Ο δικός μου μπάτσος 2

||•κεφ.23ο•||

Δεν ήξερα πως να αντιδρασω εκείνη τη στιγμή.

Από τη μια ήθελα να τον σφιξω στην αγκαλιά μου μέχρι να σκάσει αλλά ήξερα πολύ καλά τι κόστος θα είχε αργότερα.

Τον απομακρυνα..αν και δίστασα αρκετά τον απομακρυνα.

Με κοίταξε με ένα απορημένο βλέμμα που το μόνο που έκανε ήταν να μου προκαλέσει το αίσθημα της ενοχής.

«είσαι καλά?» με ρώτησε
«Αρη ξέρω τι σκέφτεσαι. Πως μετά το ατύχημα μου θα ξανά είμαστε μαζί αλλά αυτό....αυτο δεν μπορεί να γίνει» απάντησα και εστρεψα αλλού το κεφάλι μου

«γιατί?ΓΙΑΤΊ!» φώναξε και με έπιασε από τους ώμους ταρακουνοντας με

«Άρη ξέρεις...»πηγα να εξηγήσω την κατάσταση αλλά με διέκοψε

«ξέρω τα πάντα δεν χρειάζεται να εξηγήσεις τίποτα παραπάνω» μου ανακοίνωσε

«μη μη μου το κάνεις ακόμα πιο δύσκολο από όσο ήδη είναι. Σε παρακαλώ» είπα και έσπασε η φωνή μου στο τέλος

«μαζί μωρό μου, μαζί θα τα περάσουμε όλα» είπε καθώς χαμογελούσε την ώρα που δάκρυα κυλουσαν στα μάγουλα του

«θα είναι πολύ δύσκολο Αρη. Δεν θα τα καταφέρουμε» είπα με σιγουριά

«αν δεν το προσπαθήσουμε δεν γίνεται να ξέρεις πως δεν θα τα καταφέρουμε» συνέχισε προσπαθώντας να μου αλλάξει γνώμη αλλά η απόφαση μου είχε παρθεί ήδη και δεν είχε γυρισμό

«συγγνώμη. Ας σταματήσουμε εδώ» ειπα και μετά από πολύ ώρα τον κοίταξα στα μάτια

«να ξέρεις δίπλα σου έζησα τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Σε αγαπάω μωρό μου μη το ξεχάσεις» είπα και τον φίλησα πεταχτά στα χείλη

Πέρασα το χέρι μου πάνω από το δικό του και ένιωσα για τελευταία φορά τον ηλεκτρισμό να με διαπερνάει και ύστερα έφυγα.

Μπορούσα να νιώσω το βλέμμα του να με καίει αλλά έτσι πρέπει να γίνει.

Για το καλό σου μωρό μου, για να είσαι εσύ ζωντανός και χαρούμενος και ας μην σου προκαλώ εγώ το χαμόγελο σου.

«Θεοφανία γιατί κλαις?» με ρώτησε η Ελπίδα ανήσυχη

Τόση ώρα δεν είχα καταλάβει πως έκλαιγα.

«δεν...δεν ειναι τίποτα» απάντησα και άρχισα να σκουπιζω τα δάκρυα μού

«έλα εδω» είπε και ανοιξε την αγκαλιά της και χωρίς δεύτερη σκέψη χώθηκα