Ya bir bak ellerime, her yeri mor,
Ya kollarıma baksana, her yeri kesik,
Ya bir yüzüme bak, sadece gözyaşı var,
Ya ruhuma bir bak, bakamazsın...
Sen Lalisa Manoban, benim karanlığımda var olamazsın.
Jeon Jeongguk & Lalisa Manoban
Başlangıç tarihi:...
Her pasaja yorum bekliyorum ona göre ❤️❤️ Bölümü yazarken sürekli durup yukarıdaki şarkıyı dinledim. Fazla duygusal olsun istemedim ama olmuş olabilir. Neyse iyi okumalar diliyorum.❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Boşluktaydım...
Ruhum cayır cayır yanıyor...
Gözlerimde ki yaşları durduramıyor, kendime "dur" diyemiyordum.
Başından beri korktuğum şey oluyor: ona kapılıyordum.
Tanrım...
Yanımda olmasını istemezken bile yastığına sarılıp ağlamam doğru muydu?
Canım yanıyordu.
Bir cana can kattığımı... Onu ölüme terk ettiğimi öğrendiğim dakikalardan beridir canım yanıyordu.
Dilimden kelime düşmez olmuştu.
Gözlerim şişmiş ve acıyorlardı.
Kaç gün olmuştu?
İki?
Üç?
Daha fazlası...
Kimsenin yüzünü görmek istemiyordum. En çok da onun.
Bu kaybedişin de, bu halde olmamın da nedeni oydu.
Günler olmuştu.
Geceleri yorgun bedeni bedenime sarılıyor, sabahları gözlerimi açtığımda yok oluyordu. Uyumama yardım ediyor... bunu bana fark ettirmeden gidiyordu.
O da kırgındı.
Bende...
En dibine, en köküne kadar kırılmıştım.
Olanları düşündükçe yüzüm ısınıyor, sıcak taneler gözlerimden düştükten hemen sonra yastığın kumaşı tarafından emiliyordu.
Hiçbir şey düşünemiyordum.
Düşündüğüm her şey boynumu sıkıyor, ruhumun nefesini kesiyordu.
İlk defa kendimden bu kadar nefret ediyordum.
İlk defa ölümü bu kadar çok arzuluyordum.
Bayan Oh, komodinin üzerinde olan tepsiyikavrarken gözleri üzerimdeydi. Yemek yiyemiyordum. Tepsideki soğumuş yemeklerde bunu açıkça gösteriyordu.
Bayan Oh odadan çıkarken kalbimi hızlandıran bir sesi yeniden duymuş, yüzümü hapsettiğimdizlerimden kaldırıp derin bir nefes almıştım.
