Secret Love(on-going)

Chapter 27

Chapter 27

Elias Wesley Thompson

Tulala akong nakaupo sa opisina ko ng may kumatok.

I was busy thinking what will i do now that he's here. Paano ako hihingi ng tawad. He's capable of anything. At hindi ko pa natanong si Axel kong saan sya ngayon. Kahit hindi pa kami ng kikita, I'm sweating bullets now.

"Pasok" nanginginig kong sabi.

"Dr. Yami. Pinabibigay po ni Chairman." inabot ko ang papel na nas kamay nya.

Napa kunot noo akong tumingin sa papel.

"Wala nabang kasama to?" tanong ko habang sinusuri ang papel.

"Wala na ho Doc."

"okay, makakaalis kana"tumango sa bago umalis.

Napahilot ako ng sintido habang tinitignan ang papel.

Address at sakit ang ang nakalagay doon. Ni kahit pangalan at picture wala.kahit minsan nag titimpi nalang ano sa ugali ng matandang iyon. Minsan matured minsan naman immatured.

Kinuha ko ang gamit ko at lumabas ng umipisa. Saktong paglabas ko ay na kita ko si Nurse Cora.

"Nurse Cora, Nasa si Chairman?"

"May emergency Meeting daw. Sabi nya pala sakin kanina pag katapos mo daw puntahan ang pina assist nya sayo ay aantayin mo nalang daw sya sa Opisina nya." tipid akong ngumiti at nagpasalamat.

Makakatikim ka rin sakin mamaya, Chairman!

Sinuot ko ang shades ko at bumaba sa basement ng hospital.

"fuck!" napamura ako ng makitang flat iyon. Damn it, malas ba to?!

Napakagat ako ng labi ng hindi alam kong ano ang gagawin. Hindi ko pwede tawagan si Axel. Nagtatrabaho sya.

Bigla kong kinapa ang cellphone sa coat ko na pang doctor at kinuha ang cellphone sa bulsa.

I dailed Agnes number, hoping she's not busy.

Napakagat ako ng labi ng dalawang ring lang ay sinagot nya.

"Agnes!" salubong ko.

"Hey, baby"i can hear smiles on the phone.

"Are you busy?"

"no, i'm not. Why?"

"Uhmm...nandito ako sa basement ng Mariano Hospital. And my fucking car is flat. At may importante pa akong puntahan...can you pick me up?" napakagat ako ng labi.

"Of course. I'll be there. Even your such a badass Doctor."

"Fuck you!" sigaw ko.

"I know. I love you too" hindi pa ako nakasagot at bigla nya na itong binaba.

I wonder what she's doing. It's 9 am. At siguradong nag hahanap sya ng trabaho ngayon or maybe not.

A few minutes later ay pumarada ang sasakyan ni Agnes sa Harapan ko. Binuksan ko iyon at pumasok.

Napakunot noo ako ng makitang ang mapalad nyang ngiti sa labi.

"What happened to you, your smiling like at idiot." panimula ko habang inayos ang Seatbelt.

"Make sure you'll be home early tonight, and tawagan mo na rin si Axel. Magpasundo ka sakanya. I have a suprise to both of you too" sabi nya habang minamaneho ang sasakyan pagtakapos kong ipakita ang address.

"your creepy" mahina kong sabi.

"i know. And i love being creepy" napaiwas nalang ako ng tingin. She's totally creepy.

"Call Axel to pick you up!" sigaw nya ng makalabas ako ng sasakyan nya.

Napabuntong hininga muna ako bago sinuri ng buong bahay. It's clean and neat. May fountain ito ng makikita sa hindi kalayuan. A fresh garden an nilililaparan ng nga butterfly. At ang bahay na parang mansion.

Nagkibit balikat ako bago pinindot ang Door bell sa kabila ng malaking gate.

"Sino po?" tanong ng isang guard.

"Dr. Yami po. Nandito po ako para i-check ang pina assist ni Chairman Mariano." napakagat ako ng labi.

