Make the bad boy fall in love

Κεφάλαιο 8.

-Αντρέα; Τι κάνεις εδώ; ρώτησα παραξενεμενη κοιτώντας ψηλά για να τον κοιτάζω στα μάτια.

-Έλα ντε. Τι να κάνω άραγε στην πλατεία της περιοχής μου Κυριακή απόγευμα; ρώτησε γελώντας και κάθισε δίπλα μου.

Το βλέμμα μου έπεσε στο χέρι του και έπειτα τον κοίταξα ξανά στα μάτια.

-Από πότε καπνίζεις;

Κοίταξε το δηλητήριο που κρατούσε στο χέρι του και μετά κοίταξε ένα αόριστο σημείο μπροστά του ανασηκωνοντας τους ώμους του.

-Πρέπει να είναι... Έξι μήνες; Εφτά; Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι, απάντησε αδιάφορα και τράβηξε μια τζούρα.

-Δεν είσαι πολύ μικρός για να καπνίζεις; Είσαι μόνο δεκαέξι.

-Σχεδόν δεκαεφτά, χαμογέλασε.

-Δεκαεφτά θα γίνεις σε σχεδόν έξι μήνες, ασε τις μαλακιες. Είσαι πολύ μικρός για να καταστρέφεις τον εαυτό σου από τώρα.

-Γιατί, εσένα τι σε νοιάζει; με κοίταξε λοξα κάπως... εκνευρισμένος;

-Απλά..., πήρα μια βαθιά ανάσα, σταμάτησα να μιλάω και κοίταξα το κενό μπροστά μου. Τίποτα, γάμα το.

-Το μόνο εύκολο, τον άκουσα να λέει και στριφογυρισα τα μάτια μου.

-Φυσικά, μουρμούρισα.

Είμαι σίγουρη ότι με άκουσε αλλά προτίμησε να μην μιλήσει.

Ωστόσο, ένιωθα το βλέμμα του καρφωμένο επάνω μου, να με καίει, όπως καίγεται και το τσιγάρο που κρατάει στο χέρι του και τον καταστρέφει.

Αλλά όπως ρώτησε και εκείνος πριν, εμένα τι με νοιάζει;

-Εχθές..., ξεκίνησε να λέει αλλά για λίγο σταμάτησε.

Γύρισα να τον κοιτάξω περιμένοντας να ακούσω τι θέλει να πει.

-Τι;

-Όντως ζηλεψες που έκανα κάτι με την Αφροδίτη; Έστω και για ένα θάρρος; ρώτησε.

-Όχι. Απλά σε άφησα να το πιστεύεις την ώρα που μπήκαμε στο δωμάτιο γιατί βαριόμουν και ήξερα πως θα κάνεις κίνηση, απάντησα σχεδόν ειλικρινά και κούνησε το κεφάλι του θετικά παίρνοντας τα μάτια του από πάνω μου. Γιατί; Ήθελες να ζηλέψω;

-Όχι... Απλά μου φάνηκε περίεργο γιατί δεν με πας. Ειδικά μετά από ότι έγινε πέρσυ. Και για να σε προλάβω, ξέρω, δεν θες να μιλάω για αυτό. Αλλά δεν μπορώ να το ξεχάσω και το ξέρεις γιατί ούτε και εσύ μπορείς.