Flowers and Bullets (Macimilian Series #2)

Chapter 34 Roam

Chapter 34

Roam

We went to Papa's room next morning. Ngumiti lang sa amin ni Javier si Mama at hindi nagtanong ng kahit ano. Nang makitang gising na si Papa ay kaagad akong lumapit at niyakap siya.

"Papa..." he didn't move and say anything. Naiyak ako dahil sa ilang araw na hindi siya gumigising ay palagi kong kinakausap ang doktor sa magiging kalagayan niya.

I looked up and meet his eyes, "Huwag niyo na pong uulitin iyon. K-Kung may masakit, magsabi kayo kaagad..."

I saw his lips curved. My tear fell and I frown.

"Hindi siya makapagsalita ng maayos at hindi rin niya maaayos na maigalaw ang ilang bahagi ng katawan niya anak." Paliwanag sa akin ni Mama.

Lalo lang akong naiyak at pilit na pinunasan iyon gamit ang kamay. Kahit hirap ay hinawakan ni Papa ang aking kamay, his touch is soft and gentle.

"A-Ayos lang ako anak..." mabagal at putol putol niyang sabi.

Someone touched and caresses my back. Alam kong nang si Javier pero imbes na huminahon ay lalo lamang pumatak ang aking mga luha. Papa gave me a questioning look despite of his lack of movements and words.

I smiled at him, "Kinukulit niya ulit ako Papa. Magpagaling ka na ha? Kausapin niyo po ito..." I tried to sound playful and cheery.

I smiled wider when I saw Papa smiled.

"Kailangan niya po ng maghahatid sa altar, Papa." Singit ni Javier. Sinamaan ko siya ng tingin pero hindi ko maiwasang mangiti.

"Papa ko siya!" I said.

"Papa ko din!"

I chuckled and looked to Mama when I heared her cough. Binigyan niya ako ng malisyosong tingin bago sinabing kumain muna kami at maupo sa couch. Si Mama ang nagpakain kay Papa at nagasikaso. Pinuntahan naman ako ng doktor doon para tingnan ang aking kalagayan.

Galing daw siya sa kwartong inookupa ko pero wala ako doon. Nahihiya akong ngumiti at humingi ng paumanhin. He said I lost consciousness because of fatigue. Imbes na kay Mama at Papa na sermon lang ang makuha ko ay mas marami pang nasabi si Javier.

"Kaya ka hindi lumalaki." Rinig kong bulong niya.

"Nakakainis ka na."

He chuckled and pulled me closer. Ilang araw pang nagtagal doon si Papa dahil kailangan pang imonitor ang lagay niya. His aneurysm can bleed again even after surgery kaya kailangang bantayan mabuti.

Javier visits everyday and make time to be with me. Si Casimiro din ay ganoon. Kyle often comes in the evening, may dalang pagkain o ilang gamit namin. Javier comes even at office hours. Sinasabihan ko siyang ayos lang naman ako pero hindi naman siya nagpapapigil.

"Masaya akong makitang ayos na kayo ni Javier..." Mama said while we're both in Papa's room.

Kakatulog lang ni Papa, si Kyle at Javier naman ay kaalis lang din. I smiled at my mother.

"Masaya din ako Mama..."

"Iba ang kislap ng mata mo kapag siya ang kasama."

I stifle my smile, "Si Mama! Hindi naman po totoo iyon."

She chuckled and stare at me for a few seconds after she smiled warmly.

"Sa lahat ng nangyari, masayang masaya akong makita kang masaya..."

I frown, "Huwag mo akong paiyakin Mama!"

"Alam kong ganoon din ang Papa mo. Hindi mo alam kung gaano ka sang ayon ang Papa mo sa batang iyon."