Make the bad boy fall in love

Κεφάλαιο 113.

***

Πέρασε πραγματικά αρκετή ώρα που απλά με κοιτούσε απελπισμένη χωρίς να λέει τίποτα έξω από το σχολείο.

Τόση ώρα που νόμιζα ότι από στιγμή σε στιγμή θα σχολάσουν τα παιδιά και θα μας βρουν κα στεκόμαστε εδώ, τουλάχιστον δύο μέτρα μακρυά η μια από την άλλη να κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε.

-Έλα. Πάμε να φύγουμε, είπε χαμηλόφωνα και την ακολούθησα.

Ξεκλείδωσε και μπήκε σε ένα αυτοκίνητο που σίγουρα δεν ήταν το δικό της. Ένα μαύρο τζιπ.

-Ποιανού είναι το αμάξι; ρώτησα περίεργη μόλις έκλεισα την πόρτα του συνοδηγού.

-Του Άλκη.

-Μάλιστα... Ο Άλκης ξέρει που βρίσκεσαι, ο Άλκης με παρακολουθεί για σένα, ο Άλκης σου δίνει το αμάξι του... Τα έχετε;

Γύρισε και με κοίταξε σοκαρισμένη αλλά εγώ απτόητη σήκωσα απλά το φρύδι μου.

-Φυσικά και όχι Κατερίνα! Είμαστε απλά φίλοι!

-Αλλά σε γουστάρει.

-Κατερίνα!

Στριφογυρισα τα μάτια μου και άνοιξα το κινητό μου για να στείλω μήνυμα στον Αντρέα ότι τελικά δεν ήταν ο πατέρας μου ο κηδεμόνας αλλά η μητέρα μου.

Αν είναι δυνατόν δηλαδή...

-Και που μένεις τώρα; ρώτησα γυρνώντας να την κοιτάξω όσο εκείνη ήταν συγκεντρωμένη στον δρόμο.

Με κοίταξε για ένα δευτερόλεπτο και δάγκωσε το χείλος της ξεφυσωντας.

Θα πει ότι μένει στον Άλκη σε 3... 2... 1...

-Στον Άλκη, απάντησε διστακτικά και σήκωσα ξανά το φρύδι μου. Μην με κοιτάς έτσι! Του είπα ότι χρειαζόμουν ένα μέρος για να μείνω και εκείνος προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει! υπερασπίστηκε τον εαυτό της.

-Ναι... Και δεν μου λες

-Άντε πάλι, όλο ερωτήσεις είσαι! αναφώνησε.

-Ορίστε; Όλο ερωτήσεις είμαι; Προφανώς και είμαι όλο ερωτήσεις μαμά, έχεις εξαφανιστεί εδώ και τρεις εβδομάδες! Έπρεπε να είσαι ευγνώμων που τις ρωτάω σιγά σιγά! ύψωσα τον τόνο της φωνής μου.

Αχ πόσο τέλειο να φωνάζεις στους γονείς σου και εκείνοι να μην έχουν περιθώριο να σου κάνουν παρατήρηση...

Παίρνει μια βαθιά ανάσα και υγραινει τα χείλη της πριν με κοιτάξει πάλι για μερικά δευτερόλεπτα.