When everything changed

Hoofdstuk 17: Gedachtes

De autorit van Eindhoven naar Amsterdam duurde erg lang, althans zo voelde het voor Amber. Ze zat nu al een half uur non-stop uit het raam te kijken, Frenkie had het al een tijdje opgemerkt maar hij liet het even. Ze was waarschijnlijk verdwaald in haar gedachtes of ze was aan het nadenken, Frenkie zou wel gaan vragen wat er was zodra hij even met Amber alleen was.

Het drietal kwam na een lange reis met twee files aan bij het appartement van Amber, Belle en Chloë, Belle opende de deur en de drie liepen naar binnen. "Hey hoe was het?" vroeg Chloë nieuwsgierig, "Heel erg gezellig." antwoordde Belle. Amber probeerde wat mee te glimlachen, het lukte niet de hele tijd maar het was goed genoeg. "En nog last gehad van mijn vader?" vroeg Chloë, alle blikken gingen naar Amber. "Uhm hij heeft gezegd dat ik de groetjes moest doen aan jou maar meer heeft hij niet gezegd." loog Amber, het was deels waarheid en deels leugen. "Zeker weten?" vroeg Chloë die doorhad dat Amber niet de waarheid sprak, "Ik vertel het straks wel, laat mij maar even." antwoordde Amber en liep naar de gang. Het was al aardig afgekoeld dus pakte ze een jas van de kapstok en liep naar haar favoriete plekje, als er iets was was ze altijd in het parkje te vinden. Ze liep naar een bankje dat naast een klein riviertje stond en ging daar zitten, het voelde hier veel fijner om na te denken voor Amber. Ze wilde haar telefoon uit haar jaszak halen maar kwam er al snel achter dat ze die thuis vergeten was, ze schatte dat ze nu 10 minuten weg was en ze wilde binnen een half uur terug zijn zodat de andere zich niet te veel zorgen gingen maken. Langzaam verdwaalde ze in haar gedachtes en daardoor vergat ze de tijd.

Frenkie keek op de klok, Amber was nu al een uur weg en Chloë had gezegd dat ze na ongeveer een half uurtje meestal wel terug kwam. "Ik ga eens kijken waar Amber is." zei Frenkie lichtelijk bezorgd, "Misschien is ze op de heuvel hier achter het appartementencomplex." zei Chloë die tegen Matthijs aan lag. "Dan begin ik daar wel met zoeken." zei Frenkie waarna hij naar de heuvel toe liep. Hij kwam bij de heuvel aan en zocht op het plekje dat Belle had uitgelegd, maar er was geen Amber te bekennen. In lichte paniek belde hij Belle op, "Ik denk dat ik al weet waar ze is maar daar wil ze meestal alleen zijn, toen wij haar daar de eerste paar keer gingen zoeken toen wilde ze niet met ons praten." zei Belle. "Misschien wil ze met mij wel praten ik ben tenslotte haar vriend dus ik kan het proberen." stelde Frenkie voor, "Waarschijnlijk is ze in het parkje dat achter de heuvel ligt, er loopt een riviertje door dat parkje en er staat daar ergens een bankje daar is ze waarschijnlijk." zei Belle door de telefoon. "Dan ga ik daar maar eens zoeken." zei Frenkie, hij bedankte Belle en rende naar het parkje want het was ondertussen al donker geworden en het idee al dat zijn vriendin in een donker park alleen was gaf hem al geen goed gevoel.

Na een tijdje zoeken had Frenkie het bankje gevonden en Belle had gelijk want Amber zat op het bankje, hij appte snel Belle even dat hij Amber gevonden had en liep daarna naar Amber. "Hey, mag ik erbij komen zitten." vroeg hij voorzichtig, Amber hoorde de bezorgdheid in zijn stem dus knikte ze voorzichtig. Frenkie ging langs Amber zitten en Amber legde meteen haar hoofd op zijn schouder, Frenkie sloeg beschermend zijn armen om haar heen en gaf haar een kus op haar hoofd. Amber praatte hier nooit met iemand maar Frenkie was haar vriend en ze kon niet niks zeggen tegen hem, want ze dacht dan dat ze hem teveel pijn zou doen. "Sorry, ik moest gewoon even nadenken." bood Amber haar excuses aan, "Je hoeft geen sorry te zeggen, we zijn mensen en soms hebben we even tijd voor onszelf nodig." zei Frenkie. Amber keek Frenkie aan die haar een glimlach schonk, "Wil je misschien tegen mij vertellen wat er nog meer is gezegd, misschien is dat makkelijker voor je." vroeg Frenkie voorzichtig. "Als Chloë ook nog maar iets te maken kreeg met een ajax speler zou niet alleen zij maar ook ik een groot probleem hebben." zei ze maar snel om er vanaf te zijn, ze verstopte haar hoofd bij Frenkie's nek. "Hey het komt goed, samen zorgen wij ervoor dat hij Chloë en jou niks aan doet." probeerde Frenkie Amber gerust te stellen, "Echt?" vroeg Amber. "Tuurlijk, je bent van mij en niemand mag mijn lieve vriendin iets aandoen." zei Frenkie liefdevol, hij legde zijn hand op de wang van Amber en kuste haar voorzichtig. "Zullen we maar eens terug gaan?" vroeg Frenkie, Amber knikte. Frenkie stak zijn hand uit en Amber pakte hem vast, hand in hand liepen ze nu terug naar huis.

Thuis aangekomen voelde Amber zich niet echt op haar gemak, toen ze de woonkamer in liep keek gelijk iedereen bezorgd naar haar. Ze liep snel de keuken in en vulde een glas water voor zichzelf, ze liep terug de woonkamer in en ging langs Frenkie op de bank zitten. Frenkie vertelde wat Amber tegen hem had gezegd en Amber staarde een beetje voor zichzelf uit, ze merkte daarom ook niet dat Chloë ondertussen gehurkt voor haar zat. "Hey er gaat niks gebeuren, dat beloof ik en de jongens zorgen daar wel voor." zei ze, Amber knikte ze wist dat ze hier zo goed als veilig was. "Maar wat nou als" probeerde Amber maar Chloë kwam er al snel door heen, "Er gaat niks gebeuren dat beloof ik je." zei ze. Amber gaf Chloë een knuffel en glimlachte wat, "Dankjewel Chlo, je bent de beste." bedankte Amber Chloë.

Iedereen was al richting de slaapkamers gegaan, Frenkie bleef vandaag weer bij Amber slapen. "Je bent een sterke meid, je komt er wel overheen." zei Frenkie, Amber bloosde wat. "Bloos je nou?" vroeg Frenkie glimlachend, "Misschien." antwoordde Amber. "Schattig!" zei Frenkie lief, hij gaf Amber een kus op haar voorhoofd en ging daarna op bed liggen. Amber volgde zijn voorbeeld en ging ook in bed liggen en al snel viel ze in een diepe slaap.

Weer een nieuw hoofdstuk! Fijn weekend allemaal!

groetjesssss van ons!