These Teen Hearts [zakończone]

19. "A czy byliśmy kiedykolwiek przyjaciółmi?"

Znacie to uczucie, kiedy znajdujecie swoich znajomych robiących coś naprawdę, naprawdę dziwnego? Ja właśnie go doznałam. Wyszłam do drugiego pokoju dosłownie na pięć minut by odebrać telefon od Andrei, a kiedy wróciłam wiecie, co zastałam? Całą dziewiątkę wpatrzoną w telewizor, gdzie właśnie leciał odcinek „Kucyków Pony". A żeby było jeszcze dziwniej, był po hiszpańsku i chyba nikt poza Javim oczywiście i Lou, który znał nieco ten język, nie rozumiał o czym mowa w bajce. Nawet się nie zorientowali, kiedy zrobiłam im zdjęcie mimo, że błysnął flesz i rozległ się charakterystyczny dźwięk. Wysłałam więc fotkę na Twittera.

- Wyglądacie naprawdę uroczo - odezwałam się w końcu, czym wyrwałam przyjaciół z letargu.

- Ja tylko patrzyłem...

- Victorii się spodobało...

- David chciał oglądać...

Te i inne wymówki posypały się jak lawina.

- No proszę was... Nawet nie zauważyliście, że David zasnął Niallowi na kolanach. A Victoria zdaje się jest bardziej pochłonięta budowaniem wieży z klocków, niż kucykami Pony - wyśmiałam ich. - Zresztą, świat już wie. - Schowałam telefon do kieszeni, a potem omijając Javiego, który wrócił do budowania klockami z chrześnicą, podeszłam pod kanapę i usiadłam na jej podłokietniku. Zayn, Harry i Charlie wyciągnęli swoje telefony i od razu weszli na Twittera.

- Cass, ja cię zabiję - jęknęła Charlie.

- Zginiesz w męczarniach - dodał Zayn. - Jeszcze nie wiem jak, ale na pewno w męczarniach.

- Oj Malik, Malik. I tak mnie kochasz. - Wyszczerzyłam się do niego i wytarmosiłam lekko za policzek.

- Victoria, nie! - Usłyszałam krzyk Javiego, a chwilę później przeraźliwy płacz dziewczynki. Natychmiast doskoczyłam do małej, która już była na rękach bruneta.

- Co się stało? - zapytałam, głaszcząc małą po włosach.

- Przytrzasnęła palce w szufladzie - wyjaśnił. - Odwróciłem się dosłownie na dwie sekundy!

Wzięłam jej małą rączkę, by ją obejrzeć. Chyba nie przycięła ich zbyt mocno. Były po prostu stłuczone.

- To się chyba przyda. - Harry pojawił się obok z zimnym okładem, który natychmiast położyliśmy małej na dłoń.

- Wezmę ją do drugiego pokoju. Może zaśnie - zdecydowałam i przejęłam Victorię z rąk Javiego. Niestety, mała ciągle łkała. Dopiero, kiedy zaczęłam jej nucić uspokoiła się i w końcu zasnęła. Jednak kiedy tylko próbowałam włożyć ją do łóżeczka, przebudzała się i znowu zaczynała marudzić. Ostatecznie więc położyłam się z małą na wersalce. Nadal jednak nie mogłam do niej odejść, więc leżałam razem z nią.

- Jak ci idzie? - W pokoju pojawiła się głowa Javiego, a chwilę później również jego pozostała część.

- Jak tylko próbuję ją zostawić, to się budzi i marudzi. Chyba utknęłam tu z nią na czas jej drzemki.

- Przynajmniej odpoczniesz.

- Słuszna uwaga - przytaknęłam. - Ale chcę też spędzić trochę czasu z tobą - powiedziałam i zrobiłam mu miejsce na brzegu wersalki, obok Victorii. Chłopak przymknął drzwi a potem położył się na wyznaczonym miejscu. Przez następny kwadrans leżeliśmy na bokach, twarzami do siebie i starając się nie być za głośno, by nie zbudzić śpiącej między nami dziewczynki, nadrabialiśmy czas od naszego ostatniego spotkania.

Javi to jeden z moich najbliższych przyjaciół. Czasem nawet wydaje mi się, że najbliższy. Nigdy mnie nie ocenia, ale jeśli trzeba, to potrafi porządnie opieprzyć i postawić do pionu. Pewnie podczas tej całej afery z Lou i Tashą ukrywającymi związek, przegadałby mi do rozsądku już pierwszego lub drugiego dnia, gdyby tylko nie był wtedy poza zasięgiem.