Cracks of the Broken Heart (Shardon Story)

Chapter 41

Halos manlumo ako sa narinig ko mula sa kanya. He couldn't remember me!

"S-Sino ka?" kunot-noong tanong niya.

"Donny!" bulas ni Mommy Maricel. Katulad ko nabigla din sila.

"Can't you remember me?" I asked trying not to cry but I failed.
Bigla nalang tumulo ang luha ko. Akala ko magiging okay na ang lahat.

I went closer to him and look at him thoroughly. I don't care if he couldn't remember me. Gagawin ko ang lahat maalala niya lang ako. Kagaya ng sinabi ni Angel, magsisimula kami sa umpisa.

He looked back and touch my face with a tenderness.

"S-Sino ka? Bakit kamukha ka ng asawa ko?" he asked while giving me a mischievous smile.

It took me a long seconds to process of what's going on. Nang mapagtanto kong nagbibiro ito ay pinaulanan ko siya ng suntok sa balikat niya. His parents are laughing and went outside to give us a privacy.

"Donny, hindi magandang biro iyon!" reklamo ko.

He laughed a little. "Bakit? Takot ka bang makalimutan na kita?" he asked sheepishly.

"Masaya kana niyan? You don't know how scared we were tapos magbibiro ka ng ganyan." masungit na sermon ko habang nakaupo sa tabi niya.

"I'm fine. Matigas kaya yung ulo ko." sabi niya.

"Oo kasing tigas ng bato. Pukpokin ko nga." biro ko.

"Uy joke lang!" agap niya nang magsimula akong tumayo.

Ngumiti ako at hinawakan ang kamay niya.

"Kung hindi pa ako nahulugan ng semento hindi mo pa mahahawakan ang kamay ko." he said with a sadness.

"I'm sorry, Donny. I should have listened to you. I'm sorry for being selfish. S-Sana mapatawad mo pa ako." sabi ko habang umiiyak.

Pinisil niya ang kamay ko at hinalikan ng mabagal.

"Forget it. Ang mahalaga bumalik ka
na sa akin ngayon." he said while he open his arms widely. Dahan-dahan ko siyang niyakap ng mahigpit habang paulit-ulit kong sinasabi ang salitang patawad at paulit-ulit niyang hinahagod ang likod ko upang tumahan ako. Ilang minuto ang lumipas hanggang bumitiw na ako ng yakap upang tanungin siya sa bagay na iniiwasan kong makarinig ng sagot mula sa kanya.

"M-Mahal mo pa ba ako?" I asked reluctantly trying to avoid eye contact with him.

"Mahal..." he cupped my face softly.
"na mahal kita. Hindi mawawala iyon, Shar. I don't care if you don't love me anymore. Mawala man ang lahat pero hindi ang pagmamahal ko sayo." he said tenderly.

Umiiling-iling ako.
"Mahal kita, Donny. And I'm sorry if it took me a long time to say that to your face again. I was scared of losing you again kaya inunahan na kita noon. I was so dumb to even force you to sign those papers kahit alam kong labag iyon sa kalooban ko at sa kalooban mo. I'm sorry ako ang mali. I'm being immatured. Inintindi mo ako at nagpakamartyr ka pa. But here you are, parang wala lang sayo. I'm sorry, love. " hagulgol ko.

"Shh...stop crying. Baka akala ng mga magulang natin pinaiyak kita. Bawas pogi points ako kay Mama mo pag nagkataon andoon pa naman sila sa labas." biro niya. Sinuntok ko ulit ng mahina ang balikat niya at tumawa lang ito bago naging seryoso.

"Wala na akong pakialam kung anong nangyari noon. Nakuha ko na ang gusto ko ngayon. Yun ang mahalaga." pag-aalo niya sabay halik sa noo ko.
"I love you so much, Shar. So please bigyan mo lang ako ng kahit anong klaseng papel. Kahit love letters ay malugod kong tatanggapin. Wag lang iyong annulment papers. Hindi mo lang alam kung gaaano ako na trauma diyan." sabi niya na may halong biro.