"Buranın en güzel özelliği ise kimse yerini bilmiyor..."
Yola çıkalı yaklaşık iki saat olmuştu.Aras arkadaki yatakta uyumaya çalışıyordu.İlayda ise müzik dinliyordu.Arada Aras kalkıyor İlyadanın saçları ile oynuyordu.Yorulduğumu ve Arasın yerinde olmak istediğimi fark ettim.Yolda ilk gördüğüm benzinlikte arabayı durdurdum.
"Aras ehliyetin yanında mı?"Aras kafasını kaldırıp nerede olduğumuzu çözmeye çalışıyordu.Soruma karşı çantasından ehliyetini çıkarıp bana doğru salladı.
"Tamam hadi gel!"Hala salak salak yüzüme bakıyordu.Sonrasında ön koltuktan inip arkaya doğru ilerledim.
"Aras ve İlayda size öne geçmenizi söylüyorum.Ada gel"
"Ne yapacan lan kıza?"Aras hem gülüp sende imalı imalı yüzüme bakıyordu.
"Bu seni ne kadar ilgilendirir?"
"Bence benim olduğum bir ortamda yapman beni baya ilgilendirir."Gözleri ile Adayı işaret ediyordu.Sonra tişörtümü çıkarınca İlaydayı yanına çekip benden uzaklaştırdı.
"Sevgilinde gözüm yok Aras."
"Vallahi sana hiç güvenmiyorum.Ada dikkat et!"
"Aras çok kaşınıyorsun.Geç şu öne,dikkatli kullan olur mu?"Aras imalı imalı kafasını sallayıp direksiyona geçmişti.Bende Adanın elinden tutup yatağa oturduğumda kafamı Adanın dizlerine koydum.Saçlarımı okşamasına izin verdim.Bir elini de tutmuştum.Elleri o kadar küçüktü ki,küçük bir çocuk gibiydi.O sırada aynadan bize bakan Arası gördüm.Bu çocuk beni ne sanıyordu?Sonrasında Aras'ı boş verip,kendimi rahat bıraktım.Gözlerimi kapattım.Şuan yaşadığımız anın hiç bitmemesini istedim.Sonsuza kadar Adanın yanımda olmasını istiyordum.Hep o gülen gözlerle bana bakmasını istiyordum.
Saniyelerin durmasını,bu arabanın hiç bir yere asla varmamasını istedim.Böyle günlerce,aylarca seyahat edebilirdim.Bazen kendimizi bir yere ait hissetmeyiz.Ama mesela şuan ben tamamen ait olduğum yerdeyim.Aşık olduğum kadının,kardeşim dediğim insanların yanındayım.Ve inanıyorum ki ileri ki hayatımda da böyle olacak.Uykuya dalarken Adanın bir şeyler dediğini duydum.
"Sen Kaan Demirel,sen denizlere aşık adam en güzel sığınağımsın,hatta yanındaki diğer insanlarda siz benim en özel sığınağımsınız ve bu sığınağın en güzel özelliğiyse kimsenin yerini bilmemesi"
Sen de benim en özel sığınağımsın aşık olduğum gözlerin sahibi...Bu sığınak sonsuz olacaktı.Bizim sığınaklarımız ruhlarımızdı.Hepimiz bu sığınaklarda hapis kalmıştık.Ama bu hapislik farklıydı.Bu hapsin bitmesini kimse istemiyordu.
Gözlerimi açtım ve yüzümü Adanın yüzüne çevirdim.Gözlerimiz birbirine kenetlenmişti.
"Sen bu hayattaki en güzel denizsin Ada."Elini dudaklarıma götürüp öptüğümde gözünün içindeki parıltı artmıştı.Dakikalarca bu şekilde onu izledim.Sonrasında ise böyle uyuya kalmışım.Berke'nin efsane sesi beni uyandırdı.Gözlerimi açtığımda Adanın hala beni izlediğini gördüm.Kafamı ses gelen tarafa çevirdiğimde karavanın kapıları sonuna kadar açılmıştı.Yatakta doğruldum büyük ihtimal mola vermişlerdi.
"Güzelim acaba kaç saattir uyuyorum?"
"İki saattir falan.Aras Kereme mola vermek istediğini söyledi.Bir şeyler alıp gelecekler.Acıktılar galiba."Sonra benlik bir şey olmadığını görünce sırtımı duvara yasladım ve Adanın omuzuna kafamı koydum.
"Vallahi saatlerce uyumak istiyorum bu konumda."Ada gülen yüzüyle bana baktığında Masal yanımızda belirdi.
"Napıyon Masal Allah aşkına kızım ya!"Ve tahminleri alayım!Masal Ada ise aramıza bir boşluk açıp oraya girdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
150 Sayfalık Hayatım
Novela JuvenilBirbirine bu kadar benzemeyen insanların,bir arada olması ne kadar eşsiz olabiliyor ise bunun örneği onlardı. Aras ve Kaan ikisi de birer ölümlü ama umutlarını ve kaybedişlerini başka şeylere sığdıran ölümlüler. Kaan,denizlere aşık bir adam...Onlar...
