These Teen Hearts [zakończone]

14. Niespodzianka. (część 1)

- Cass, wstawaj!

- Pobudka, Puchatku!

- Za pół godziny mamy być u Diego!

Dziewczyny wpadły do mojego pokoju jak do siebie, zrywając ze mnie kołdrę i rzucając we mnie jakimiś ciuchami.

- Dajcie żyć, idiotki - mruknęłam, naciągając poduszkę na głowę.

- Cassandro!

- Charlotte, a chcesz łomot? - warknęłam siadając i patrząc spod byka na najmłodszą z nas. Ta posłała mi buziaka i rzuciła we mnie moimi dżinsami.

- Czekamy w kuchni, Puchatku.

Leniwie sięgnęłam po telefon leżący obok poduszki, by sprawdzić godzinę. Ósma rano?! One chyba oszalały. Zwlekłam się z łóżka i ubrałam dżinsy, które niedawno rzuciła we mnie Charlie. Wyciągnęłam z walizki pierwszą lepszą koszulkę, ale niestety przed założeniem konieczne było jej wyprasowanie. Wzięłam ją ze sobą i wyszłam do kuchni. Charlie i Jas piły kawę, przysłuchując się wiadomościom podawanym przez radio, a Lou i Tasha obściskiwali się przy kuchence. Kiedy tylko weszłam, odsunęli się od siebie gwałtownie.

- Nie przeszkadzajcie sobie. - Wzruszyłam ramionami i zajrzałam do lodówki.

- A ty jeszcze nie ubrana? Cass, już i tak mamy opóźnienie - skarciła mnie Jas.

- Muszę sobie uprasować koszulkę. I zjeść śniadanie. I wypić kawę - odpowiedziałam z głową nadal w lodówce.

- Śniadanie zjesz u Diego, kawę dopij moją, a ja w międzyczasie uprasuję ci bluzkę, Puchatku. - Charlie wstała od stołu, zabrała z mojego ramienia czerwony materiał i wyszła. Siadłam na jej miejsce, by dopić nadal gorący napój. Przyjaciółka wróciła z moją koszulką pięć minut później, więc szybko ją ubrałam, co wywołało dziwny wybuch paniki u Louisa. Nie mam pojęcia, o co mu chodziło, bo przecież nie pierwszy raz się przy nim przebierałam. Dziewczyny pożegnały się z Lou, ja krzyknęłam rodzicom, że wychodzę i samochodem Natashy pojechałyśmy do pubu Diego.

Na miejscu byłyśmy pięć minut później. Weszłyśmy do środka, głośno śmiejąc się z poślizgu Tashy, który prawie doprowadził do jej upadku.

- Dziś nieczynne! Impreza zamknięta! - Usłyszałyśmy krzyk z zaplecza.

- No nie! A miałyśmy taką nadzieję na najlepsze tosty w Doncaster! - zawołałam zawiedziona. Chwilę później usłyszałyśmy brzęk butelek, a naszym oczom ukazał się starszy ode mnie o pięć lat Hiszpan.

- Dziewczyny! - zawołał wesoło, wyszedł zza baru i mocno nas wszystkie wyściskał. - Nareszcie w domu, co?

- No trochę się stęskniłyśmy za miastem, za znajomymi, za tym miejscem - powiedziała Charlie, rzucając kurtkę na bar i zasiadając na wysokim krześle.

- Ha! Wiedziałem, że i o mnie wspomnicie! - zawołał dumny.

- No proszę cię, jak mogłybyśmy nie wspomnieć? - Jasmine zarzuciła mu rękę na ramię. - Pozwoliłeś nam u siebie śpiewać i ściągnąłeś tu tego łowcę talentów!

- No tak, ale nie ściągnąłbym go tak łatwo, gdyby nie wasze filmiki na Youtube no i oczywiście talent, Jas - wytknął mężczyzna.

- Mów co chcesz, ale ja cię mam za ojca naszego sukcesu - odpowiedziała mu stanowczo blondynka. - No, może ojca chrzestnego - dodała po chwili namysłu, wywołując u nas śmiech.

- Ale wiesz, Diego, z tymi tostami, to ja mówiłam serio - wtrąciłam. - Te bestie wyciągnęły mnie z domu bez śniadania. - Zrobiłam smutną minkę, na co uśmiechnął się i zniknął w kuchni.