Ο δικός μου μπάτσος 2

||•κεφ.7ο•||

Πήγα προς τις σκάλες αλλά σταμάτησα μόλις άκουσα ομιλίες.

«γεια σου Άρη, τι σε φέρνει εδώ τέτοια ώρα?» ρώτησε ο Στέφανος

Ο Αρης?

Τι σκατα?

Είναι δύο το χάραμα τι στον διάολο κάνει έξω τέτοια ώρα?

«πέρναγα από τη γειτονιά και ήθελα σε κάποιον να μιλήσω και είσαι άτομο της επιλογής μου» απάντησε με τη βαριά φωνή του

Αχ αυτή η φωνή του, είναι και πιο βραχνή τώρα και είναι ακόμα πιο ελκυστική και γοητευτική.

«εμ οκ, κάτσε» είπε ο Στέφανος

«σε πειράζει να χρησιμοποιήσω το μπανιο σου?» ρώτησε μετά από λίγο ο Αρης

«ε...ναι ναι φυσικά κανένα πρόβλημα» είπε λίγο δύσπιστα ο Στέφανος

Ωπα, κάτσε έρχεται πάνω?

Τι να κάνω που να πάω?

Ετρεξα χωρίς να ακουστώ στο δωμάτιο μας και έκλεισα σιγανά την πόρτα.

Ηρεμία και ψυχραιμία Θεοφανία.

Έρχεται μόνο για να κάνει την ανάγκη του

Τι και αν ψάξει όμως?

Τι και αν το κατουρημα ήταν πρόφαση για να ψάξει το σπίτι?

Και επειδή ο μπάτσος μου είναι πολύ προβλέψιμος θα ψάξει σίγουρα στις ντουλάπες, στο μπάνιο και γενικά θα φέρει σούζα όλο το δωμάτιο.

Άκουσα βήματα και πανικοβλήθηκα ακόμα περισσότερο.

Ετρεξα προς το μπαλκόνι και βγήκα εξω.

Κοίταξα από κάτω και άρχισα να έχω μερικές αμφιβολίες.

«τώρα αν πηδηξω Θεοφανία καπουτ, αν μείνω θα με πηδηξει ο Αρης. Τοσες πολλές καλές επιλογές ποια να πρώτο διαλέξεις. Μπρος γκρεμός και πίσω Άρης» είπα και θαύμασα τον εαυτό μου με τον σαρκασμό μου

Όπως λέει και ο Ξενοφώντας «κρίνω δέ αγαστόν εκείνο του ανδρός, τό απολιπείν έκ της ψυχής τό παιγνιώδες τού θανάτου παρεστηκότος»

Και σε απλά ελληνικά εννοεί ότι είναι αξιοθαύμαστο εκείνο το στοιχείο του άνδρα, μόνο που εγώ είμαι γυναίκα, το ότι δεν έλειψε από τη ψυχή του το χιούμορ μολονότι ο θάνατος ήταν κοντά του.

Γιατι αν με βρει ο Αρης θα με σκοτώσει και αν πηδηξω παπαλα.

Οπότε ταιριάζει γάντι στην περίπτωση μου.