Ο δικός μου μπάτσος 2

||•κεφ.41ο•||

2 days later

Άρης

Πέρασαν γρήγορα οι δύο μέρες.
Η μικρή μου είναι καλύτερα σωματικά.
Ψυχικά ακόμα πονάει
Και εγώ το ίδιο.
Όπως και να το κάνεις ήταν και δικό μου παιδί παρόλο που ήταν αγέννητο.

Βγήκα από το ανθοπωλείο μαζί με ένα μπουκέτο άσπρους, κόκκινους, πορτοκαλί και κίτρινους ιβισκους.

Τα πιο όμορφα λουλούδια για το λουλούδι μου.
Μπήκα μέσα στο αμάξι και πήγα στο νοσοκομείο.

Αφού χαιρέτησα την νοσοκόμα στην ρεσεψιόν, μη την οποία έχω γίνει κολλητός, ανέβηκα στον δεύτερο όροφο.

Πήγα προς το δωμάτιο της και χτύπησα την πόρτα.
Δεν πήρα απάντηση, οπότε υπέθεσα πως θα κοιμάται γι' αυτό μπηκα μέσα.

Το κρεβάτι άθικτο και το δωματιο άδειο.
Που πήγε?

Πανικοβλήθηκα!
Κατέβηκα τρέχοντας κάτω.

«Ήλια, το δωμάτιο της Θεοφανίας είναι άδειο» ανακοίνωσα
«α ναι ξέχασα να σου πω, πήρε εξιτήριο» είπε
«γιατί, ποιος το έδωσε?» ρώτησα
«ο κολλητός της το ζήτησε. Και από ότι ξέρω έσκασε πολλα στον γιατρό για να το πάρει» απάντησε

Στέφανε!
Έφυγα τρέχοντας και πήγα στο σπίτι
Μα καλά τρελός είναι?

Έφτασα έξω από το σπίτι της και αφού έβγαλα τα κλειδιά ξεκλειδωσα.

Είδα τον Τζόνι, τον Δημήτρη, την Ντινα και τον Αλεξ να κάθονται στο σαλόνι.

Γύρισαν να με κοιτάξουν και οι τέσσερις.

«που είναι ο Στέφανος?» ρώτησα νευριασμένος
«στο αεροδρόμιο» απάντησε ο Δημήτρης
«γιατί?» ρώτησα
«γιατί ήθελε να χαιρετήσει την Θεοφάνια»
«γιατί που πάει?» ρώτησα αγχωμένος
«δεν ξέρω αλλά θέλει να ξεφύγει λίγο» απάντησε
«πρέπει να φύγω?» ρώτησα
«έχεις ήδη αργήσει» είπε η Ντινα

Έτρεξα έξω και επειδή έχει κίνηση στον δρόμο πήρα τα κλειδιά για τη μηχανη του Αλεξ και την καβαλησα.

Έφυγα γρήγορα, πέρασα και κανα δυο κόκκινα φανάρια και επιτέλους έφτασα.

Μπήκα στο αεροδρόμιο και άρχισα να φωνάζω τον όνομα της σε όλες τις πύλες καθώς κοιτούσα τριγύρω πανικόβλητος.

Μέχρι που την διέκρινα.

Θεοφανία

«τα έβγαλες?» ρώτησα
«ναι» απάντησε «...εσύ είσαι έτοιμη?»
«ναι» απάντησα και σηκώθηκα
Πήρε το σακβουαγιαζ μου και βγήκαμε από το δωμάτιο