(Aras'ın anlatımıyla)
"İki yaralı kalp farkında olmadan birbirini iyileştiriyordu aslında..."
"Şaka gibi tabelada mum üfledin"Berke ,İlayda ile uğraşırken bizde arabanın içine doğru ilerledik.Beklemediğim bir şekilde Kaan birden yanıma oturdu.Sonra beni kaldırıp kendi cam kenarına geçti.Yaklaşık 10 dakika hiç bir kelime etmedi.O kadar düşünceli duruyordu ki...
Berke hala İlayda ile arabanın en arkasına oturmuş sohbet ediyor.Mal mal bir şeyler anlatıp arka sırayı komple kahkahalara boğuyordu.O da olmasa herkes uyumuştu.Kerem hala sinirli bir şekilde araba kullanıyor.Buse ise Berkeleri hiç takmadan müzik dinlemeye devam ediyordu.Bende kulaklığımı takıp şarkı dinlemeye başladığımda gözlerimi tam kapatırken Kaan acele bir şekilde kolumu çekiştirdi.
"Aro bir saniyede nasıl uyudun lan!"Allahım acaba uyuma numarımı yapsaydım.Sonra beni rahat bırakmayacağını anlayınca gözlerimi açıp ona doğru devirdim.
"Ne var lan?"
"Ha uymamışsın.Aro bir şey sormak istiyorum."Yine ne mallıklar diyecekti acaba,merak ediyordum.
"Senin bu kıza karşı hissettiğin bir şeyler mi var?"Al işte.
"Ne diyorsun sen ya saçma saçma konuşma.İki saattir bunu mu düşünüyorsun?"
"Yok ya birden aklıma geldi.Hani bizi apar topar yola falan çıkardınya bırak hakkım olsun az düşünmek için."
"Tamam Kaan düşün sen."
Konuşmamız sonrasında tek hatırladığım gözlerimin kapanmasıydı.Tabiki de birde Kerem'in bağırışları!
(İlayda'nın anlatımıyla)
Berke sustuktan sonra biz sessizlik olmuştu.Öne doğru baktığımda Aras'ın uyuduğunu gördüm.Başını Kaan'ın omuzuna uzatmış uyuyordu.Kaan da sanki iğreniyormuş gibi ona bakıyordu.İkisi cidden buradan çok tatlı duruyorlardı.Bende herkes susunca kafamı cama yasladım ve dışarıyı seyretmeye başladım.Kerem gideceğimiz yere 10 dakika kaldığını söylemişti.
Ne garipti.2 gün önce tanımadığım insanlar sırf doğum günüm için toplanıp şehir değiştirmişlerdi.Hepsi birbirine çok zıt karekterlerdi.Belki de bu yüzden birbirlerine çok bağlılardı.Böyle hepsi bir arada aynı duruyorlardı.Böyle hepsi kıskanılcak gibi duruyorlardı.Dışarıdan bir o kadar soğuk ama aslında çok samimilerdi.
Değişik bir şekilde mutlu hissediyordum.Böyle hep sırıtabilecek durumdaydım.Sabah hüngür hüngür sahilde ağlayan başka bir kızdı sanki,sabahki halimden eser yoktu.
"Kovuş kalk!Geldik lan uyanın!"Kerem arabanın kapılarını açarken bizde yavaş yavaş iniyorduk.Geriye dönüp baktığımda Kaan'ın Arası uyandırmaya çalışmasını görünce gülmeden duramadım.
"Bu şeref yoksununu burada bırakalım.Lan omuzum uyuştu."Kaan bir yandan bağırıyor,bir yandan arasın kafasına vuruyordu.Berke elindeki şişenin kapağını açıp birden Aras'ın suratına atınca o da kendine gelmişti.
"Ha siktir!Napıyon lan!"Bunlar böyle anlaşıyordu.
"Seni uyandırmaya çalışıyordum ve bakıyorum baya başarmışım."Berke bu grubun en komiğiydi .Sanki eğlendirme görevini kendi üstlenmişti.Herkese yeten bir enerjisi vardı.Araba sahilin önünde durmuştu.Denize bakarken Ada'nın da denize hiç bir şey anlamamış gibi baktığını gördüm.Bu saatte burada ne yapacaktık?
"Hadi yürüyün artık gidelim."Burada gördüğüm tek şey bir evdi.Çok evde denemezdi.Bizim evin kaç katıydı onu kafamda hesaplamaya çalışırken Masal birden kolumu tutup eve doğru sürükledi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
150 Sayfalık Hayatım
Novela JuvenilBirbirine bu kadar benzemeyen insanların,bir arada olması ne kadar eşsiz olabiliyor ise bunun örneği onlardı. Aras ve Kaan ikisi de birer ölümlü ama umutlarını ve kaybedişlerini başka şeylere sığdıran ölümlüler. Kaan,denizlere aşık bir adam...Onlar...
