Secret Love(on-going)

Chapter 25

Chapter 25

Time flies

Sabay kaming umuwi ni Axel sa probinsya. Hindi na ako ng protesta dahil kailangan ko rin sya. Now i know that he is Easton's cousin. Wala na akong pagdududahan pa.

My friends cried and all concern to me when i tell them what happened back in Silay. Not the part that Easton and i made love.

"Yami, baby? Chin up, okay? You'll get better." mahimbing na sabi ni Agnes sakin bago niyakap. I cried and cried to her shoulder. Walang araw akong hindi umiiyak. Wondering if he's okay.

Hindi na rin ako pumupunta kina Lolo. Nasasaktan ako sa bawat alalalang nabaon sa puso ko. He was my first and last. At handa ko iyong ibaon sa utak at puso ko kahit dumudugo.

People come and go like what they say and time flies.

"So...anong plano mo?"tanong ni Agnes ng matapos ang practice namin para sa graduation.

Times really flies. At sa bawat araw at oras na tumatakbo, Nagiging magaan. Kahit paminsan-minsan napaiyak ako.

"Wala akong plano" tipid kong sagot habang nililigpit ang gamit.

"Imposible! Patay nga may plano mabuhay. Ikaw pa kaya na buhay" napangiwi ako sa sinabi. Masyado ba akong pre-occupied or nagiging imature lang si Agnes?

As time flies. Nangungulila parin ako kay Easton. Sinisisi ang sarili kong bakit ko pa sya iniwan na walang pasabi at nag sinungaling pa. Every night i cried silently. Kahit minsan nahuli ako ni Axel sa pagiyak sa koisk.

"Stop blaming you're self, Yami." mariin nyang sabi habang pinupunasan ang mga luha ko. "may kasalanan din si Easton. Kaya wag mong isarili ang pagsisisi." tipid syang ngumiti at niyakap ako.

Through the days that i always blame myself. Axel and Agnes will always be in my side. They never failed me.

Wala akong ginawa para pigilan si Easton sa pag alis. Kung sinabi ko lang sana ang totoo ay hindi na ganito ang pag alis nya. Seguro ng sa-skype kami ngayon. Did he miss he?

"Happy new year!" maligayang bati ni Agnes sakin. I spend my holidays with my family and friends. Umuwi sa pampangga si Axel para mag celebrate din. It's been a month ng maghiwalay kami ni Easton.

Humalik ako sa pisngi ni Agnes. "Happy new year din".

"Saan ka magco-college?" tanong nya habang kumakain ng shanghai.

"Bacolod. Para malapit kay Tita Carolyn." ngumuso ako at umimon ng juice.

"Anong course?"

"I don't know about yet," sa totoo lang wala akong ideya kong anong kukunin kong Course. Business AD? Nursing? Accountant? Flight Attendant?

"Ako sayo, mag Flight Attendant ka nalang. Total, Nandyan naman si Tito Jay para gabayan at tulungan ka" pangungulit nya. I just shrugged.

Sa lahat ng oras ar araw lagi kong syang naalala. Miss na miss ko na sya ng sobra. Pero wala akong magawa kundi mangulila. Dahil ako rin mismo ang bumitaw. Ako ang nang iwan hindi sya.

Pareho nga kaming na saktan. Pareho rin kami ng iwan. I keep blaming myself but my friends thought me how we handle our life. Life is hard. Ganon rin yung pag-ibig.

"Aray!" napasigaw ako ng may nabangga akong bulto. It's first day of school. At ilang taon nalang ga-graduate na ako. Sa Bacolod ako nag aaral. It was a coincedence na dito rin nag aaral. But this day i never expect him to go here. Na dito sya mag aaral. I wad bit happy to see him.

"Axel?"gulat kong tanong. It's like deja vu

"Y-Yami?" gulat nyang tanong. Wala akong magawa kundi mapatawa nalang.

"dito ka rin nag aaral?" tanong nya at yumuko para kunin ang gamit ko. Muntik ko na makalimutan nahulog pala ang gamit ko.

"Of course. Actually nandito rin si Agnes" masaya kong banggit.

"Talaga? Bestfriend talaga kayo ah?"

"Parang linta yun, dikit ng dikit."

Pareho kaming napatawa.

When i'm with Axel and Agnes, lagi akong natatawa. Ang kulit nilang pagsamahin. Yung parang mag jowa na nag aaway.

"Agnes! Ubos na ang pera ko sa kakabili mo ng Dunki'n donut!" sigaw ni Axel sa galit habang ako naman ay kalmadong naka upo sa table namin.

"Treat mo diba?!" sarkastikong sabi ni Agnes. Wala akong ganang lapitan sila. Lahat ng tao sa loob pinagtitigan sila.

"Mabilaukan ka sana!" sigaw ni Axel bago bumalik sa harap ko. Wala na akong magawa kundi ng tumawa lang. Kahit wala si Easton i can tell myself I'm lucky to have them.

It was a smooth year of my college. Lahat naging okay sa tulong nila Agnes at Axel. But it didn't end well. A month later umalis si Axel para Mag trabaho na. Kami nalang ni Agnes na tira. But we communicate through skype.

"Goodevening, Dr. Delaney" panunukso ni Axel ng isang gabing ng skype kami.

I took General Doctor. I just want help other people at noong bata pa ako. Eto yung nilalaro ko palagi.

"Ako hindi mo pa i-greet?" sarkastikong tanong ni Agnes na nasa tabi ko.

"Bakit? Ano bang kinuha mong Course?" natatawang tanong ni Axel.

"Business Ad!"masiglang sabi ni Agnes.

Umalis muna ako para magkausap ang dalawa. Pumunta ako sa kusina at mula dito dinig ko pa ang sigawan nina Axel. Napatawa nalang akong uminom ng tubig.

"Hoy! Unggoy na Axel! Tandaan mo may mararating din ako!"

"dun kana nga sa kompanya nina Mommy mo! Para hindi kana mahirapan!"

"Bakit ba concern ka sakin?! Crush moko no?" malapit na akong nabilaukan sa sigaw ni Agnes. Childish.

"eeww! Hindi no! Hindi ako mahuhulog sa isang tao na bukhang butiki!"

"Gago!"

"Ano? Gwapo? Alam ko!"

Napakagat ako ng labi ng marinig ang pagputol ng linya. Gusto ko nang tumawa ng malakas pero pinipigilan ko dahil alam kong magagalit at magtatampo si Agnes.

"Aalis kana baby yami?" tanong ni Agnes ng maka baba ako kwarto..

"Yup, training lang" tipid kong sabi at kinuha ang isang pirasong hotdog at kinain.

"Alis na ako, Agnes."

"bye"

Nang makalabas ako sa gate ay bigla akong nagulat na makitang naka sandal si Axel sa Sasakyan nya. He looks hot wearing his Tuxedo. He looks like a Business tycoon.

"Oh, hello Mr. Morris" panunukso ko sabay ayos ng necktie nya.

"Good morning, Doctor" napatawa ko bahagya.

Hinayaan nya akong mag ayos ng necktie nya at ang coat na medyo gusot.

"Wow! Sweet ah! Kailan ang kasal?" napabaling ako sa pintuan at nakita kong naka sandal si Agnes sa haba ng pintuan habang kinakain ang hotdog na nasa tinidor.

"soon!" siniko ko ang tiyan nya. Napatawa nalang sya habang umiling.

"Get in, ihahatid kita" he laugh while opening the door for me.

They are the reason why i am hapoy right now. Masaya ako. Pero meron parin sakin ang nangungulila.