Ο δικός μου μπάτσος 2

||•κεφ.47ο•||

Βάλτε το τραγούδι. Καλή ανάγνωση🌹

«ε εμ Α..Αρη τι κάνεις εδώ?» ρώτησα για να σπάσω την ησυχία που επικρατούσε τόση ώρα

«μου..μου έστειλε η μητέρα μου να έρθω εδώ για φαγητό» απάντησε

«και σε εσένα?» ρώτησα
«γιατί σε ποιον άλλον?» ρώτησε

Έβγαλα το κινητό μου και του έδειξα την οθόνη με το μήνυμα της μητέρας του.

Πήρε μια περίεργη έκφραση.
Μετά από δύο λεπτά που συνειδητοποιήσαμε τι παίχτηκε κοιταχτηκαμε με γουρλωμένα ματιά

«μαμά!»
«κυρία Αλίκη!» ψιθυρισαμε ταυτόχρονα

«εμ έλα κάτσε. Αν φυσικά δεν θες να πας σπίτι» του ειπα

«φυσικά και θα κάτσω. Σιγά με σε αφήσω μόνη σου στην ερημιά» απάντησε γρήγορα και κάθισε δίπλα μου κάνοντας με να χασκογελασω.

Όπως καθόμασταν ήρεμα εγειρα το σώμα μου μπροστά και πήρα ένα κομμάτι πίτσα.

Έφαγα μια μπουκιά και έπιασα τον Άρη να με κοιτάζει.

«μη με κοιτάς. Η εξοχή μου ανοίγει την όρεξη» ανακοίνωσα μπουκωμένη και η ησυχία που επικρατούσε αντικατασταθηκε με το υπέροχο γέλιο του

Τελικά δεν προτιμώ την ησυχία...

Πήρα ένα πιρούνι και έπιασα μια μπουκιά καρμπονάρα.

Την πήγα κοντά στο στόμα του και αφού με κοίταξε έκπληκτος, χαμογέλασε και την έφαγε.

Αφού μασουλησε λίγο ώστε να είναι ικανός να μιλήσει είπε..

«η δικιά σου είναι πιο ωραία»

Έπιασα τη καρδιά μου και γέλασα.
«μου αρέσει να σε βλέπω να γελάς» είπε αφού πλησίασε λίγο το πρόσωπο μου

Τον κοίταξα στα μάτια και προσπάθησα να μην κοιτάξω τα χείλη του πράγμα που τελικά δεν κατάφερα.

Πλέον κοιτούσαμε ο ένας τα χείλη του άλλου σαν λυσσασμένα σκυλιά.

Χωρίς να το περιμένω έπιασε το σβέρκο μου και σφράγισε κτητικα και παθιασμένα τα στόματα μας.

Στο στομάχι μου γινόταν ένας πόλεμος συναισθημάτων.
Ένιωθα περίεργα.

Μου είχε λείψει η αίσθηση των χειλιών του πάνω στα δικά μου.

Έβαλα τα χέρια μου στο στερνό μιας και ήρθαμε πιο κοντά και εμβαθυνα περισσότερο το φιλί μας.