Make the bad boy fall in love

Κεφάλαιο 70.

***

Έκλεισα τα μάτια μου παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και αφήνοντας τα χέρια του Αντρέα να με ηρεμήσουν όσο μου χάιδευαν απαλά την πλάτη.

Είμαστε έτσι μόνο πέντε λεπτά και ήδη νιώθω καλύτερα.

-Θες να το συζητήσουμε; ρώτησε ήρεμα έπειτα από λίγο και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά. Εντάξει. Όποτε θες να το κάνεις είμαι εδώ να σε ακούσω.

Το μωρό μου είναι πάντα εδώ για μένα. Ότι και αν γίνει...

Αλλά τι να πω; Τι μπορώ να πω σε αυτή την περίπτωση; Κανένας από τους δύο δεν είναι ευτυχισμένος αλλά είναι τόσο χαζός ο λόγος που τσακώνονται.

Ποτέ δεν ένιωσα ότι η μαμά με παραμελεί.

Ναι δεν ήταν εκεί αρκετές φορές όταν μου συνέβαινε κάτι αλλά το πρώτο πράγμα που έκανε και κάνει ακόμα είναι να έρχεται απο την δουλειά και να τσεκάρει αν είμαι καλά. Ήξερε ότι και αν γινόταν ακόμα και αν δεν το μάθαινε πρώτη.

Ο μπαμπάς από την άλλη δεν το μετράει αυτό. Εκείνος μένει μόνο στο δήθεν ελάττωμα, ότι η μαμά λείπει πολλές ώρες από το σπίτι. Δεν εστιάζει σε αυτά που κάνει όταν δεν δουλεύει.

Ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα με επανέφερε στην πραγματικότητα.

-Το φαγητό είναι έτοιμο. Αν θέλετε να φάτε κατεβείτε, είπε ήρεμα η κυρία Κωνσταντίνα χωρίς να μπει στο δωμάτιο και κοίταξα τον Αντρέα.

-Πήγαινε εσύ, εγώ δεν πεινάω, είπα σιγανά και πήγα να σηκωθώ από πάνω του αλλά δεν με άφησε.

-Μωρό μου το ξέρω ότι μετά από όλο αυτό το σκηνικό είσαι ταραγμένη και δεν έχεις όρεξη. Αλλά πρέπει να φας κάτι, μην αφήνεις άδειο το στομάχι σου, είπε γλυκά χαϊδεύοντας το αριστερό μάγουλο μου με τον αντίχειρα του και έκλεισα τα μάτια μου.

-Δεν μπορώ Αντρέα, νιώθω ότι έχει δεθεί κόμπος το στομάχι μου, απάντησα ανοίγοντας ξανά τα μάτια μου για να αντικρύσω το απογοητευμένο του βλέμμα.

-Σε παρακαλώ... Μόνο λίγο. Δύο - τρεις μπουκιές... Τρεις - τέσσερις... Πέντε - έξι... Το πολύ δέκα. Άντε όλο το πιάτο... Θα σου κάνει καλό, είπε προσπαθώντας να με κάνει να γελάσω και το κατάφερε αλλά μονάχα για λίγα δευτερόλεπτα. Σοβαρά τώρα. Φάε λιγάκι... Ίσα ίσα για να πάρεις δυνάμεις. Έχεις και φροντιστήριο το βράδυ.

-Πωπω τι μου το θύμισες αυτό τώρα; γκρίνιαξα και κοίταξα προς την πόρτα για μερικά δευτερόλεπτα πριν κοιτάξω για άλλη μια φορά εκείνον. Καλά θα φάω λίγο. Αλλά μόνο λίγο ε! τόνισα και εκείνος χαμογέλασε υπερήφανος.