louder than bombs | taekook ✓

27

MERHABAAAA BŞZ GELDİK yine

nasılsınız umarim iyisinizdir

sahsen b*k gibi bir hafta gecirdim😁 ayilip bayilmali oldu ölüyorum sandim ama iyiyim👍 bu fici bitirmeden ölemem👍🙂

5k bolumde yine hicbir sey dicem sasirmayacaksiniz demiyorum o yuzden😴 umarim begenirsiniz😔

iyi okumalar!! (yazşm hatalarini gormuyoruz klavye kullanmayi bilmşyorum ben)

🐰🐯

Küçükken hep tek çocuk olarak kalmak istediğimi hatırlıyordum. Annemin ve babamın tüm ilgisini almak, hep benimle oynamalarını istiyordum. Küçük bir çocuğun böyle bencilce düşünmesi normal miydi bilemezdim fakat annem bana bir kardeş isteyip istemediğimi sorduğunda çığlık ata ata ağladığımı ve kendimi banyoya kapattığımı hatırlıyordum. Düşüncesi bile korkunçtu, hele ki annemin karnının şişmeye başladığını gğnden güne seyretmek daha da korkunçtu. Onun hasta olduğunu düşünüp babama çok kez annemi doktora götürmemizi söylemiştim ama o sadece annemin hasta olmadığını söylemişti. Ona inanmıştım.

Yine de bir kardeşimin olacağını parktaki bir çocuktan öğrenmek pek güzel sayılmazdı.

Çok iyi hatırlıyordum, hava yağmurluydu ve parkta oynamak istemiştim. Annem hasta olurum diye beni göndermemişti ama ben çok ısrar edince markette işlerini halledene kadar oynayabileceğimi söyledimişti, hevesle hazırlanıp dışarı çıkmıştım. O parkın karşısındaki markete giderken ben de yağmura rağmen parka gidip oynamaya başlamıştım. Kaydıraktan kaymak istemiştim, merdivenleri tırmanıp tepeye çıktığımda ise bir çocuğun kaydırakta oturduğunu görmüştüm. Kaymasını beklediğimi hatırlıyorum ama kaymamıştı. Ben de onu ittirip kaymasını söylemiştim. Benim ittirmemle çocuk kaydıraktan kayarken ben de peşinden kaymıştım, çocuk ağlıyordu ve kaydırağın sonunda duramamış yere düşmüştü. Ayağa kalktığı gibi bana bağırmaya başlamıştı. Ne olduğunu anlamadan ona bakarken o ağlayarak bana bağırıyordu.

"Tıpkı küçük kardeşim gibisin! Niye rahat rahat oturmama izin vermiyorsun? Başka kaydıraktan kaysana!"

"Ama bundan kaymak istedim." demiştim sadece ve o bana bağırmaya devam etmişti. Ağlamasına üzülmüştüm ama yaklaşmamıştım da ona. "Hem küçük kardeşler böyle midir ki?"

"Evet! Kardeşim de böyle! Sürekli beni rahatsız edip oyunlarımı bozuyor ve annemi elimden alıyor!"

Gözlerimi kocaman açarak ona bakmıştım, kötü bir andı, kardeşim olmamasına sevinmiştim çünkü annemin beni bırakacağını düşünmüştüm. Tabii... O sırada annem gelmişti yanımıza ve çocuk bana gülmüştü.

"Senin de kardeşin olacak işte!"

Tamamen şoka girmiş olabilirdim o an, kötüydü, kardeşimin olacağını öyle öğrenmem çok kötüydü ve annem beni oradan hemen uzaklaştırmıştı. Eve gidene kadar anneme bir şey sormamıştım ama eve geldiğimizde peşinde dolanıp hep karnını izlemiştim. Orada nasıl bir bebek olacağını anlamamıştım. Belki de biraz o an olduğumuz gibi doğduğumuzu düşünüyordum ve benim kadar olan birinin oraya nasıl sığacağını anlamamıştım.

İşte, minik kardeşimi öğrenmem böyle olmuştu. Babam daha sonra bana açıklamıştı, her zaman benim ilk çocuk olmam yüzünden daha özel olacağımı söylemişti. Kardeşimi çok sevmemi ve onu korumamı da söylemişti tabii, o zamanlar inat edip onu sevmediğimi söylesem de doğduğunda kimseye vermek istememiştim. Küçücük bir şeydi ve herkes onu sevmek için bize geliyordu ama onu odama götürüp kapımı kapatıyordum. Sürekli uyuyordu da zaten, hiçbir zararı olmadığını düşünmüştüm.