Flowers and Bullets (Macimilian Series #2)

Prologue

Prologue

Family

My hand caresses the daisy as it softly stood from the vase. They say that daisies symbolize purity and innocence that somehow, they relate to me. Nasanay na ako sa ganoong tingin nila sa akin dahil hindi ko naman maitanggi.

Ngumiti ako nang ilapag sa table ko ang isang iced tea juice. I was waiting for someone inside a café, and I can feel my heart harshly slamming against my chest. Muli ay napatingin ako sa bulaklak sa aking harapn. Nakalagay sa vase, at nasa gitna nang lamesa.

I read that daises also symbolize new beginnings, making me happy because people refer to me as a beautiful and symbolic flower.

Napa angat ako nang tingin nang tumunog ang chimes sa pinto nang café. Pumasok doon ang isang babae. She has strong features, sharp eyes, and a defined jaw; her dark auburn hair is straight, sliding in her back and shoulder resting below her chest. My hair is shorter than her and a bit curly, sa kulay, dark brown iyong sa akin kaya mas hindi halata ang naiibang kulay na hindi itim.

Nang tumama ang mata niya sa akin ay muling nagtambol ang aking puso. Ni hindi na ako nakatayo at siya na ang naunang naupo sa aking harapan. I blinked and tried to smile at her. Nanatili ang seryoso at halos walang emosyon niyang mata sa akin.

"Did you saw what I send you?" she spoke in a very defined way.

Bahagya akong tumango. Inaalala ang mga bagay na ipinadala niya sa bahay na hanggang ngayon ay nakakapagpabigla sa akin.

She sent pictures of me when I was a child. Kasama ang isa pang mas nakakatandang babae, at hindi kilalang lalaki at babae na hula ko ay ang tunay kong magulang. I was aware since I was a child that I am an adopted child of my parents.

Hindi na ako umasa na mahanap pa ang tunay na magulang dahil wala akong maalala sa mga nangyari noon. I was very young back then, three years old, I guess, when I was adopted. Natatandaan ko ang ilang imahe na nasa ampunan ako pero hindi malinaw at hindi lahat.

Kaya ang nangyari sa akin at tunay kong pamilya ay mas lalong hindi ko matandaan.

"How did you find me?" I asked softly.

She blinked and tilted her head. Parang hindi manlang siya natitinag sa akin, o kinakabahan kagaya ko. Her strong personality is opposite to mine. With my soft features, gestures, and talks, kaibang kaiba sa kanya.

"I have ways. Ang mahalaga ay nakita kita." Diretso niyang sagot at wala akong nagawa kundi ang magbaba nang tingin.

After all these years, it is something that I did not expect. Masyado nang matagal ang lumipas na panahon at hindi ko na inasahan pang makita ang isang bahagi nang nakaraan ko. I'm fine with where I am and how I live now.

But that doesn't mean I am not glad to see and know her.

"I'm Penrose." She said. Napaangat ako nang tingin. Oo nga pala at hindi ko manlang tinanong ang pangalan niya.

Nahihiya akong ngumiti. "I'm Azalea-"

"I know." Putol niya sa akin. Nakita ko ang bahagya niyang pag ngiti at para naman akong nabunutan nang tinik. Marunong siyang ngumiti.

I nodded, "You can call me Aio." Mahina ko muling sabi.

"Okay, Aio. How are you doing here?" pinasadahan niya nang tingin ang buong café at pati narin ang labas.

"I'm fine." Nakangiti kong sabi.

Somehow, I feel light. Hindi katulad nang kaba kanina.

"That's good. Your adoptive parents?"