Isang oras na pero nakaupo pa rin ako kung saan ako bumagsak kanina. Si Elquiorra na lang ang pag asa ko pero mukhang naiwan siya sa hideout. At hindi ko rin siya matatawag dahil wala na talaga akong lakas para sa matang 'to.

Tirik na tirik ang araw na talagang nagpapasakit sa mga sugat ko, lalo na sa nalapnos kong braso.

“Fucking shit!” napaubo ako nang dugo nang bigla akong makaramdam ng init at hapdi sa loob ko. It'll spread. Naalala ko ang sinabi ni Hakua.

Damn. Pinilit kong tumayo at napaiyak na ako dahil lahat na lang ay masakit sa'kin. Pero hindi naman ako pwedeng magstay na lang dito.

Someone, please. Help me.

Nakakailang hakbang pa lang ako ay agad na akong napasandal sa puno at napapikit. It freakin' hurts like hell! It's a fucking torture!

Kahit bahay ay wala akong nadadaanan. Puro puno lang at halaman. Wala akong direksyon. Hindi ko alam kung saan ako patungo.

Tahimik lang akong umiiyak at minsan pa ay napapamura dahil hindi ko na talaga kaya ang sakit.

“I'm not going to die here.” sumandal na lang muna ulit ako sa puno pero nagkaroon ako nang pag-asa nang matanaw ang gumuho naming village.

Lalo akong naiyak. Sensei. Gusto mo ba sundan na kita?

Umiling na lang ako at pinilit ang sariling maglakad. Napahinto ako nang nasa tapat na ako ng napakaraming puntod.

Pinunasan ko ang luha ko pero nagtuloy tuloy lang ang agos non. Bumagsak na ko sa lupa. I didn't mind suffering because of the heat of the sun. Umiyak na lang ako ng umiyak habang nakatingin sa nakakasilaw na liwanag ng langit.

“I'm dying.” pinilit kong umupo. Wala na akong magawa kung hindi umiyak lang ng umiyak. Hihiga na sana ako nang makarinig ako ng ingay.

“Iris?” yumuko ako at humagulgol nang marinig ang boses niya. “Iris! Where the fuck have you been?!” inangat niya ang mukha ko at napatingin ako sa kaniya.

“Captain. Ayoko na. Ayoko na. Masakit. 'Di ko na kaya.” napatingin siya sa kabuuan ko at halos sabunutan na niya ang sarili niya. Binuhat niya ako at hinalikan sa noo.

“Hush. I'm here. We're going back.” napahigpit ang hawak ko sa balikat niya at napahawak din ako sa sikmura ko nang lalong sumakit yon. Pareha kaming napamura nang umubo nanaman ako ng dugo. I feel like I'm dying.

They really left me barely alive .

“Put me down. Please.” utos ko at nagdalawang isip pa siya bago niya 'ko ibaba.

“We need to go back, Iris.” nagmamakaawa ang nga mata niya sa'kin. Napailing na lang ako.

“I can't.” I noticed every movement of my body, the pain is retrograding.

Magsasalita pa sana siya nang mapalingon siya sa daan pabalik sa hideout. “Elquiorra!” bakit ngayon ka lang.

“Iris!” kumakaskas ang pantalon niya sa lupa nang bigla na lang siyang lumuhod sa harap ko. “I almost die pero hindi pa rin kita maramdaman, Iris.” nakita ko ang pamumutla niya na para bang nagpumilit lang siyang magpunta dito. “Ngayon lang kita nasense, I can't feel you. I almost thought you're dead. I brought Elliot. Pareha tayong magdudusa sa lagay mo.”

——

Nagising ako at agad na napasigaw dahil sobrang init ang nararamdaman ko sa loob ko. Ramdam ko ang pagkalat non at humahapdi ang nadadaanan non.

“Fuck! No!” umikot ikot na 'ko sa kama at bumagsak pa 'ko sa sahig pero ayaw matanggal ng sakit.

“No! Damn!” hindi ko alam kung anong nahawakan ko na bumagsak at nabasag. Bumaon ang ilang bubog sa braso ko pero hindi man lang non natakpan ang sakit na nararamdaman ko.

“Iris!” I heard Rinslet and Elliot's voice but I didn't stopped grabbing things to throw. “Iris!”

“No!” a chain encircled in my arms. Elliot lifted me and lay me down on the bed.

“Iris, stop.” hindi ako tumigil maglikot. They didn't know what I'm feeling right now. Masakit. Parang pinipiraso ang loob ko.

“Unfortunately, it wasn't just a poison. It's a combination of a poison and a curse that made the effect last for two weeks. We're thankful that your asleep for about a week, you didn't feel the pain for that long.” kahit ayokong umiyak sa harap nila ay wala akong magawa. What the fuck did I do to deserve this?

“Iris.” nakita ko ang awa sa mata ni Rinslet na hindi makalapit sa'kin. Pigil pigil pa rin niya ang mga braso ko.

“She's awake?” narinig ko ang boses ni Captain na nakapasok na.

“Iris.” hinawakan niya ang kamay ko. “A poison for a poison.” baling niya kay Elliot.

“What? Pero hindi lang ordinaryong lason yon. Mas kasamang—”

“It will less the effect for about three days. Uncle's wife said.” tumango naman si Elliot at umalis na sa kwarto ko. Tinignan ni Captain si Rinslet at bigla na lamang nawala ang bumabalot sa kamay ko. Agad naman 'yong hinawakan ni Captain.

“Drink this.” may gamot na inaabot sa'kin si Rinslet. I have no choice but to open my mouth. If it's a sleeping pill then better.

——

Paggising ko ay dumiretso ako sa bathroom at umupo sa tabi ng toilet bowl at sumuka doon.

Hindi ko alam kung saan ako naiiyak. Anong araw na ba? Kailan mawawala ang sakit sa loob ko?

Tumayo ako pero biglang lumakas ang tibok ng puso ko. Naluhod ako dahil may dalang sakit yon. May lumabas ding dugo sa bibig ko.

What the fuck is happening?

Ang daming lumalabas na dugo sa bibig ko at ayaw tumigil non. Bigla ding namanhid ang katawan ko.

“Elquiorra!” dinig ko ang sigaw sa labas.

“Si Iris!” pabaldang bumukas ang pinto ng kwarto ko at nakita ko na lang na nasa harap ko si Astaroth.

“Iris! Shit! Ano nangyayari?” binuhat niya ako at hiniga sa kama bago lumabas ng kwarto. Nagkakagulo na sila sa labas.

Kahit gusto kong sumigaw ay hindi ko magawa. Kahit ang paghinga ko ay hindi ko maramdaman, tanging sakit lang sa katawan ko.

“Asta, kami na dito. Tawagin mo na si Captain.” pumasok sa kwarto ko si Elliot. Mukha na siyang puyat na puyat. Halata ang pagod sa mukha niya pero nag-aalala niya pa rin niya akong dinadaluhan.

Biglang nandilim ang paningin ako. My eyes are still closed. And the voices are slowly fading. Elliot held my hand. Napakapit din ako doon pero hindi ko alam kung bakit bigla na lang nalaglag ang kamay ko sa kama.

“That's just a taste of my vendetta.” that's the last voice I've heard. Their Lord. Vendetta?