Ο δικός μου μπάτσος 2

||•κεφ.35ο•||

Θεοφανία

Κάθισα μπροστά στο παράθυρο και άναψα ένα τσιγάρο.

Ξέρω δεν είναι και το καλύτερο πράγμα με τόσο ανακατεμένο στομάχι αλλά το είχα πολύ ανάγκη.

Το εγκλωβισα ανάμεσα στα χείλη μου και ρουφηξα μια γερή τζούρα.

Απελευθέρωσα τον καπνό από τα πνευμονία μου και ένιωσα το σώμα μου να χαλαρώνει.

Χτύπησε η πόρτα.

«περάστε» είπα και κοίταξα πάλι έξω

Η πόρτα άνοιξε και ξεπροβαλλε το κεφάλι του Στέφ.

«μικρή σου έχουμε μια έκπληξη» ανακοίνωσε με χαμόγελο

«δεν έχω όρεξη για εκπλήξεις Στέφ, σορρυ» απολογήθηκε

«χμ αυτή όμως νομίζω θα σου φτιάξει το κέφι, πέρνα μέσα έκπληξη» είπε και τον κοίταξα περίεργα.

Μέσα μπήκε ένα κατάμαυρο λυκοσκυλο.

Γουρλωσα τα μάτια μου και έβαλα τα χέρια μου στο στόμα μου

«τι ομορφο που είσαι εσύ?» αναφώνησα έκπληκτη και έπεσα στα γόνατα.

Χτύπησα τα μπούτια μου για να έρθει.
Ήρθε σιγά σιγά και αφού έκανε ένα γύρο στάθηκε μπροστά μου

Άρχισα να το χαϊδεύω, να το αγκαλιάζω.

Ήταν απλά υπέροχο.

«ε τι λες?» ρωτησε ο Στέφανος με χαμόγελο
«πραγματικά μου έφτιαξες την ημέρα Στέφ. Σε ευχαριστώ» απάντησα και γύρισα την προσοχή μου πάλι στον σκύλο

«πως θα τον βγάλεις?» ρωτησε
«είναι αγόρι το μανάρι μου?» ρώτησα ενθουσιασμενη και κούνησε θετικά το κεφάλι του γελώντας με την παιδιαστικη συμπεριφορά μου

«θα τον βγάλω... Muffin» ανακοίνωσα και τα παιδιά γέλασαν
«πως σου ήρθε?» ρωτησε ο Αλεξ γελώντας
«απλά μου ήρθε όρεξη για Muffin» απάντησα
«έχουμε πάρει κάτι καλύτερο από muffin μικρή» είπε ο Στέφανος

«τι είναι?» ρώτησα ενθουσιασμενη
«ταν ταν» είπε και έβγαλε μπροστά μου ένα κουτί με τους έρωτες της ζωής μου

«ΠΑΣΤΕΣ!» φώναξα και άρπαξα δύο
Άρχισα να τις φιλαω

«μη παιδί μου το πλαστικό είναι βρώμικο» φώναξε η Ελπίδα

«Α ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΛΊΓΑ ΤΑ ΛΌΓΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΣΤΕΣ. ΕΣΎ ΕΊΣΑΙ ΒΡΩΜΙΚΗ» φώναξα

«μικρή θα αφήσεις και καμιά για εμάς?» ρωτησε ειρωνικά ο Μήτσος