"Beraber son günümüz gibi gözükse de aslında bu bizim sonsuz günümüzdü..."
Akşam geçmişte kaybolsam da artık gelecekte kaybolmaya hazır bir şekilde uyanmıştım.Dağınık saçlarımı görünce ayna da kendime çok fazla bakamadım.Berke hala uyuyordu.Biraz balkonda oturduktan sonra bir duş almaya karar verdim.Saat daha 6 olduğu için bir tek babam uyanıktı, o da işe gitmek için hazırlanıyordu.
O an masa da duran defterimi gördüm.2 haftadır tek bir kelime dahi yazmamıştım.Bu defter bana Tuğçe den kalan tek şey denilebilirdi.Ona söz vermiştim,bu defteri bitireceğime dair ve bu sözü tutacaktım.Defteri yazmak için elime bir kalem aldım ve bir sigara yaktım.Bu şekilde sessiz yazamayacağımı düşündüğüm için telefonumde Nova Norda-Çıktım Bir Yola şarkısını açtım.Bu kadının sesi beni rahatlatıyordu.Bana kendimi hatırlatıyordu.Defteri açtığımda normalde eski sayfaları da okurdum.Ama bugün okumaya hazır olmadığımı anlamıştım.Bir nefes verip yazmaya başladım.
(15 Haziran 2020)
Yine bitmiş bir haldeyim.Yine tekim ve yine yenik düşmüş durumdayım.Özlüyorum kendimi de seni de çok özlüyorum.Senin çocukluğunu çalarken kendiminkini de çaldığımın farkında değildim.Hep derdin " Sen bu değilsin Aras"diye...Ama ben tam olarak öyleymişim.Asıl şuan ben kendim olamıyorum.Bunu dün gece daha fazla anladım.
Kalbimin hala yarım olduğunu,ne kadar değişirsem değişeyim geçmişten kaçamayacağımı dün anladım.Özür dilerim başkasında senin gözlerini hissettiğim için Tuğçe...Ama sana söz ne olur olsun ne pahasına olursa olsun o hayallerimizi gerçekleştireceğim.Sen olmayacaksın belki yanımda ama ben sen varmışsın gibi hepsini yapacağım.İspanyaya gideceğim ve sanki sen varmışsın gibi fotoğraflar çekineceğim.Ama hiç ağlamıyorum biliyor musun?Ağlarsam geri gelmeyecek biliyorum.Keşkeleri artık atlattım.Mesela keşke o gün seni orada yalnız bırakmasaydım ve bende orada olsaydım demiyorum.Dedikçe bir şey değişmiyor.140 sayfa kaldı.2 yılda sadece 10 sayfa yazmaya cesaret ettim.İlk başlarda bu defteri bulsam daha farklı olabilirdi belki de...
Şuan fiziki olarak yalnız olmasam da ruhum tamamen yalnız...Kimse beni asla tek bırakmıyor .Sakın üzülme burada herkes beni mutlu etmeye çalışıyor bazen,güldürmeye çalışıyorlar.Bir tek Kaan bunun için çabalamıyor.Çünkü yalandan,sırf kırılmasınlar diye güldüğümü biliyor.Herkes çok iyi,senin bıraktığın gibi olmasalar bile birbirlerine daha sıkı bağlandılar artık...Sen gittiğin gün anladılar,birbirimizden başka kimsemiz olmadığını...Ailelerimizin yalan olduğunu anladılar.Birlikteyiz .Uzun süredir yanına gelemedim,bunun için kendime kızgınım ama en yakın zamanda sana sevdiğin papatyalarla geleceğim.Sana papatyalardan taç alacağım.Baş ucunda dursun diye...Sana çok yakışıyor biliyorum.Seninle adaya gittiğimizde almıştık çok beğenmiştin.Şimdilik bu kadar yazabiliyorum.Kısa zamanda tekrar geleceğim buraya...
Defteri kapattığımda kendimi tekrar balkonda buldum.Gökyüzüne baktım.O günü hatırlamıştım.Hep birlikte adaya gittiğimiz gün...Çok güzeldi.Herkes gülüyordu.Herkes birbirine sevgi dolu bakıyordu.Sanki hepimiz birbirimize hayran gibiydik...
(24 Nisan 2018)
Herkesin isteği üzerine uzun süre sonra Büyük Adaya gitme kararı almıştık.Aslında herkesin isteği değilde Masal ve Tuğçe bugün gelmemiz için dün bütün gün yalvarmışlardı.Şansımıza güneş olması üzerine onları kıramamıştık.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
150 Sayfalık Hayatım
Ficção AdolescenteBirbirine bu kadar benzemeyen insanların,bir arada olması ne kadar eşsiz olabiliyor ise bunun örneği onlardı. Aras ve Kaan ikisi de birer ölümlü ama umutlarını ve kaybedişlerini başka şeylere sığdıran ölümlüler. Kaan,denizlere aşık bir adam...Onlar...
