Secret Love(on-going)

Chapter 24

Chapter 24

Cousin

Recalling our memories together. I wish it could be a dream. And if this a dream this is a nightmare. And i'm already drowning for what i've done. Nagsisisi ako.

"Just a friendly advice,Choice and decision depends on Easton too. And your choice is to leave him and your decision will leave him while sleeping and leaving a fucking letter.why didn't you tell him that you love him and be back afterwards so you can continue your love life? Why hurt him?"

Kinuyukom ko ang kamao kong nasa damuhan at nanghihina. Wala na akong pake kong pinagtitinginan ako ng mga tao.

Humikbi ako ng malakas. Hoping that the plane will fly back. Hoping that he really enter that plane.Nanghihina ako. Gusto kong pumikit at matulog. Pero pati sa pagpikit ng hihina ako.

Napakagat ako ng labi ng may biglang humagod sa likod ko.

"Mr Morris told me everything. Stop it. You just made the right choice" napatigil ako sa hikbi ng marining ang apelyido ni Axel.

Si Axel! I need to hear his explanation. Kung bakit alam nya. Kung bakit ang dali lang lahat para sa kanya.

Nanghihina akong tumayo. Nabuti nalang na alayan ako ni tito. I so devastate right now.

"Nasaan si A-Axel, tito?" hindi panasagot ni tito ang tanong ko ay nahagip na ng mata ko si Axel na naka sandal sa hood ng sasakyan nya.

Humihikbi ko syang nilapitan. His cold eyes bore into my sore and red eyes.

"Anong relasyon niyo ni Easton? Ka ano ano mo sya na bakita alam mo lahat pati sa kompanya nila?" gusto kong magalit pero wala ng may tira sa puso ko para magalit.

"before i could answer your questions. Let's go home first. Ayusin natin mukha mo. I don't want you to be devastate" his cold eyes change.

"I am devastate!" sigaw ko. "i made the choice! And this is what i chose! Does it wrong that i have to c-cry like this?" nagsimulang nanginginig ang boses ko sa huling tanong. I can't stand for what i've did.

Sa halip na sagutin nya ay niyakap nya ako. Hindi ako ng protesta. Pagod ako sa kakaiyak! Pagod na akong umiyak. Sa kanya palang ubos na luha ko.

"You just chose what's right for him. And like exactly what people said. Hindi yan matatawag na pag ibig pag hindi ka ma saktan" and then a memory flash into my mind.

"you love Easton. And it can't be called love if you don't get hurt. Remember what i've said Yami, baby. Hindi yan matatawag na pag-ibig paghindi kayo na saktan. Hmmm?"

Napakapit ako sa laylayan ng damit nya at napaiyak.

Why did i write him a letter. I should tell him the truth than lying to him. Kahit ang hirap hindi sana ako umiyak ako ng ganito. Pero wala eh! Wala ng ma gagawa dahil nandito na tayo sa sitwasyong ito.

The first time i met him, the time i bumped into him and scolded him from bumping me. Pero ng inangat ko ang paningin ko ay biglang bumilis ang puso ko. Our eyes met. But he has no expression. We were looking each other intently. And that time. I just met my Easton.

Pinunasan ko ang luha ko gamit ang kumot ko. After Axel and i talk the choice i made he drove me home. Bukas pa ako uuwi ng Hinobaan. I stayed at my uncle's house. Dahil noong bata pa ako rito. Nilagyan ni Tito ang bahay nya ng kwarto ko.

Napakagat ako ng labi para mapigilan ang paghikbi. I can't stop recalling our moments together. Dahil sa mga oras na mag kasama kami. I felt contented.

"Pasok!" walang gana kong sabi ng may kumatok sa pintuan. I saw Axel entering the room habang bitbit ang tray na may laman ng pagkain.

Kunot noo ko syang tinignan. At unti unti umupo.

"i promise to him that i'll take care of you" tipid syang ngumiti.

"hindi mo pa nasasagot ang tanong ko kanina" seryuso kong saad. Bumuntong hininga sya bago nilapag ang tray sa bedside table at umupo sa tabi ko. Hinilig nya ang ulo sa bedpost.

He sighed. "I'm his cousin. In his mother side. Dalawa lang silang magkapatid si Daddy 'saka ang Mommy ni Easton. While I'm the only one child at mag isa lang din si Easton. We used to be like brothers. Simula noong kinder namin hanggang grade school. He used to be my little brother. Pero umuwi sya dito sa negros when his 4th year. Hindi namin alam pero bigla nalang sya umuwi." he shrugged. "He has his reasons too. Walang magawa ang mga parents nya kaya pinayagan sya. I miss him kaya sumunod ako. I asked my mom na sya nalang bahala sa pag enroll ko. And that day on church, it wasn't an accident i met you. Kakarating kulang galing pampangga at pinuntahan ko sya sa bahay nila. Nagulat nalang ako ng makitang nag bibihis sya papunta sa simbahan. Napatawa ako kaya nag tampo sya. When i saw you talking at him and yet wala syang sagot. I know it's you" binaling ko lahat ng atensyon sa kanya.

"The day i pulled you closer to me. Sinadya ko iyon, cuz i know he's watching me, us. Hindi na ako nagulat na sumulpot sya bigla. The day i almost bumped you, sinadya ko rin iyon. I was sincerely apologizing to you. Lahat sinadya kong gawin. Expect the day you heard from the garden. " nanatiling naka kunot noo ko syang tinignan.

My mind can't easily prosses for what he said. He is Easton's cousin. I am totally speechless. Sumasakit ang ulo ko sa kakaisip.

Why would he go back here? Bakit bigla nalang sya umuwi. And he has a reason. And i hope it will be a good reason.

Now that he's gone. Kailangan kong tumayo sa sarili kong paa. He left me running. No! I left him sleeping. "Don't you ever leave me while sleeping! I'm going crazy thinking you leave me."

My eyes watered again. At hindi yun hihinto pag may tumulo na isa. Like i said. Hindi nga na hinto ang pagiyak ko. I was crying loudly at Axel's shoulder. Mas lalo akong naiyak habang sinasabi ang 'magiging ayos lang ang lahat' paano magiging ma aayos?! I mess it.