Ο δικός μου μπάτσος 2

||•κεφ.34ο•||

1 week later

Θεοφανία

Ανοιξα τα μάτια μου με δυσκολία και τα πεταρισα για να φύγει η θολούρα.

Σήκωσα ελάχιστα το σώμα μου και κοίταξα δεξιά και αριστερά για να δω για μια ακόμη φορά τον Δημήτρη και τον Στέφ να κοιμούνται βαριά και ήσυχα

«ευχαριστώ» είπα με βραχνή φωνή και φίλησα το κεφάλι του καθενός

Σηκώθηκα και πάτησα μετά από καιρό τα πόδια μου κάτω.

Το σώμα μου είναι πιασμένο και το κεφάλι μου το νιώθω βαρύ.

Έτρεξα στο μπάνιο, και αφού αγκάλιασα την λεκάνη έκανα τον πλέον καθιερωμένο εμετό.

Έπλυνα το πρόσωπο μου και κοιταχτηκα στον καθρέφτη.

Τρόμαξα!

Δεν με έχω ξαναδεί έτσι και ειδικά για κάποιον γκομενο.
Δεν με ενδιέφερε παλιά αλλά μάλλον παλιά δεν ήμουν ερωτευμένη ουτε εξαρτημένη από το ατομο.

Νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι και στην καρδιά.

Σήκωσα το χέρι μου και με μια δυνατή μπουνιά έσπασα τον καθρέφτη.

Δεν μπόρεσα να με βλέπω άλλο.
Πήγα στην ντουλάπα και πήρα ένα μαύρο σύνολο.

Άρπαξα από το συρτάρι ένα μηχάνημα για να μετράω τους παλμούς, το κινητό μου και βγήκα από το δωμάτιο.

Κατέβηκα κάτω σιγά σιγά για να μην ξυπνήσω τα παιδιά
Εξαιτίας μου ξενυχτάνε.

Ήπια τα χάπια που μου έδωσαν η Ελπίδα και ο Τζόνι, τα οποία μετά σίγουρα θα βγάλω.

Εξου και γιατί δεν τρώω πλέον.

Ο οργανισμός μου αντιδράει αρνητικά και δεν τα δέχεται, με αποτέλεσμα να χάνω πολλά κιλά.

Φόρεσα τη μαύρη μου ζακέτα και τα παπούτσια μου και έφυγα από το σπίτι.

Συνέδεσα τα ακουστικά και έβαλα να παίζει το καταλαθλιπτικο playlist που έχω αποθηκευμένο στο κινητό.

Πέρασα την αυλοπορτα και άρχισα τρέχω προς την κατεύθυνση της πόλης

(…)

Έφτασα έξω από το σπίτι της Αλις.
Χτύπησα το κουδούνι και μου άνοιξε.

«Χευ γκερλ-εισαι καλά?» ρωτησε
«δεν έχω όρεξη για λόγια, πάμε μέσα θέλω να βάψω το μαλλί»

Μπήκαμε μέσα αμιλητες και κάθισα κατω.

«τι χρώμα?» ρωτησε και άρχισε να βγάζει τα πινέλα και τα μπολακια
«μαύρο» απάντησα