||•κεφ.45ο•||

1.4K 90 41
                                    

«κυρία Αλίκη, τι κάνετε?» ρώτησα άβολα
«μεγαλώνω κορίτσι μου εσύ?» απάντησε γελώντας ελάχιστα
«ε σχετικά καλα» απάντησα
«έχεις λίγο χρόνο να πιούμε έναν καφέ και να μιλήσουμε?» ρώτησε ευδιάθετη
«εμ ναι φυσικά» ειπα

Πήγαμε και καθίσαμε σε μια καφετέρια στον τελευταίο όροφο που είχε ελάχιστο κόσμο.

«λοιπόν...» ξεκίνησε να λέει «...θέλω να μιλήσουμε λίγο για τον Αρη»

Το ήξερα!

«μπορεί να είναι χαζός, άχρηστος, ηλιθιος, ανεπροκοπος και πολύ πολύ μεγάλο ψώνιο αλλά είναι γιος μου και τον αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Το πράγμα στο οποίο στοχευω είναι η ευτυχία του» συνέχισε

«ναι το καταλαβαίνω και είναι φυσικό ως μητέρα» είπα
«αφού καταλαβαίνεις κορίτσι μου, θέλω να μου πεις τι έχει αλλάξει»

«έχουν μεσολαβήσει πολλά κυρία Αλίκη και φοβάμαι» είπα

«πες μου. Δεν είμαι εδώ για να σε μαλώσω ούτε για να σου ζητήσω τον λόγο αλλά για να κατανοήσω την κατάσταση και να σας βοηθήσω» είπε

(…)

«και γι' αυτο φοβάσαι ρε κορίτσι μου?» ρώτησε και με αγκάλιασε

«ναι κυρία Αλίκη. Ο Άρης αξίζει κάτι καλύτερο τώρα. Κάποια με την οποία θα κάνει οικογένεια. Εμένα τι να με κάνει τώρα?» απάντησα δακρυζοντας

Με έβγαλε από την αγκαλιά της και με κοίταξε στα μάτια.

«πιστευεις ότι τον νοιάζει? Θα σε παρατουσε επειδή δεν μπορείς να διαιωνίσεις το είδος του. Και μάλιστα επειδή κάποιοι έκαναν κακές επιλογές στα νιάτα τους? Θα σε παρατουσε για κάτι στο οποίο είσαι το θύμα? Δεν θα άξιζε να λέγετε άντρας τότε και θα ντρεπόμουν να το έχω για γιο μου. Για τέτοιον άνθρωπο τον έχεις?» ρώτησε

«δεν ξέρω» απάντησα ένοχα
«αφήστε τις βλακειες και καθίστε να τα ξεκαθαρισετε ζαβά ε ζαβα» είπε και χαχανισα

Κοίταξα την ώρα και πετάχτηκα επάνω

«συγγνώμη κυρία Αλίκη αλλά πρέπει να μαγειρέψω. Θα πεινάσει ο μικρός και τα παιδιά» ανακοίνωσα

«ενταξει κοπέλα μου» είπε και πριν βγω από το μαγαζί «...θα γίνουν όλα όπως πριν στο εγγυομαι!» συνέχισε και αφού της χάρισα ένα από τα πιο λαμπερά μου χαμόγελα έφυγα

Ο δικός μου μπάτσος 2Où les histoires vivent. Découvrez maintenant