"Pasok ho! Hinihintay na ko kayo ni Sir."
Pumasok ako ng may kaba sa puso. It's weird today.

Si Agnes may surprise. Si Chairman Mariano hindi naibigay ang pangalan ng pasyente. Even my Feelings are weird.

"Thank you ho, manong."pasalamat ko ng iginaya nya ako papasok sa bahay.

"Wala ho yun, Doc." ngumiti sya. "umupo ho kayo muna. Pababa na rin ho si Sir" tumango ako at ngumiti.

Nilibot ko ang mga mata sa kabuuang bahay. Indeed it was huge. Mansion nga diba. It was very antique. Mula sa mga upuan hanggang sa mga mesa at plorera.

"Dr. Yami!" napatayo ng may tumawag ng pangalan ko. Kunot noo akong ngumiti ng makitang isang matanda na naka wheelchair. He looks so familiar. Hindi ko lang matandaan kong saan ko sya na kita.

"Goodmorning Sir. I'm here for your check up," sabi ko at nilahad ng kamay sa kanya. Tinanggap nya at binitawan ko ka agad.

"Yes, Mr. Mariano told me." nakangiti nyang sambit.

I can't stop thinking of this old man. I'm sure i've see him before.

" for now, Let's check your Blood, Sir." kinuha ko sa bag ang blood pressure at nilagay sa braso nya.

Habang chinicheck ko ng dugo nya. Bigla akong natigilan ng bigla itong magsalita.

"You look so familiar, Doc" i pause a bit and continued what I'm doing. "Have we met before?" kinuha ko ang Blood pressure at tumingin sa kanya.

"I don't know, Sir. But you look familiar too"

"Really?" nagkibit balikat sya. " i guess nagkita na nga tayo pero na kalimutan lang natin" we look each other. Hindi pa na abotan ng minuto ay sabay kaming na patawa.

"I Don't know, Doc. But i felt happy with you" kinuha ko sa bag ang papel na binigay ni Nurse Cora kanina.

"That's what a Doctor's job. To make her patient feel okay." seryuso kong sabi at pinosisyon ang ballpen sa papel

"Sir, can i get your name, hindi po kasi na ilagay ni Chairman Mariano ang pangalan nyu. Kaya ako na po ang maglalagay." nakangiti kong tungon.

I have no else to do than fake a smile. Masyadong ma gulo ang isip ko sa kakaisip kong saan ko sya nakita.

"I'm Elias Wesley Thompson." hindi ko na ituloy ang pagsulat sa narinig. Thompson? . Ang patay kong puso ay muling nabuhay at biglang tumibok ng mabilis.

Unti unti kong inangat ang mga mata ko kanya. At mas lalong bumilis ang puso ko ng magtagpo ang mga mata namin.

He's eyes. Magkapareho silang mata ni Easton. His jaw. His smiles. Kapareho kay Easton. How can destiny be so cruel!

A memory flash in my mind. Alam ko na kung saan ko sya na kita. May picture frame sya doon s bahay nila sa Negros. Nakita ko iyon sa dining area nila. That's why he looks so familiar. Natigilan ako ng biglang bumukas ang pintuan nila. Hindi ko iyon nakikita kong sino ang pumasok dahil naka talikod ako sa pintuan.

"Oh, Easton, hijo. Met my Doctor. Dr. Yami!" halos himatayin ako sa bilis na tibok ng puso ko. Gusto kong tumakbo ng mabilis palabas. Pero hindi ako makagalaw. Nabibingi na ako sa tibok ng puso ko. All i can hear is my heart beating faster.

Pumatak ang isang butil na luha ko galing sa mga mata ko when the room cover with his scent.

I have to face this. After all this is what i've done. Iniwan ko sya i must face the reality between my imaginations. I must accept na fact na may utang pa akong dapat bayaran sa kanya . Ang pag iwan sa kanya.

"He's back"

I prepared myself from his returning. Pero akala ko lang yun. That i thought i'm prepared. Ngunit ito. Nasasaktan. Naduduwag.