Ya bir bak ellerime, her yeri mor,
Ya kollarıma baksana, her yeri kesik,
Ya bir yüzüme bak, sadece gözyaşı var,
Ya ruhuma bir bak, bakamazsın...
Sen Lalisa Manoban, benim karanlığımda var olamazsın.
Jeon Jeongguk & Lalisa Manoban
Başlangıç tarihi:...
Bölüm rahatsız edici olsun istemiyorum bu yüzden işkence kısmını geçtim. Bilirsiniz elektrikli sandalye halen Amerikan'ın bazı eyaletlerinde kullanılan bir idam şeklidir. İnsanı acıdan öldüren bir uygulama olduğu için çoğu ülkede yasaktır. Lalisa'yı anlayabilmek için parmağınızı ıslatı- bunu yapmayın. İyi eğlenceleer❤️❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Yeterli!"
Jisoo üzerime doğru gelirken kasılan bedenim de güç kalmamıştı. Dudaklarımın arasından düşen tahta parçası ortamdaki tek ses olurken vücudumda hareket eden elektriği hissedebiliyordum. İflas bayrağını çeken uvuzlarımtutmazken başımı dâhi kaldıracak gücü kendimde bulamıyordum.
"Jisoo, zayıflığın zamanı değil."
Konuşulanlarıduyamıyordum. Belki de anlamıyordum. Hiç biri bana ulaşamıyordu.
"Yeterli, dedim Namjoon."
Jisoo kollarıma bağlanan kabloları çekerken yüzüme eğilmişti. Gözlerim kapalı olsa dahi bana baktığını hissedebiliyordum. Bedenimin üzerine dolaşan parmaklar arttığında idamsandalyesindeki bağım azalmaya başlamıştı. Daha sonra Jisoo bedenimi geriye yaslamış ve saçlarımı yüzümden çekmişti.
"Jeongguk'u ikna etmek istiyorsak onun canını yakmak zorundayız."
Bariton ses kulaklarımda yankılanıyor, lügatımda yer etmeden bir sıcak bulut gibi süzülüyordu. Gözlerimde biriken yaşların yüzümü ıslattığını hissettiğim dakikalarda bu hikayeden nefret etmiştim. Kapana kısılan bir fareden farksızdım... Bedenimi ve her bir hücremi taze bir kadavra gibi gören bu insanlar canımı yakmak istiyordu... Dayanamıyordum.
Tarifsiz bir acı dillere pelesenk olacak bir ifade gibi sırtıma kazınmıştı sanki...
Ensemdeki küçük saç tanelerinin havaya kalktığına, ruhumun can çekiştiğine kadar her bir duyguyu hissediyor, sadece duruyordum. Hareket edecek gücüm yoktu.
"Ne-neden?"
Neden sürekli canı yanan ben oluyordum. Bedenim kaldırmıyordu belki de... Güçlü hissetmiyordum. Bedenimde ki tüm güç az önce yediğim yüksek dozdan ötürü beni terk etmiş gibiydi. Gözlerimden akan yaşların beraberinde kirpiklerimiaralandığım da gözlerim Jisoo'yu bulmuştu.
"Sana kıyamaz o... İstediklerimizi yapar."
Jisoo alnıma düşen ve kirpiğime yapışan bir kahkülü çektiğin de yutkunduğunu duymuştum. Bu kadar önemli ne istiyor olabilirlerdi aklım almıyordu.
