MİNİK MUCİZEM

Bölüm 17 : Çokça Kafa Karışıklığı..

Merhaba değerli okuyucularım..

Minik mucizem hiç okumadınız yeni bölümle karşınızda. 😊

Umarım beğenirsiniz.. 🙏

Keyifli okumalar.. 🙏

Lütfen okuduktan sonra satır aralarına yorum yapıp yıldıza basarak oy vermeyi unutmayın 🙏🙏

________________________________________________

Güneş Aksoy

Sevgi ne demekti ya da ne ifade ediyordu hayatımızda? Masum bir duygudan mı ibaretti yoksa bizi tüm benliğimizle eline geçirip istediği yöne savuran bir güç müydü?

Peki sizlere kısa ve öz bir cümleyle anlatın desem vereceğiniz cevap bir klasik niteliğinde olur mu?

Hiç sanmıyorum..

Sevgi bir çok insana göre dünyadaki en güzel şeyken benim için sadece kaybettiklerimin katiliydi. Neden mi?

Çünkü bana acıdan başka bir şey getirmedi.. Kayıplarım oldu, hayal kırıklıklarım oldu ve çaresizlik benim diğer adım oldu. Kimi sevdiysem beni bırakıp gitti. Bedenimi en çokta ruhumu derinden yaraladılar. Hırpalandım, dirayetimi kaybettim ama sonra Ceyda'nın sayesinde toparlanmaya çalıştım ve yine olmadı. Yine enkaz altında kaldım. Anlayacağınız sevgi bana hayır getirmedi. Boynumu büküp, kimsesizliğimi hatırlatmaktan başka bir halt etmedi..

Yine o anlardan biriydi işte. Güzel bir gün olmasını dileyerek araladığım gözlerimi Selim'i ardımda bırakmanın hüznüyle kapatıyordum. Hep böyle olmuyor muydu zaten? Ne zaman kendim için iyi dileklerde bulunsam bir şekilde burnumdan gelmiyor muydu?

Başımı cama yaslamış düşüncelerimle akıp giden yolu boş gözlerle seyrederken bir elim de karnımda bebeğimi seviyordum. Selim'in ardımdan hüzünle bakan mavi gözleri gitmiyordu gözümün önünden. Beni görmek için saatlerce kapımda beklemişti. Bir de "Hamile halinle yollarda yorulmanı istemedim" demişti değil mi?

Dudaklarım acıyla iki yana kıvrılırken derin bir iç çekerek dudaklarımı birbirine bastırdım. Kendimi hiç iyi hissetmiyordum ve sığınacağım tek şey içimde atan minik bir kalpti. Elimle karnımı ovalamaya devam ederken dolan gözlerimle içimden bebeğimle konuşmaya başladım.

"Kızdın mı annecim bana? Babana kötü davranıp ardımda bırakıp gittiğim için üzüldün mü sende benim gibi? Biliyorum sende üzüldün ama böyle olması gerekiyor. En azından bazı şeyler yoluna girene kadar.. Bak miniğim, biz yetişkinler bazen telafisi zor olan hatalar yapabiliyoruz ve şuan içinde bulunduğumuz bu durumda onlardan biri. Yaptığımız hatalar bizim tecrübe olarak adlandırdığımız bilgiyi bize öğretiyor ve bizim zamanla bazı şeylerin değerini anlamamızı sağlıyor. Annen ve baban olarak bizde büyük hatalar yaptık ve bu yüzden biraz bedeller ödememiz gerekiyor.. Beni anlayıp, bana hak vereceğini biliyorum annecim ve unutma ki sonu ne olacaksa senin iyiliğin olacak."

Gözümden firar eden bir damla yaşı silerek derin bir nefes aldım. O sırada kulağıma dolan ses ile kendime gelirken yerimde hafifçe doğruldum.

"Hanım kızım geldik! "

Bakışlarımı tahminen 60'lı yaşlarda, saçlarına aklar düşmüş, yılların getirdiği kırışıklarla dolu yüzünde küçücük kalmış şefkat dolu mavi gözleriyle beni izleyen şoför amcaya çevirdim.

"Yaklaşık 5 dakikadır sana sesleniyorum kızım." diyerek ekledi hafif tebessüm ederek.

"Ah! Çok özür dilerim. Ben.. Dalmışım farketmedim. " dedim yavaşça burnumu çekip sıkılgan bir tavırla cevaplarken.