Ο δικός μου μπάτσος 2

||•κεφ.13ο•||

Two weeks later

Στέφανος

Εχουν περάσει δυο εβδομάδες.

Ή Θεοφανία έχει γίνει ενεργή και δραστήρια όπως ήταν πριν πάρα την απώλεια της μνήμης της.

Έχουν επανέλθει ορισμένα μικρά κομμάτια και αυτό μας χαροποιεί όλους.

Ή Ελπίδα μετά από εξετάσεις μας ενημέρωσε πως θα είναι προσωρινή αμνησία ωστόσο δεν ξέρουμε πόσο καιρό θα διαρκέσει.

Είναι επίπονο για την Θεοφανία όμως.

Flashback

Καθόμουνα στον καναπέ με την Θεοφανία στη αγκαλιά μου και βλέπαμε ταινία.

Ξαφνικά ένιωσα ένα κρύο υγρό να πέφτει από το κεφάλι μου και να κυλάει σε όλο μου το σώμα

«αααα κρυοοο» φώναξα και η πλάτη μου έγινε σαν τόξο από την κρυαδα

Άκουσα γέλια και γύρισα να δω τον Άλεξ να γελάει κρατώντας ένα ποτήρι νερού.

«ΓΑΜΗΜΕΝΕ ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ» φώναξα και σηκώθηκα από τον καναπέ

Εκεί που άκουγα το γέλιο της Θεοφανίας ξαφνικά σταμάτησε

Την κοίταξα και είχε κουλουριαστει και κρατούσε τον κεφάλι της

Έτρεξα με τον Άλεξ και σκυψαμε μπροστά της.

«μικρή είσαι καλά?» ρωτησα ανήσυχος

«θ..θυμήθηκα κάτι. Στέφανε δεν μπορώ πονάω πολύ. Θέλω να πάω να ξαπλώσω» κλαψουρισε

«έλα πάμε επάνω μαζι» είπα και την σήκωσα

Μπήκα στο δωμάτιο και την ξάπλωσα στο κρεβάτι.

«είσαι καλύτερα?» ρωτησα
«ζαλάδα εχω» απάντησε

«θυμάσαι τι είδες?» ρωτησα ξανά
«Φ..φωναζα σε κάποιον, ρε γαμημενε θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια καθώς τον είχα βάλει από κάτω μου και τον χτυπούσα» είπε και κατέβασε το κεφάλι της

Άλλη ανάμνηση δεν μπορούσε να σου έρθει?

«τι ήταν αυτό Στεφανε?» με ρώτησε
«κάτι που δεν χρειάζεται να θυμάσαι αυτή τη στιγμή. Τώρα έλα εδώ να κοιμηθούμε μαζί αγκαλίτσα όπως παλιά» είπα και μου χαμογέλασε

Μπήκαμε κάτω από τα σκεπασματα και αφού την έφερα κοντά μου μας πήρε ο ύπνος

End of flashback

«λοιπον μικρή μου εγώ έχω μια δουλειά και θα λείψω για λίγη ώρα» της είπα και της χάιδεψα το μαλλί πριν βγω από την πόρτα