Aslında her hatanın bir bedeli olduğu kadar bizleri o yanlışa sürükleyen sebeplerimiz de vardır.
Ama kimse sebebini sorgulamayı tercih etmez; Çünkü ön yargı her zaman daha kolaydır..
Bu hikaye de bu duruma rastlayacaksınız ve sonuçlarını okuyacaksı...
Merhaba değerli okuyucularım. Düzenlenmiş yeni bölümle karşınızdayım.
Umarım beğenirsiniz..
Sizleri seviyorum.❤
Lütfenokuduktan sonra satır aralarına yorum yapıp yıldıza basmayı unutmayın. 🙏
____________________________________________
Ne olur Selim.. Kurtar beni buradan.. Ne olur çabuk gel..
Selim Karmen
Oturduğum koltuğa iyice yayılmış, parmaklarımın arasından bir an bile düşürmediğim, gördüğüm ilk anda büyüsüne kapıldığım bebeklerimin siyah beyaz resmine hayranlıkla bakıyordum. Bu Rabbinin bize armağanıydı. Belki de silkelenip kendime gelmem için bana gönderilen bir işaretti bilmiyorum. Tek bildiğim çok güzel bir histi. Kelimelere sığdıramazdım ya da içimden geçenleri dışa vuramazdım ama bana ölmeden cenneti tattırdıklarını tüm içtenliğimle söyleyebilirdim..
Parmaklarım resmin üzerinde keşfe çıktığında dikkatle inceliyordum her bir detayını. En sonunda o minicik bedenlerin üzerinde durduğunda nefesimi tuttum. Sanki hissetmiştim onları ve kulağımda tekrar yankılanmıştı minik kalplerinin ahenkli ritmi. Çok güzellerdi. Belki de dünya gözüyle gördüğüm en muhteşem tabloydu. Kızımız ve oğlumuz..
Sevdiğim kadınla ikimizden bir parçaydı onlar.. Acıyla kavrulan, can çekişerek birbirinden ayrı atan iki kalbi tekrar bir bütün kılan, aklımı başıma getiren, ve sonsuz mutluluk vaat eden minik mucizelerim..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
👆İkizlerimizin resmi🖕
Sanki dokunduğumu hissedeceklermiş gibi parmaklarımı o minicik el ve ayakların üzerinde gezdirmeye devam ediyordum. Kıpırtılarını hisseder gibi oluyordum, kalp atışlarını duyar gibi.. Ama en güzeli de onların var oluşuydu ve günü geldiğinde kollarımda olacağının hayalini kurmaktı..
"Kızım.. Oğlum.."
Bu iki kelime dudaklarımdan fısıltı gibi dökülürken engelleyemediğim gülümsemem peyda olmuştu yüzüme. Ruhumu sarıp sarmalayan huzuru iliklerime kadar hissederken dolup taşan sevincim ile etrafa gülücükler saçıyordum. Dışarıdan gören belki deli bile diyebilirdi bana ama umurumda değildi. Çünkü baba olacaktım ben..
Baba!
Dünyalar tatlısı iki evladım olacaktı Allah'ın izniyle.. Yumuk yumuk elleri, minicik burunları, cennet gibi kokan el kadar bedenleri ve derin bakan minicik gözleri.. Biri annesi gibi güzelliğiyle göz kamaştıracak, merhametli ve sevgi dolu bir kız, diğeri ise yakışıklılığı ile herkesin odağı olacak, korumacı ve güçlü bir erkek..
"Siz.. Siz çok güzelsiniz babacım. O minicik bedeninizi kollarıma alıp cennet kokunuzu içime çekmek için sabırsızlanıyorum.."
O anda resmin üzerine düşen bir damla ile ağladığımı anlamıştım. Benim gibi ağlamayı bilmeyen ve sevmeyen bir adam şimdi küçük bir çocuk gibi göz yaşı döküyordu. Gözlerimden süzülen yaşlar birbirini takip ederken sessizce yutkundum ve kendi kendime gülmeye başladım. Ben ne ara bu kadar duygusal olmuştum sahi?
