Ya bir bak ellerime, her yeri mor,
Ya kollarıma baksana, her yeri kesik,
Ya bir yüzüme bak, sadece gözyaşı var,
Ya ruhuma bir bak, bakamazsın...
Sen Lalisa Manoban, benim karanlığımda var olamazsın.
Jeon Jeongguk & Lalisa Manoban
Başlangıç tarihi:...
Hey selam! Umarım bu bölümü beğenirsiniz. Yorum yapmayı eksik etmeyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Karanlığın efendisi olmaktan vazgeçer misin?"
Eğer benden geçerse Ajan Pranpriya kendi görevini yapardı. Duygularım ölür, Chae-young gibi sadece işimi yapardım.
Eğer Karanlığın Efendisi olmaktan vazgeçerse o zaman... Onun için her şeyi yapmaya hazırdım.
Şeytanlar kulaklarıma fısıldıyorlardı.
Sen kimsin ki?
Neden senin için bu işten vageçecekmiş?
İçim "geçer" diyordu daha içim "kendini kandırıyorsun" diye azarlıyordu onu.
Tek bir cevap vardı. Ve onu da bana Jeon Jeongguk, Karanlığın Efendisi'nin kendisi, verecekti. Bilmediği, onun hapise atılması için eğitilen ajan Pranpriya'yı mı seçecekti yoksa tanıdığı, dudaklarında can bulduğu Lalisa'yı mı seçecekti? Bunun cevabını sadece o verebilirdi...
Geri çekilip gözlerine baktığım da bir duygu görememiştim. Daha sonra ise gülümsemişti.Keyifsiz, kırgın... Belki de kelimelere dolduramayacak kadar duygusuz... Bilmiyorum.
"Bu işi neden yaptığımı biliyor musun?"
Omzuma düşen siyah tutamları arkaya attığında beni belimden tutup kendine çekmiş başını göğüsüme yaslamıştı. Kalbim bu ani hareketi ile hızlanırken sesli bir nefes almıştım. Daha sonra bunun onu rahatsız edeceğini düşünüp nefeslerimi kontrol etmiştim. Yanağımı yumuşak saçlarına yaslarken ona sarılıyordum. Ve o kadar güzel bir hissi yaşıyordum ki... Sanırım bunun adı huzurdu. İlk defa birinin yanında tatmıştım.
"Babam... Çok güçlü bir işadamının sağ koluydu. Her şeyiydi."
Jeon Jeongguk'un ailesi... Ah annesinin olduğunu bile yeni öğrenen teşkilat için babasına ne olduğu önemli bir bilgi olmalıydı. Çünkü bildiğimiz tek bir şey vardı: öldüğü.
"Her şey iyi gidiyordu. Ailemiz birdi. Daha çok gençtim. Fakat olan hiçbir şeyi anlamayacak kadar değil."
Saçlarını okşuyor ve onu dinliyordum. Belki de ona yapabileceğim en iyi şeyi yapıyordum.
"Bir gün polisler geldi ve onu evden yaka paça götürdü. İşlenen her iş, yapılan her plan ona aitmiş gibi gösterilmişti. Babam... Onlar gibi değildi. Fakat her şey ona kalmıştı. Susmadı... Hakkını sonuna kadar savundu."
