Flowers and Bullets (Macimilian Series #2)

Chapter 39 Marry

Chapter 39

Marry

Bigla ay parang tumigil ang oras, the people passing by are like wind my eyes cannot catch anymore. Ang malamig na hangin ay halos nakapagpataas ng aking balahibo, same with the cold and intense stare of his eyes. It brings me chill, pero bakit umiinit ang sulok ng aking mata? I thought it would dry even before it falls because of cold surroundings, because of his cold stare.

My heart hammered against my rib cage painfully. My fingers curling to my palms, but I can't even take the pain, halos hindi ko maramdaman. I tried to take a step closer but stop mid-air. Napatitig ako sa mga paa niyang hinid kumikilos at malayo sa akin.

Sa isang iglap ay nawalan ako ng lakas, parang isang malaking kasalanan ang humakbang sa kaniya papalapit ngayon. Parang wala akong karapatan kahit iyon lang naman ang ginagawa ko noon pa, ang lumapit sa kaniya, ang pangarapin na tuluyan siyang maabot.

With my red, puffy, and teary eyes, I looked up to him. He was intently looking, staring to my every move. Napalabi ako habang pilit pinipigilan ang mga hikbi. Nanginig ang mga nakayukom kong kamay at tumulo ang aking mga luha.

"I'm s-sorry," I sobbed, "Sorry... sorry, Javier..." I harshly wipe my tears, not wanting a second to pass without my eyes on him. "Patawarin mo 'ko...."

I cried more. Hindi na inaalala ang mga matang nakatingin sa akin. Mabilis na tumutulo ang luha sa aking mga mata. My shoulder is rising and falling for every sob and every cry.

"Won't you come to me?" he said in a very soft voice. His eyes turn gentle and his warm smile bring more tears to me.

Inilang hakbang ko ang pagitan namin at mabilis na pinalupot ang aking mga kamay sa kanyang leeg. Walang tigil ang aking hikbi lalo nang maramdaman ko ang mainit niyang yakap sa akin. His toned arms and hands are warm against my clothes, burning in my skin.

"Sorry... I'm s-sorry..." I cried between my words.

He pulled more, mas pinaglalapit pa lalo ang dikit naming katawan. Mas umiyak lang ako sa kaniyang leeg. He pulled more, my shoes almost left the floor. Naramdaman ko ang kaniyang hininga sa aking sariling leeg. Umiyak lamang ako doon, habang nakatayo kami at magkayakap.

"Huwag mo 'kong i-iwan..." mas humigpit ang kapit ko sa kaniya habang sinasabi iyon ng paulit ulit.

I miss how his body send tingles to me. Habang umiiyak ay natakot ako dahil hindi siya nagsasalita. He remains quiet but his arms are still wrapped on me tightly. Kahit alam kong basa ang aking mata ng luha, nakasabog marahil ang aking buhok ay tinangka ko siyang tinginan.

Nagpaubaya siya ngunit pinanatli ang ulo sa aking balikat. I sniffed and I don't know why my tears keep coming back.

"J-Javier..." natatakot kong sambit.

"Mahal mo ba ako?" mabagal at halos garalgal niyang tanong.

Napakunot ang aking noo at kinagat ang labi upang pigilan ang panibagong luha. Mas lalo akong nasaktan ng marinig ang desperado niyang boses. Ang pag garalgal at halos hirap na hirap niyang tanong.

"Natatakot ako, Azalea. Natatakot ako na ngayon, nasa akin ka tapos bukas, iwan mo ulit ako." He looked into my eyes. His bloodshot eyes made my heart crumpled and shattered into tiny pieces. "Hindi ko na kakayanin..." he shook his head in a way I didn't see before.

Ang mga mata niyang nangungusap at halos nagsusumamo ay nakaragdag lamang ng sakit sa akin. Ngayon, ang durog kong puso at tila pinupukpok, pinipino. Hindi matigil ang sakit, pero sa kabila noon, tumitibok pa rin, para sa kaniya. Para sa taong simula umpisa, ay nagmamay ari nito.