Ο δικός μου μπάτσος 2

||•κεφ.33ο•||

Άρης

Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω στο σαλόνι.

«Παναγία μου είσαι καλά?» ρωτησε πανικόβλητη η Γεωργία

«από ότι βλέπεις» απάντησα ξερά και πήγα στη κουζίνα

«σου έφτιαξα καφέ» ανακοίνωσε
«δεν χρειαζόταν έχω χέρια δόξα τω Θεό» είπα
«ω έλα μη μου φέρεσαι έτσι!» γκρινιαξε
«ΠΩΣ ΝΑ ΣΟΥ ΦΕΡΘΩ ΔΙΑΟΛΕ ΠΩΣ? ΔΕΝ ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΝΑ ΜΕ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙΣ. Η ΜΟΝΗ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΠΕΡΙΠΟΙΕΊΤΑΙ ΕΊΝΑΙ Η ΘΕΟΦΆΝΙΑ. Ο ΜΟΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΑΦΉΝΩ ΝΑ ΖΕΙΣ ΕΔΏ ΜΈΣΑ ΕΊΝΑΙ ΕΠΕΙΔΉ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΣΤΗ ΜΈΣΗ» φώναξα

«πάλι αυτή η πουτανα στη συζήτηση. Και αν σε ενοχλεί το παιδί ΣΟΥ τότε μπορούμε να το ρίξουμε» είπε απειλητικά

«μη τολμήσεις και την ξαναπιάσεις στο στόμα σου, κοτσαροντας της αυτή τη λέξη. Και μη διανοηθείς να κάνεις έκτρωση στο παιδί μου. Θα γεννήσεις και μετά κόψε τον λαιμό σου δεν με ενδιαφέρει καθόλου» έτριξα

Πήγα στο σαλόνι και πήρα το μπουφάν μου

«πους πας? Δεν θα πιεις καφέ?» ρωτησε
«θα πάρω από έξω. Φοβάμαι μηπως έπεσε λίγο φαρμάκι από το στόμα σου στον καφέ και πάθω καμία δηλητηρίαση» είπα και κοπανησα την πόρτα πίσω μου.

Μπηκα στο αμάξι και οδήγησα σε μια συγκεκριμένη περιοχή.

Πάρκαρα και ανέβηκα το χωμάτινο λοφακι.

Κάθισα σε ένα από το κενά παγκάκια.

Και όχι κάποιο τυχαίο, αλλά σε αυτό που είχαμε φιληθει πρώτη φορά.

Σαν χθες τη θυμάμαι εκείνη την ημέρα.

Flashback

«ειλικρινά ξέρεις τόσα πολλά για μένα και ξέρεις ότι είμαι μπλεγμένη με τους χειρότερους ανθρώπους, ξέρεις ότι έχω σκοτώσει και είμαι ικανή να το ξανακάνω, γιατί δεν με έχεις χώσει μέσα?»

Έβαλa το δάχτυλο μου στο πιγούνι της και την κοίταξα με ένα ζεστό βλέμμα που πιγαζε ειλικρίνεια.

«γιατί δεν θα ήταν ωραίο αυτό το φατσακι να σαπίσει σε ένα κελί» απάντησα

Κοίταζα μια τα μάτια της και μια τα χείλη της επίμονα και με τεράστια λαχτάρα.

Ξαφνικά με τράβηξε από το σβέρκο και ένωσε τα χείλη μας.

Ξαφνιάστηκα αλλά χωρίς να χάσω χρόνο ανταποκρίθηκα εμβαθύνοντας το φιλί.