Στέφανος
«που είσαι?» ρωτησα στο τηλέφωνο
«άνοιξε την πόρτα ρε τσοπάνη» είπε και έτρεξα στην πόρτα
Την άνοιξα και χωρίς χάσιμο χρόνου την σήκωσα στην αγκαλιά μου και την εκανα σβούρες
«μου ελεψεις ρε» φώναξα και την κατέβασα αγκαλιαζοντας την σφιχτά
«και σε εμένα έλειψες πολύ Στεφ» είπε και με φίλησε
Αφού βγήκε από την αγκαλιά μου πέταξε την τσάντα της στο χολ και έπεσε με φορά στον καναπέ
«δεν άλλαξες καθόλου πέντε χρόνια» είπα γελώντας
«μέχρι την Αμερική πήγα μωρέ μαλακα, Ήπειρο άλλαξα όχι συνήθειες» είπε γελώντας και κάθισα δίπλα της στον καναπέ
«τι λέει ο τρελό θείος Τζορτζ?» ρωτησα
«μια χαρά είναι το βαπορακι μου, δόξα το Θεό που με φιλοξενούσε τόσα χρόνια» είπε
«ε πως καλέ? Είχε να σε δει πάνω από οκτώ χρόνια, ήταν φυσικό να σε φιλοξενήσει, να σε χορτάσει. Η αγαπημένη του ανιψιά είσαι! » απάντησα
«ναι» είπε χαμογελώντας και ύστερα σώπασε
«τι σε απασχολεί?» την ρώτησα
«πω..πως είναι ο....ο» ρώτησε
«οοο είναι χάλια. Κάθε μέρα είναι στον λόφο και πηγαίνει μπουκέτα με ιβίσκους, κάθετε πολλές ώρες εκεί όταν έχει άπλετο χρόνο» απάντησα
«τον συνάντησα σήμερα» είπε και την κοίταξα με γουρλωμένα ματιά
«που? Δεν πιστεύω να σε κατάλαβε?» ρωτησα
«πήγα στο λόφο πριν έρθω εδώ και τον συνάντησα. Δεν με κατάλαβε γιατί ήμουν στα μαύρα, έτσι θέλω να πιστεύω τουλαχιστον» απάντησε και ξεφυσηξα κάπως ανακουφισμενος
«προχώρησε?» ρώτησε με μια πίκρα
«παντρεύτηκε πριν δύο χρόνια» απάντησα διστακτικά
«χαίρομαι, πραγματικά χαίρομαι» είπε και χαμογέλασε αχνά αλλά μέσα της ήξερα πως αυτό το νέο την ράγισε
«εσύ?» ρωτησα
«τι εγώ?»
«προχωρησες?» συνέχισα
«στάσιμη είμαι Στεφ, και έτσι θα παραμείνω από ότι φαίνεται» απάντησε με σιγουριά
«και γιατί αυτό?»
«γιατί το ότι έφυγα μακριά του δεν σημαίνει πως ξέχασα τα συναισθήματά μου για εκείνον, και όσο και να με πονάει που προχώρησε είμαι χαρούμενη για εκείνον» απάντησε
«εσύ φταις που προχώρησε Θεοφανία» είπα μιας και αυτή είναι η αλήθεια
«Στέφανε ξέρεις πως δεν είχα επιλογή. Δεν διάλεξα εγώ να φύγω μακριά του. Ξέρεις πολύ καλά τον λόγο. Δεν θα διακινδύνευα ποτέ τη ζωή του ξανά. Θυμάσαι τότε με τον Νίκο? Και δεν μετανιώνω γι' αυτό που έκανα γιατί ξέρω πως είναι το σωστό. Αν χρειαστεί θα πάω να ζήσω και στο πιο απομονωμένο νησί του κόσμου για να είστε εσείς καλα» φώναξε ελάχιστα
YOU ARE READING
Ο δικός μου μπάτσος 2
Fantasy«Άρη όμως δεν θέλω να χαλάσεις τον γάμο σου, για κάτι που μπορείς να μετανιώσεις αργότερα» του είπα και τον κοίταξα στα μάτια «και τον κόσμο ολοκλήρο θα χαλούσα για εσένα χαζούλα μου. Είσαι το ωραιότερο πράγμα στη ζωή μου και δεν θα σε άλλαζα για κα...
